Πιτσιρίκια και 80ρηδες. Πολίτες “μπαρουτοκαπνισμένοι” από τη συμμετοχή στα κοινά, μέχρι άνθρωποι που διαδήλωσαν για πρώτη φορά στη ζωή τους! 50ρηδες με αυτοσχέδια πλακάτ από χαρτόνι, φοιτητές και μαθητές, γονείς με τα παιδιά τους στους ώμους. Όλοι έλεγαν το ίδιο: τόσος κόσμος, δεν έχει κατέβει να φωνάξει ποτέ ξανά, τουλάχιστον εδώ και δεκαετίες.
Κόσμος που συμμετείχε αλλά και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη, όλοι σχεδόν, έλεγαν το μεσημέρι μετά τη διαδήλωση και την πορεία ότι δεν έχουν ξαναδεί τόσο κόσμο, ούτε την εποχή των “αγανακτισμένων”, ούτε στο δημοψήφισμα, ούτε καν στην πρώτη (προπέρσινη) διαδήλωση για το έγκλημα των Τεμπών.
Και ήταν πολλοί που κατέβηκαν στους δρόμους για πρώτη φορά στη ζωή τους, προφανώς διαισθανόμενοι πως η συγκάλυψη που επιχειρείται έχει υπερβεί κάθε όριο αλλά και ότι το πράγμα… δεν πάει άλλο!
Τουλάχιστον 3.000 λαού!
Κάποιοι εκτιμούσαν τον κόσμο ότι υπερέβη τους 3.000, κάποιοι άλλοι έκανα λόγο ίσως και για 5.000. Γεγονός πάντως είναι ότι όταν το τέλος της πορείας βρισκόταν μπροστά από το Σαν Τζιάκομο, η κεφαλή της είχε ήδη φτάσει στην Πλακάδα τ΄ Αγιού περνώντας μπροστά από το Λιστόν! Ή, αν θέλετε, η πορεία (με εκατοντάδες να έχουν ήδη αποχωρήσει αφού βρισκόταν στο τέλος της) είχε “πιάσει” τη Γεωργίου Θεοτόκη από το ύψος της στροφής του Θεάτρου έως την Ευγ. Βουλγάρεως μπροστά από τα Public!
Και η συγκέντρωση δεν “έσπασε” από κόσμο παρά όταν το ρολόι πλησίαζε να δείξει 2 μετά το μεσημέρι, τη στιγμή που ο κόσμος συγκεντρωνόταν στην Ανουντσιάτα από τις 11.30 το πρωί!
Έκλαψαν όλοι μαζί με την Αναστασία
Η κορύφωση της συγκίνησης ήταν όταν ανέβηκε στο παγκάκι για να μιλήσει η Αναστασία Πλακιά, αδελφή της Θώμης και της Χρύσας, ξάδελφη της άλλης Αναστασίας Πλακιά. Έχασε τρία πολυαγαπημένα της πρόσωπα εκείνο το μοιραίο βράδυ του Φλεβάρη του ΄23 στο έγκλημα των Τεμπών… Με λυγμούς και γεμάτη δάκρυα, ευχαριστούσε τον κόσμο που μαζί με τις οικογένειες των 57 θυμάτων αναζητούν δικαίωση και δικαιοσύνη – και μαζί της, δάκρυζε σχεδόν κάθε ένας από όσους είχαν κατέβει στην πορεία…
Ποιοι μίλησαν
Οι ομιλίες λίγες, σύντομες και στο στόχο: η πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών του Μουσικού του Ιονίου Πανεπιστημίου (στο οποίο φοιτά η Αναστασία Πλακιά), ο πρόεδρος της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Κέρκυρας, οι πρόεδροι της ΕΛΜΕ και του ΣΕΠΕ (καθηγητές και δάσκαλοι), η πρόεδρος των εργαζομένων στο Νοσοκομείο, οι πρόεδροι του Εργατικού Κέντρου και του νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ.
Συνθήματα – μαχαίρια κατά της κυβέρνησης για τη συγκάλυψη
Και τα συνθήματα που επικράτησαν, ήταν άκρως πολιτικά – και όχι με την κομματική έννοια του όρου. Καταφέρθηκαν κατά της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του ίδιου του Πρωθυπουργού, όχι μόνο για το τραγικό δυστύχημα αλλά (κυρίως) για την ανερυθρίαστη επιχείρηση συγκάλυψης που βλέπουμε όλοι να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ανερυθρίαστα: βίντεο που χάθηκαν, συνομιλίες ηχογραφημένες που σβήστηκαν, κάμερες παρακολούθησης των οποίων το υλικό εξαφανίστηκε, μπάζωμα πριν καν σβήσει η φωτιά, “περίεργοι” -μη μέλη σωστικών σωμάτων- να σκαλίζουν τα συντρίμμια 1-2 ώρες μετά τη σύγκρουση, πραγματογνωμοσύνες εκτός πραγματικότητας, πολιτικοί ισχυρισμοί σε ανώτατο επίπεδο που διαψεύστηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει!
Κόμματα, οργανώσεις
Από τις παρουσίες κομμάτων και φορέων που καταγράψαμε (οργανωμένοι, με πανό), ήταν πολλοί εκεί αλλά θα περιμέναμε να δούμε περισσότερους:
Προφανώς οι δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της Κέρκυρας, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, φοιτητικές οργανώσεις, εκπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜεΡΑ25, Λαϊκή Ενότητα), μέλη των καταλήψεων κ.α.
Έλαμψε δια της παρουσίας του, “έλαμψαν” δια της απουσίας τους!
Δεν είδαμε εκπροσώπους της ηγεσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αντίθετα είδαμε (και προς τιμήν του) το Μητροπολίτη Κέρκυρα ς Νεκτάριο, ο οποίος παρακολούθησε για αρκετή ώρα τη συγκέντρωση μαζί με συνεργάτες του (παρά, μάλιστα, το ότι ως γνωστόν αντιμετωπίζει προβλήματα εδώ και χρόνια στην ορθοστασία). Δεν απέφυγε άλλωστε να κάνει και δηλώσεις σε τοπικά ΜΜΕ για την συμπαράστασή του στα θύματα!