Μετά τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη

Ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει ο εκκωφαντικός θόρυβος που προκάλεσαν οι συγκεντρώσεις σε όλην την Ελλάδα και το εξωτερικό για τα δύο χρόνια από την μεγάλη τραγωδία κι όμως μερικά συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα.

Οι συγκεντρώσεις δεν είχαν προηγούμενο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ήταν με απόσταση οι μεγαλύτερες και συγχρόνως ακηδεμόνευτες και παλλαϊκές. Δεν έχει υπάρξει ξανά αυτός ο συνδυασμός.

Αυτό το τεράστιο πλήθος είχε βαθύ συναίσθημα τόσο για τις ψυχές που χάθηκαν όσο και για την ύβρη και την ασέβεια της αντιμετώπισής τους, με προβολή στο μέλλον των νεότερων γενεών. «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί…». Οι επικοινωνιακές τεχνικές, οι τακτικισμοί, οι τεχνικές της χειραγώγησης φάνηκε την Παρασκευή ότι δεν μπορούν να χειραγωγήσουν το βαθύ συναίσθημα τόσων πολλών.

Αυτά τα εκατομμύρια άνθρωποι , μια κοινωνία ολόκληρη, στάθηκαν πρώτα και κύρια απέναντι στην κυβέρνηση και ζήτησαν το απλό και αυτονόητο. Να αποδοθεί δικαιοσύνη, να είναι πάντα ο άνθρωπος η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα, χωρίς εκπτώσεις. Αυτή η κοινωνία, απαιτεί όμως επίσης  ρήξεις και τομές που να  γείρουν τη ζυγαριά  υπέρ των αδύνατων και των νέων. «Όχι άλλες θυσίες από μας, δεν είμαστε για τα μπάζα», αυτό ήταν το άρρητο αίτημα των συγκεντρώσεων. Το συμπληρωματικό συναισθηματικό υπόστρωμα. Αυτοί είναι τώρα η αντιπολίτευση απέναντι στον Κ. Μητσοτάκη, και μάλιστα χωρίς μεσολαβητές, με όλα τα θετικά και αρνητικά που κουβαλάει αυτή η συνθήκη.

Το ίδιο όμως στάθηκαν και απέναντι στα  αριστερά και προοδευτικά κόμματα, για να δηλώσουν ότι ούτε αυτά εμπιστεύονται. Τους είπαν «πρέπει να το πάρετε από την αρχή, αλλιώς τελειώσατε. Συνεννοηθείτε.». Αυτό το αόριστο και ασαφές, με συμβατικούς πολιτικούς όρους μήνυμα, οφείλουν τα κόμματα του προοδευτικού και αριστερού χώρου να το μεταφράσουν. Η εγκυρότητα της  μετάφρασης θα κρίνει το μέλλον τους.

Για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ: Είναι η στιγμή που χρειάζεται να ασχοληθούμε με την Βαριά Πολιτική (κλεμμένος ο όρος). Δεν αρκεί η κοινοβουλευτική δράση, όσο καλή κι αν είναι (που είναι). Να λειτουργήσει η ομάδα, ο συλλογικός νους  και να φωτίσουμε τον ουρανό των συγκεντρώσεων με προγραμματικό φως, με νέο όραμα, ρεαλιστικού ριζοσπαστισμού, που έλεγε κι ο Αλέξης. Χωρίς αναβολές. Εξάλλου μπορούμε πια να κάνουμε συνέδριο πολιτικής και όχι επικοινωνίας και κερκίδας.