Κυβέρνηση σε «κυματισμούς»…, χωρίς αντιπολίτευση!

«Η αλήθεια είναι αναπόφευκτη. Μπορεί να την αγνοήσεις, να την πολεμήσεις, αλλά στο τέλος θα σε βρει», έλεγε ο Σερ Ουίνστων Τσόρτσιλ, Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πρωθυπουργός της χώρας του, κατά τις περιόδους 1940-45 και 1951-55.!

Η αλήθεια είναι αναπόφευκτη : Η μεν κυβέρνηση, δεν αντιμετωπίζει απλά «κυματισμούς, όπως θέλει να πιστεύει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στη διακυβέρνηση. Η δε αντιπολίτευση, δεν πείθει κι άρα δεν μπορεί να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας.!

«Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», θα ειρωνευόταν ο μεγάλος τιμονιέρης, Μάο Τσετούνγκ, Κινέζος κομμουνιστής, επαναστάτης και ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.!

Κρίση έως και πλήρης απαξία Θεσμών

Στην παρούσα χρονική περίοδο, οι Θεσμοί στην Ελλάδα βρίσκονται σε κρίση, όπως προκύπτει από τη δημοσκόπηση της Metron Analysis, που δημοσιοποιήθηκε στην εκδήλωση του Ινστιτούτου, του Αλέξη Τσίπρα, «Κράτος Δικαίου: Δημοκρατία και Δικαιοσύνη», στις 6 Φεβρουαρίου, στο Ωδείο Αθηνών.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης, το 77% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα, το 72% δεν εμπιστεύεται τα συνδικάτα, το 74% δεν εμπιστεύεται τα μέσα ενημέρωσης, το 69% δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση και το 65% δεν εμπιστεύεται το κοινοβούλιο. Επιπλέον, για τα Τέμπη και τις υποκλοπές το 74% και το 72% αντίστοιχα εκτιμούν πως γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης. Με απλά λόγια, η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί πως η Δικαιοσύνη δεν χειρίζεται με επάρκεια σημαντικές υποθέσεις που απασχολούν την κοινή γνώμη,

Η Δικαιοσύνη, η άλλοτε καταφυγή του πολίτη, δημοσίως αμφισβητείται, εμπαίζεται, λοιδορείται…, και πολλάκις απειλείται. Διόλου τυχαία, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, – ο τέταρτος πολιτειακός Θεσμός, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – , με συνέντευξή του στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, παραδέχεται πως, από όταν εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, «έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη».

Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τασούλας, – ο κατά το Σύνταγμα εκπρόσωπος όλων των Ελλήνων και Σύμβολο Ενότητας του Ελληνικού Έθνους – , για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, αμφισβητείται πριν αναλάβει τα επίσημα καθήκοντά του και μια ισχυρή μειοψηφία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο εκφράζει δημόσια τη δυσπιστία του, για το κατά πόσον θα είναι υπερκομματικός ρυθμιστής του πολιτεύματός μας.

Επιπλέον, η πολυδιάσπαση παρατάξεων, τόσο στην κεντροδεξιά όσο και στην κεντροαριστερά πλευρά του πολιτικού μας σκηνικού μαρτυρά πως, το άλλοτε κραταιό, «41 τακατό, (41%)», με το οποίο κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εθνικές εκλογές του 2023, δεν υφίσταται πια.!

Αμφισβητούμενη Κυβέρνηση – Ανήμπορη Αντιπολίτευση

Σ΄ αυτό το πραγματικά πρωτόγνωρο πολιτικό – κοινωνικό κλίμα, είναι πλέον εμφανές και λίαν διακριτό, πως, οι κομματικοί συσχετισμοί στο εθνικό μας κοινοβούλιο, είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινή γνώμη.

Η Κυβέρνηση, εγκλωβισμένη σε μια σειρά «ανεξήγητων» ή «δυσεξήγητων» υποθέσεων, (για να μην χρησιμοποιήσουμε τον βαρύ όρο…, (σκανδάλων») , ή έστω απλών κι αθώων αστοχιών…, οι οποίες είχαν βαρύτατες επιπτώσεις σε όλους τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς τομείς, βρίσκεται εγκλωβισμένη κι εν πολλοίς αδύναμη να παράξει πολιτική.  Αποτέλεσμα όλων τούτων, είναι να μην δύναται, να ελέγξει την αισχροκέρδεια στην αγορά, να δρομολογήσει λύση στο μέγα στεγαστικό πρόβλημα, να διασώσει το ΕΣΥ, να διαφυλάξει τη Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια, να αντιμετωπίσει «κατά μέτωπο» τους αγρότες, να προάγει την Παιδεία, να χαράξει κοινά αποδεκτή εξωτερική κι ευρωπαϊκή πολιτική. Κι όλα τούτα, σε έναν ευρωπαϊκό και διεθνή περίγυρο, με γεωπολιτικές – γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές ισορροπίες και συσχετισμούς, οι οποίοi αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς, από την εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ στον Λευκό Οίκο κι εντεύθεν.

Επιπλέον και ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά του πολιτικού Φεγγαριού, η πολιτική αντιπολίτευση, (διάσπαρτη και κατακερματισμένη κι αυτή – Αν όχι κι εγκλωβισμένη σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και διαμάχες μεταξύ των ηγεσιών και κορυφαίων στελεχών της), αδυνατεί να εκφράζει την πλατιά κι ολοένα περισσότερο διογκούμενη κοινωνική αντιπολίτευση, άτολμη να πλησιάσει τους πολίτες, ανήμπορη να προστατεύει τους θεσμούς και σαφώς πολιτικά ανίκανη να παρουσιάσει μια σαφή, αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης.

Τούτων όλων δοθέντων, η κρίση είναι πολυσχιδής, πολύπλοκη και πολυσύνθετη : Είναι κρίση Θεσμών – Κρίση Ηγεσίας –  Κρίση Ομάδας Διακυβέρνησης – Κρίση Πολιτικού Σχεδίου – Κρίση Οράματος…, Πάντα ταύτα εν συνόλω, δημιουργούν μια πλήρη απαξία για σε όλη την κλίμακα ιεράρχησης των Θεσμών.!

Η Αντισυστημική ψήφος

Η τραγωδία στα Τέμπη, αναμφίβολα και σαφέστατα πλήγωσε την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. 57 συνάνθρωποί μας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχασαν την ζωή τους και, δύο χρόνια μετά, η πολιτεία αδυνατεί να εξηγήσει, ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ…, δύο τρένα έτρεχαν σε αντίθετη φορά, στην ίδια γραμμή και ουδείς μπορεί να εξηγήσει ΠΩΣ κι από ΤΙ…, σύγκρουση ή πυρκαγιά, ήταν η αιτία θανάτου.

Κι όλα τούτα, τα ΠΩΣ…, τα ΓΙΑΤΙ…, και τα ΑΠΟ ΤΙ, δρουν σωρευτικά σε μια κοινωνία πληγωμένη από τα μνημόνια, την ελλειμματικότητα σε καίριους τομείς, όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Δημόσια Τάξη…, κι εν συνόλω, το πληγωμένο κοινωνικό κι εθνικό μας γόητρο. Σ αυτό το κλίμα, οι συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας, ενώνονται και κινητοποιούν τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων Πολιτών, ζητώντας αλήθεια, δικαίωση και δικαιοσύνη.

Οι ογκώδεις διαδηλώσεις αποτελούν «καμπάνα» για την κυβέρνηση. Το «41 τακατό – 41%» δεν αποτελεί πια, λαϊκή στήριξη σε φαινόμενα απραξίας, αλαζονείας, συγκάλυψης και πολιτικής αντιλαϊκής.

Ομοίως, οι ογκώδεις διαδηλώσεις δεν αποτελούν σήμα οικειοποίησής τους, από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ώστε  άκριτα κι άνευ σχεδίου, πειστικής εναλλακτικής πρότασης  κι οράματος να εφορμήσουν κατάληψη των ανακτόρων της εξουσίας.

Διόλου τυχαία, οι διενεργούμενες δημοσκοπήσεις δείχνουν να δημιουργείται ένα εντελώς νέο πολιτικό σκηνικό, με κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό την αποδυνάμωση των παραδοσιακών κομμάτων και την άνοδο «αντισυστημικών» κομμάτων δεξιάς κι αριστεράς, και λοιπών ακροδεξιών κομματικών σχηματισμών.

Ούτως εχόντων των τάσεων της κοινής γνώμης, η Νέα Δημοκρατία χάνει συνεχώς ψήφους, το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ δεν κερδίζει, και ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αποδυναμώνεται έτι περαιτέρω. Αντίθετα, δημοσκοπική άνοδο εμφανίζουν η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το ΜΕΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη στην αριστερά όχθη του πολιτικού σκηνικό και η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου, η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου  άλλοι μικρότεροι σχηματισμού στην δεξιά όχθη.

Πέραν όλης αυτής της πολιτικής – αριθμητικής γεωγραφίας,  οι μετρήσεις δείχνουν να ανατρέπεται εν τω συνόλω του, το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης, καθώς το άθροισμα των δυνάμεων της ευρύτερης Κεντροδεξιάς και της ακροδεξιάς ή της Νέας Δεξιάς, υπερέχει κατά πολύ του συνόλου των δυνάμεων της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, της Αριστεράς και της Άκρας Αριστεράς.

Η γενικευμένη άνοδος της Άκρας Δεξιάς ή της Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη, ερμηνεύεται από την φτωχοποίηση και τη συνεπαγόμενη κοινωνική περιθωριοποίηση, στην οποία περιέπεσαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής λιτότητας, μέσω της δημοσιονομικής πειθαρχίας, την οποία επέβαλε η Γερμανία σε πολλά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θύμα αυτής της «περιοριστικής» οικονομικής πολιτικής είναι και η ίδια η Γερμανία, καθώς η φτωχοποίηση των λαών του ευρωπαϊκού νότου, αποστέρησε την γερμανική οικονομία από το καταναλωτικό κοινό της δικής της βιομηχανίας. Με απλά λόγια, το Βερολίνο, κλάδεψε το κλαδί, πάνω στο οποίο είχε στηριχθεί η δική του οικονομική ανάπτυξη και πρωτοπορία.

Πάντα ταύτα και σε συνδυασμό με την ενεργειακή κρίση, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, στον οποίο η Ευρώπη, άκριτα ενεπλάκη και ο οποίος θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια απλή άρνηση ένταξης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, δημιούργησαν οικονομικό κλίμα ανέχειας, οικονομικής δυσχέρειας και κοινωνικής περιθωριοποίησης σε μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας και κατ επέκταση κι αναλογία μεγέθυναν και πολλαπλασίασαν τις τάσεις ανόδου της Άκρας Δεξιάς  ή Νέας Δεξιάς στην γηραιά Ήπειρο.

Η άνοδος αυτών των πολιτικών δυνάμεων, μπορεί να ανακοπεί και να ανασχεθεί, μόνον εάν οι πολίτες,  αποκτήσουν και πάλι εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, την πολιτεία, τη δικαιοσύνη και στους Θεσμούς από τους οποίους θύμωσαν, οργίστηκαν κι απογοητεύτηκαν.

Ειδικά στην Ελλάδα πολλοί κάνουν λόγο για συγκρότηση ενός μεγάλου, ευρέος και προοδευτικού σχηματισμού, ο οποίος θα αγκαλιάζει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Όμως, η δημιουργία ενός τέτοιου προοδευτικού πόλου, προϋποθέτει παραγκωνισμό των όποιων προσωπικών ή κομματικών φιλοδοξιών, απέναντι στην προτεραιότητα για πολιτική αλλαγή.

Κι εδώ ακριβώς παίζεται το μεγάλο πολιτικό στοίχημα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.!