Η κυβέρνηση κυβερνά χωρίς αντιπολίτευση

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πολιτεύεται χωρίς κάποιο κόμμα από την αντιπολίτευση ή κάποια συνεργασία, να απειλεί την πολιτική πρωτοκαθεδρία της. Ωστόσο, ο τυχερός πρωθυπουργός δεν πρέπει να ξεχνά, ότι, «Όταν η τύχη σε ευνοεί, μην πιστεύεις πως είναι μόνιμη», έλεγε ο Σόλων ο Αθηναίος (630 – 560 π.Χ.). Από τη δική του πλευρά, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος προσδοκά πρωτιές, ας θυμηθεί, έστω και για λίγο, αυτό που είπε ο Βίκτορ Ουγκώ, για την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό, «εξαφανίστηκε ο Ναπολέων κάτω από την ισχυρή υπνοβασία ενός ονείρου».

Στην ευρύτερη κεντροαριστερά, κυριολεκτικά ως μια σύγχρονη Βαβέλ, επικρατεί μια πλήρης ιδεολογική, πολιτική και κομματική σύγχυση, όπως η γένεση την περιγράφει. Ο κατά πολλούς πολιτικός Νυμφίος, Αλέξης Τσίπρας, θέλει να επιστρέψει, αλλά διστάζει ή εξετάζει το πώς…, και το πότε…, εν μέσω της νυχτός ή επί πόλου όνου, αγνοώντας ότι ο χρόνος στην πολιτική τρέχει, δεν σταματά και δεν περιμένει, κι όπως έλεγε ο Μαρίνο Πιατσόλλα, (1910 – 1985), «Επιτέλους κατόρθωσα να σταματήσω το χρόνο: αφαίρεσα τους δείχτες από το ρολόι».

Κυβέρνηση χωρίς αντίπαλο

Στην κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και οι πολύ κοντά σ αυτόν επιτελείς, στο Μέγαρο Μαξίμου και στην Πειραιώς, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει πως παίζουν μόνοι, χωρίς αντίπαλο. Προσπαθούν, το όποιο αφήγημά τους, τουλάχιστον μέχρι και τον πολιτικό κάβο της ΔΕΘ, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, να είναι σοβαρό, έστω κι αν είναι λιγότερο πειστικό ή ακόμα κι αντιλαϊκό. Ήδη το δίλημμα εμείς…, ή το χάος, έχει αρχίσει έντεχνα να λανσάρεται, από τους γαλάζιους επικοινωνιακούς επιτελείς, ενώ ο κατακερματισμός τόσο εκ δεξιών, όσο και εξ ευωνύμων της Νέας Δημοκρατίας, κρατάει την γαλάζια παράταξη σε ρόλο πολιτικού επιτελάρχη…, ή της μάνας που μοιράζει την τράπουλα. Όπως έλεγε κι ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον, στην πολιτική, «Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος, αρκεί να μην είσαι ο χειρότερος». Και στην προκείμενη περίπτωση, η ελληνική πολιτική αντιπολίτευση, είναι κυριολεκτικά για κλάματα, αν όχι και για γέλια.

Απέναντι σε μια κυβερνώσα παράταξη, που καταστρώνει πολιτικά – στρατηγικά σχέδια για την περίοδο, αμέσως μετά την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, περί άλλα τυρβάζουν. Το ΠΑΣΟΚ διαγράφει, την Κατερίνα Μπατζελή, ωσάν να του περίσσευαν στελέχη, ενώ ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος επιτίθεται ευθέως στον πρόεδρό του, Νίκο Ανδρουλάκη και στο εσωτερικό της Χαριλάου Τρικούπη διαμορφώνονται τάσεις συνεργασίας, είτε δεξιόστροφες, είτε αριστερόστροφες κι ο πρόεδρος παίζει σχεδόν μόνος του. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, συνεχίζει να ανασυγκροτείται, ως άλλο γιοφύρι της Άρτας, που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν. Η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, απαντά με ένα ξερό ΟΧΙ στην όποια επανένωση με τους πρώην συντρόφους της, ωσάν να ήταν ιδεολογικά αντίπαλοι και να μην κυβέρνησαν μαζί για 5 χρόνια κι ωσάν να ανέβαιναν με άνεση το κατώφλι της Βουλής…, με δημοσκοπική απήχηση, της τάξης του 1,3 έως 1,6 %, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως λέει, προετοιμάζεται για την πρωθυπουργία, με ένα προσωποπαγές και προσωποκεντρικό κόμμα…, κι έτσι χωρίς πρόγραμμα, όπως θα έλεγε και η μακαρίτισσα Μαρία Ρεζάν.

Όλα τα σενάρια στο τραπέζι

Σ αυτό, το όντως πρωτόγνωρο πολιτικό κλίμα, στα μεταπολιτευτικά χρονικά της χώρας μας, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, μοιράζει την τράπουλα στο πολιτικό παιγνίδι. Με εμφανέστατη και λίαν διακριτή την πρόθεση να αλλάξει ατζέντα στον πολιτικό λόγο και προβληματισμό και κατ’ επέκταση κι αναλογία να πετύχει έστω και μια μικρή δημοσκοπική ανάκαμψη, υπόσχεται επιστροφή ενός μικρού μέρους του υπερπλεονάσματος, στα τέλη Νοεμβρίου. Και τότε, όλα θα αθροιστούν με το πακέτο, που θα ανακοινωθεί από το βήμα της ΔΕΘ, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, κι ανάλογα θα πράξουν οι γαλάζιοι επιτελείς.

Διόλου τυχαίο ότι, στο Μέγαρο Μαξίμου εγκατέλειψαν τα μεγαλόπνοα σχέδια για αυτοδύναμη κυβέρνηση…, μιλούν για απλή πλειοψηφία…, ή μάλλον για ψυχολογικό όριο του 30%. Γιατί οι γαλάζιοι επιτελείς κυνηγούν το 30%; Απλά…, γιατί από εκεί και πάνω ελέγχουν το πολιτικό σκηνικό και τη διαμόρφωση των όποιων συνεργατικών κυβερνητικών συσχετισμών.

Παρά τα όσα δημόσια λέγονται ή έντεχνα διαρρέονται περί εξάντλησης της 4ετίας, όλα τα σενάρια βρίσκονται στο τραπέζι, από την αλλαγή καπετάνιου εν πλω, πρόωρες εκλογές, δεύτερες εκλογές και τότε αλλαγή αρχηγού, πρωθυπουργός κοινής αποδοχής των συνεργαζομένων κομμάτων, που μπορεί να είναι είτε από τη δεξιά ή την αριστερά όχθη της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αποκλείεται και μια ενδεχόμενη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση που συμμαχήσει, είτε όχι με την Νέα Δημοκρατία.

Η εξάντληση της τετραετίας είναι μεν ευσεβής πόθος, αλλά…, η κυβέρνηση δεν μπορεί να σέρνεται επί μακρόν…, και σαφώς, ό,τι γίνει, πρέπει να γίνει πριν την όποια ανάκαμψη ή συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστεράς αντιπολίτευσης, εκμυστηρεύονται ιστορικά γαλάζια στελέχη.

Επιστρέφει ή όχι ο Αλέξης Τσίπρας

Το όνομα Αλέξης Τσίπρας παίζει στον πολιτικό λόγο. Είτε θετικά, για όσους τον προσμένουν, είτε αρνητικά για όσους πολιτικά – κομματικά τον αντιπαθούν ή τον φοβούνται, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στον πολιτικό λόγο και στο πολιτικό παρασκήνιο. Το ερώτημα είναι πότε…, και πως θα βγει στο πολιτικό προσκήνιο. Ο υπογράφων, έχει την επαγγελματική ευχέρεια να παίρνει 2 με 3 συνεντεύξεις, την εβδομάδα, από κορυφαία κοινοβουλευτικά και κομματικά – πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και επιπλέον να διατηρεί άριστες επαγγελματικές και κοινωνικές σχέσεις μαζί τους.

Σχεδόν μονότονα, όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ακόμα κι εκείνα τα ελάχιστα που μετρούν τα πολιτικά λάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες του πρώην πρωθυπουργού, μιλούν με καλά λόγια. Για την Κουμουνδούρου, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ιστορικός ηγέτης της παράταξης, είναι ο άνθρωπος ο οποίος οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια. Αποτελεί τεράστιο πολιτικό κεφαλαίο, με διεθνές κύρος και επιρροή. Η συμβολή του είναι πάντα επιθυμητή και αναγκαία. Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, συνομιλεί τακτικά με τον Σωκράτη Φάμελλο και στηρίζει τις πρωτοβουλίες του νέου Προέδρου και συνολικά του κόμματος.

Αντίθετα, οι βουλευτές της ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, της Ζώης Κωνσταντοπούλου κι εκείνοι που ακολούθησαν τον Στέφανο Κασσελάκη, – όλοι τους πολιτικά στελέχη που ανεδείχθησαν από τον Αλέξη Τσίπρα και υπήρξαν κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων του – , μιλούν με τα χειρότερα λόγια για τον πρώην πρωθυπουργό και κρίνουν πως μια επάνοδός του στα πολιτικά πράγματα, μόνον αρνητικές πολιτικές επιπτώσεις θα είχε ή θα ήταν συμβιβασμός της κεντροαριστεράς στα κελεύσματα ντόπιων κι ευρωατλαντικών συμφερόντων.

Κι εδώ εντοπίζεται το μοιραίο πολιτικό σφάλμα του Αλέξη Τσίπρα. Παγιδευμένος στο παλαιό κομματικό κατεστημένο του 4 – 5 %, δεν άνοιξε τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στο 32%, που τον ανέδειξε πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, σε κυβερνώσα αριστερά, 2 φορές το 2015, και ισχυρή αντιπολίτευση στις εκλογές του 2019, δεν γείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με την κοινωνία…, με συνεπαγόμενη πολιτική συνέπεια την κατάρρευσή του και την εσχάτη δημοσκοπική εξαύλωσή του.

Τούτων όλων των ανωτέρω δοθέντων, επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα μέσα από τους παλιούς δρόμους, δεν γίνεται. Δεν νοείται. Θα ήταν πολιτική αυτοχειρία. Για τον Αλέξη Τσίπρα, πολιτική επιστροφή νοείται μόνον μέσω μιας νέας οδού…, που ο ίδιος θα διανοίξει…, Δηλαδή, ένα νέο κόμμα.