Ανοικτή επιστολή αιώνιας φοιτήτριας προς τον Υπουργό Παιδείας

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΙΩΝΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Αξιότιμε κύριε υπουργέ,

Είμαι γυναίκα, γεννημένη το 1960, μόνιμη κάτοικος Κέρκυρας, παντρεμένη και μητέρα με δύο κεφάλια παιδιά. Τα στοιχεία μου δεν βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας, αλλά στη διάθεση όλων, καθώς υπογράφω φαρδιά πλατιά την παρούσα ανοιχτή επιστολή.

Μπήκα στη δημόσια εκπαίδευση, μαζί με χιλιάδες άλλους/ες εκπαιδευτικούς της γενιάς μου, με το όνειρο να συμβάλουμε στη μόρφωση των παιδιών του λαού. Έχω βγει στη σύνταξη, μετά από 40 χρόνια και κάτι μήνες, ωστόσο νιώθω ακόμα εκπαιδευτικός. Ευτύχησα να ανταμειφθώ πλουσιοπάροχα με αγάπη και εκτίμηση από τη σχολική κοινότητα. Ο πιο τιμητικός τίτλος για μένα είναι η ιδιότητα του μέλους της ΕΛΜΕ Κέρκυρας.

Εκτός των άλλων, είμαι μια αιώνια φοιτήτρια του τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Με δεδομένη την ηλικιακή και βιωματική μου ωριμότητα και τις σύστοιχες προς τις παραγωγικές ηλικίες υποχρεώσεις και περιπέτειες υγείας, μου πήρε σχεδόν δέκα χρόνια, για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου αξιοπρεπώς.

Μη σπεύσετε να με αποστομώσετε, λέγοντάς μου ότι η περίπτωσή μου είναι ιδιαίτερη και ότι δεν συμπεριλαμβάνομαι στους τεμπέληδες αιώνιους φοιτητές, που πρέπει, επιτέλους, να ξεφορτωθεί η πολιτεία, διότι αυτό απαιτεί η κοινή γνώμη (πόσο κοινή είναι, άραγε, η γνώμη μέρους των ενοίκων της δεξιάς πολυκατοικίας, οι οποίοι ευαρεστούνται με παρόμοιες επιδείξεις πυγμής;;).

Ηλικιακά μπορεί να ξεφεύγω από το μέσο όρο, ανθρωπολογικά, όμως, δεν διαφέρω από την πλειοψηφία των αιώνιων φοιτητών, όπως, τουλάχιστον, περιγράφεται στις εκτιμήσεις πρυτανικών αρχών, πανεπιστημιακών συγκλήτων, κοσμητειών, που, σημειωτέον, σας προτρέπουν να επανεξετάσετε τα μέτρα σας.

Αγαπώ τη σχολή μου και θεωρώ ότι μου έχει προσφέρει πολλά. Ξέρετε, κύριε υπουργέ, η εκπαίδευση στη χώρα μας κρατάει ακόμα μερικά βασικά χαρακτηριστικά του διαφωτισμού, χάρη στο φιλότιμο, στην επιμονή και στους αγώνες των εκπαιδευτικών και των άλλων μελών της σχολικής κοινότητας όλων των βαθμίδων.

Τα πανεπιστήμια, που με τόσο  νεοφιλελεύθερο ζήλο προσπαθείτε να αφυδατώσετε και να υποβιβάσετε σε εντατικοποιημένους, ιδιωτικοποιημένους διαδρόμους γρήγορης πιστοποίησης δεξιοτήτων για άλογα ζεμένα στο εσαεί ανεκπλήρωτο εφιαλτικό πρότζεκτ της ατομικιστικής καριέρας, εξακολουθούν να είναι χώροι απόκτησης και επεξεργασίας εμπειριών, γνωστικών και κοινωνικο- συναισθηματικών.

Φοιτώντας σε αυτά, τα παιδιά όλων των κοινωνικών στρωμάτων και, το σημαντικότερο, των πληβειακών τάξεων (όσα, τουλάχιστον, έχουν διασωθεί από τον κόφτη της ελάχιστης βάσης εισαγωγής) μπορούν να δεχτούν ζωογόνα ερεθίσματα.

Οι πιθανότητες γι΄ αυτό πολλαπλασιάζονται, αν συμμετέχουν ενεργά και σε φοιτητικές συλλογικότητες, τις οποίες μετά μανίας καταδιώκετε και προσπαθείτε να δυσφημίσετε, με τη βοήθεια των εκάστοτε εξωνημένων κονδυλοφόρων.

Για τα παιδιά μας – γιατί όλους/ες τους/τις μαθητές/τριές μας τους/τις νιώθουμε παιδιά μας – θέλουμε να γίνουν αληθινοί μαστόροι της Θεωρίας και της Πράξης κι όχι μαστοράντζες* μιας χρήσεως και περιορισμένης ευθύνης.

Γι΄αυτό και παλεύουμε, με νύχια και με δόντια, βάζοντας στην άκρη κενοτόμες εγκυκλίους και άνωθεν πανταχούσες, να τα διδάξουμε να διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές και ν΄ αναρωτιούνται.

Αν ακόμα υπάρχει έστω και η ελάχιστη δυνατότητα διδασκαλίας και μάθησης στο σχολικό σύστημα, υφίσταται κατά παράβαση των μέτρων σας και των κατευθυντήριων γραμμών σας, κυριολεκτικά στην παρανομία.

Μάθηση, κύριε υπουργέ, σημαίνει επεξεργασία και χώνεμα  παραστάσεων και εμπειριών, διύλιση τους στο φως της θεωρίας, ως προσπάθειας συνολικής θέασης του κόσμου και αναγωγής του μερικού στο γενικό.

Μάθηση σημαίνει αγκίστρωση των νέων γνωστικών στοιχείων σε προϋπάρχουσες γνώσεις, δόμηση και αναδιάταξη πλαισίων υπαγωγής των μερών στο όλον.

Αλλιώς δεν πρόκειται για γνώση, αλλά για απλό χειρισμό πληροφοριών, input – output, βραχύχρονη δεξιότητα χρήσης, για επιφανειακή, επίπεδη, γρήγορη, διαγώνια αντιμετώπιση άρα και βίωση των πάντων, ρηχή μεταμοντερνιά και ανεγκέφαλη δοκησίσοφη έπαρση, κενή περιεχομένου.

Απαραίτητες προϋποθέσεις της γνώσης παραμένουν, σε πείσμα των απανταχού νεοφιλελεύθερων χλεχλέδων, ο χρόνος, η βάσανος, η πάντα κοπιαστική και ενίοτε επώδυνη επεξεργασία των βιωμένων εμπειριών και, εντέλει, η δυνατότητα να λαμβάνει κανείς μια σχετική απόσταση από τα πράγματα, άρα και τα μελετώμενα αντικείμενα.

Αυτά είναι τα ουσιαστικά κριτήρια της μαθησιακής διαδικασίας  κι όχι οι πομφόλυγες των μετρήσεων, πάσης φύσεως αξιολογήσεων, διαδραστικών πινάκων και λοιπών ιστοριών για μανατζαραίους και χορηγούς.

Προκαλώ τους από μιντιακής καθέδρας λογοκοπούντες να μας εξηγήσουν όχι μόνο το νόημα της προθεσμίας ν+2 για την ολοκλήρωση των σπουδών, αλλά εν γένει τα αυστηρά χρονικά περιθώρια, όσον αφορά μορφωτικά και παιδαγωγικά ζητήματα.

Οι συνεχώς λιβανιζόμενες από τον κυρίαρχο λόγο ιδιαιτερότητες των παιδιών, η εξυμνούμενη ως και από την pop ψυχολογία μοναδικότητα κάθε ανθρώπινου πλάσματος, όλα αυτά πάνε περίπατο;

Μάλλον γίνονται καπνός, μπροστά στην ανάγκη του κεφαλαίου να σταυλίζει, με όρους μαζικής εκτροφής, το μελλοντικό προλεταριάτο, προς απόκτηση των ολοένα και πιο μίζερων αλλά ακριβοπληρωμένων εφοδίων για την αναπαραγωγή της εργασιακής του δύναμης…

Αλήθεια, γιατί πρέπει ο νέος άνθρωπος να ολοκληρώνει εσπευσμένα τις σπουδές του; Για να μεταβεί απνευστί στον κανιβαλικό στίβο της ελαστικοποιημένης ανασφαλούς εργασίας και της αυξανόμενης ανεργίας και ετεροαπασχόλησης, μη χάσει το κελεπούρι; Για να μην προλάβει να σκεφτεί πολύ και, κυρίως, να αναλογιστεί ποιος είναι, από πού έρχεται και πού πηγαίνει;

Κύριε υπουργέ, το έχετε καταλάβει, νομίζω, κι εσείς κι όλοι οι προκάτοχοί σας, άλλοι ευκολότερα κι άλλοι βασανιστικότερα: δεν θα απαλλαγείτε εύκολα από μας.

Είμαστε όχι κουρέλια, αλλά κακά σκυλιά, κεφάλια αγύριστα και στοχοπροσηλωμένα, που τραγουδάνε ακόμα, a capella, κάτι επίμονους χαβάδες, παλιομοδίτικους για την τρέχουσα ΙΚΕΑ αισθητική, πλην όμως απόλυτα συμβατούς προς τις Μεγάλες Ανάγκες των Καιρών.

Ως τέτοιο κακό σκουτί** κι εγώ, γράφω τώρα την πτυχιακή μου, με διαβολεμένη όρεξη. Δεν επείγομαι να πάρω πτυχίο μην και προλάβετε να με διαγράψετε, στο κάτω κάτω μπορώ να ζητήσω και μια βεβαίωση σπουδών.

Ούτως ή άλλως, ουδέποτε ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για περγαμηνές, τίτλους και άλλα τυπικά. Έτσι μου ΄ρχεται, όμως, με το πτυχίο του μεταφραστικού φρεσκοτυλιγμένο στην κωλότσεπη, να πάω να δώσω κατατακτήριες στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, στο Πάντειο, που το γλυκοσαλιάζω καιρό τώρα, κι ας κάνω και το σκ@τό μου παξιμάδι, για να πηγαίνω με το ΚΤΕΛ να δίνω τα μαθήματα…

Έτσι, για το δεσπέτο***! Άσε που θα ζήσω κι από τα μέσα την κατάρρευση των μέτρων σας, όπως έχω ζήσει την κατάρρευση του νόμου 815(1979-1980) και της αναθεώρησης του άρθρου 16(2006-2007), για την οποία κατάρρευση θα φροντίσουν οι αγώνες. Για κάτι τέτοια δεν αξίζει να ζει ο άνθρωπος;

Ταύτα και μένω

Όλγα Τσιλιμπάρη
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Από τσου Κορφούς

μαστοράντζα* : (μειωτικά λεγόμενο): χειρωνακτικά εργαζόμενος, στερούμενος της στοιχειώδους επαγγελματικής κατάρτισης και εμπειρίας
κακό σκουτί**: κακό ρούχο, (μτφ) κακός άνθρωπος, δύσκολα αντιμετωπίσιμος
για το δεσπέτο***: για πείσμα