Κοινωνία ΝΙΚΗΣ

Σύμφωνα με τον αείμνηστο Κερκυραίο Οικονομολόγο και Ακαδημαϊκό Ανδρέα Ανδρεάδη (1876-1935), η ιστορία της Ελλάδος θα μπορούσε να μελετηθεί και ως μια αέναη πορεία δανείων και χρεωκοπήσεων των ελληνικών κυβερνήσεων (οικονομική θεώρηση της ιστορίας). Η επιστημονική (άρα τεκμηριωμένη) αυτή διαπίστωση προσφέρει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην ταλαιπωρημένη, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία έτη της κρίσεως ελληνική κοινωνία, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός μας αντιμετωπίζει οικονομική κρίση. Μόνο που όλες τις προηγούμενες περιόδους κρίσεων αναδεικνύονταν (πολιτικοί) ηγέτες, που διαμόρφωναν και υπηρετούσαν Εθνικά Οράματα. Ηγέτες, που δεν ξεχώριζαν τον εαυτό τους από τον λαό (τους). Προέρχονταν από τον ελληνικό λαό και υπηρετούσαν τον ελληνικό λαό. Άλλοι απόλυτα και μέχρι θανάτου, δηλ. ολοκληρωτικά Έλληνες (Ιωάννης Καποδίστριας), άλλοι αρκετά (ως φιλέλληνες), άλλοι καθόλου (ως ανθέλληνες). Στις ημέρες μας, μας προετοιμάζουν τεχνηέντως οι σύγχρονοι χωρίς Πίστη και Αρχές «ηγετίσκοι» της χώρας μας, πιστά φερέφωνα ξένων κέντρων λήψεως αποφάσεων και συγκεκριμένα των αρχιτεκτόνων των σχεδιασμών της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής, για την επιβίωσή μας (Survivor), όπως αποδεικνύει η τηλεοπτική υστερία του ομώνυμου «παιγνιδιού»…

Στη σκιά, όμως, των ειδήσεων περνούν ιδιαίτερα κατά την περίοδο αυτή οι χιλιάδες επώνυμοι Έλληνες, που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Επιστήμονες, καλλιτέχνες, αθλητές, επιχειρηματίες, πολιτικοί, ακτιβιστές, κρατικοί ή ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά. συνθέτουν την επιτυχημένη «Ελλάδα εκτός Ελλάδος». Μία διαφορετική Ελλάδα κι ένας διαφορετικός Ελληνισμός της αξιοκρατίας, της εργατικότητας, της μεθοδικότητας, του ήθους, της πίστεως, του μέτρου, μα πάνω απ’ όλα της Λογικής. Στον αντίποδα του ελλαδισμού της αρπαχτής, του νεποτισμού, του ρεμβασισμού, της μετριότητας, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της κομματοκρατίας και κυρίως του άκρατου λαϊκισμού. Για την ύβρη αυτή προς τον Ελληνικό Πολιτισμό ευθυνόμαστε άμεσα ή έμμεσα όλοι μας. Πρωτίστως εκείνοι που υιοθετούν τα μέσα αυτά, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που τα ανεχόμαστε με τη σιωπηρή συγκατάθεσή μας («ωχαδερφισμός»), την αποχή μας και κυρίως με τη ψήφο μας, δηλ. τις επιλογές των προσώπων που στέλνονται στο εθνικό ή στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Συγκινούμαι βλέποντας τα παιδιά μας να διαπρέπουν στο εξωτερικό, αναδεικνυόμενα με τον τρόπο αυτό σε αυθεντικούς πρεσβευτές του Ελληνισμού. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, αλλά αναρωτιέμαι: «για ποιό λόγο να επιστρέψουν αυτοί οι εργατικοί, άρα επιτυχημένοι, νέοι στην πατρίδα μας; Πώς θα μπορέσουν να προσαρμοσθούν σε μια τόσο διαφορετική κοινωνία;». Δεν είναι τέλεια τα κράτη του δυτικού κόσμου, ούτε είναι άγνωστες σ’ αυτά αρκετές από τις παθογένειές μας. Είναι, όμως, ΚΡΑΤΗ, όχι παρέες και κλίκες, που θυμίζουν ιστορικά το αρχαίο κράτος της Ρώμης και των διεφθαρμένων αυτοκρατορικών αυλών. Έτσι, η (σύγχρονη) Ελλάδα αποτελεί «παράδεισο» για όσους συμπεριλαμβάνονται στην «κυρίαρχη παρέα» οποιουδήποτε τομέα του κοινωνικού μας βίου, αλλά ταυτόχρονα και «κόλαση» για όσους βρίσκονται έξω απ’ αυτήν. Για να διασκεδάσω το παράπονό μου αυτό, έχω εφεύρει ένα παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο απογυμνώνω κάθε δημόσιο πρόσωπο από το (δημόσιο) αξίωμα που φέρει. Πολιτικούς, κληρικούς, δικαστικούς, ακαδημαϊκούς, πανεπιστημιακούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς κ.ά. Έτσι διαπιστώνω, εάν το συγκεκριμένο πρόσωπο αποτελεί (αυτ)αξία, που κοσμεί το αξίωμα που φέρει ή λαμβάνει αξία απ’ αυτό (απαξία), γεγονός που με οδηγεί στην υιοθέτηση του σοφού ρητού του σεβαστού μου δασκάλου Δρ Ιωάννη Αλατζά: «μακριά από τα αξιώματα και κοντά στις Αξίες»!
Η συγκεκριμένη αξιολογική κοσμοθεώρηση διαμορφώνει μια άλλη υγιή μικροκοινωνία, εντός της χρεωκοπημένης (και) πολιτισμικά νεοελληνικής, που μπορεί μετά την αποτυχία ΟΛΩΝ των πολιτικών ιδεολογιών να οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας νέας Ελλάδας, ανοικτής και ανεκτής για όλους τους πετυχημένους και όχι μόνο Πανέλληνες, αλλά και για όσους μετανάστες σέβονται και τιμούν τον γεωπολιτισμικό χώρο του Ελληνισμού!

Μίας νέας κοινωνίας, όπου θα επικρατούν οι άριστοι και όχι οι αρεστοί.

Μίας νέας κοινωνίας, όπου θα αντιληφθούμε την ιστορική μας ευθύνη απέναντι στους προγόνους μας (παρελθόν), τις οικογένειές μας (παρόν) και κυρίως την επόμενη γενιά (μέλλον), που το ένα τμήμα της αγωνίζεται να διασώσει την ελληνική και οικουμενική (εθνική και υπερεθνική) ταυτότητά του και το άλλο τμήμα της, μικρότερο ή μεγαλύτερο, επιλέγει να ζει σύμφωνα με ξένα πρότυπα και ξένους τρόπους ζωής.

Μίας νέας κοινωνίας, όπου θα αντιληφθούμε και το ιστορικό μας χρέος/παρακαταθήκη, απέναντι στους δίχως Αρχές και Πίστη, συνανθρώπους μας, κυρίως του δυτικού κόσμου, οι οποίοι κατά εκατοντάδες γνωρίζουν τους αγίους της Πίστεώς μας, καθώς και τους μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους του αρχαίου και του ορθόδοξου Ελληνισμού, προσδίδοντας ουσιαστικό νόημα στη ζωή τους. Όταν κάποιοι νεοέλληνες (κυρίως διανοούμενοι και δημοσιολόγοι) απεμπολούν αβασάνιστα τεσσάρων χιλιάδων ετών ιστορία, είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι αναπληρώνονται από χιλιάδες αναζητητές της ιστορικής και Θείας Αληθείας. Ας παρατηρήσουμε το οικουμενικό θαύμα που πραγματώνεται στις κοινωνίες της Αμερικανικής ηπείρου (βορείου και νοτίου), όπου πνευματικοί ηγέτες (μακαριστός γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα, επίσκοπος Τιμόθεος στην Κολομβία κ.ά.) μπορούν σε μια αποστειρωμένη πνευματικά κοινωνία, να εμπνέουν και να μεταδίδουν Ελπίδα και Πίστη στον κόσμο.

Αυτή η νέα κοινωνία, μπορεί να ΝΙΚΗσει την οποιαδήποτε πτώση μας και κυρίως το απομονωμένο «εγώ» μας και να αποκαταστήσει τη σχέση μας με τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπό μας και κυρίως με τον Δημιουργό μας…