Είμαι εγώ το χέρι σου

«Μα γιατί τα κάνεις όλα μόνη σου; Ο άντρας σου δεν πιάνει τίποτα, ούτε να πετάξει τα σκουπίδια;» τη μάλωσα φιλικά, όταν μου είπε ότι πέρα απ’ τη δουλειά της έχει αναλάβει εξολοκλήρου και τα του οίκου της.
«Δεν το ξέρεις, όποιος μένει περισσότερο στη φωλιά, τη φροντίζει κιόλας» μου αποκρίθηκε, μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Αφού ο άντρας μου ταξιδεύει συχνά για τις δουλειές του, τι να κάνω, σπίτι και παιδιά τα φροντίζω εγώ. Κι αυτόν βέβαια, όταν βρίσκεται εδώ. Ακόμα και τη βαλίτζα τού ετοιμάζω για το ταξίδι. Το ιστορικό DNA βλέπεις…».
Τη φαντάστηκα σαν μια πρωτόγονη γυναίκα, να περιμένει στη σπηλιά τον άντρα κυνηγό. Παρασύρθηκα απ’ την κυρίαρχη θεωρία για τους έμφυλους ρόλους στην προϊστορική εποχή κι ας υπάρχουν σύγχρονες μελέτες που την αμφισβητούν. Η ανθρώπινη «φωλιά», η «μήτρα» που αποζητάμε άντρες και γυναίκες, όσο κι αν με τα χρόνια εξελίχτηκε θεαματικά, παραμένει κατά βάση γένους θηλυκού. Κι εύκολα μεταλλάσσεται από ασφαλές συντροφικό καταφύγιο σε εφιαλτική «γυναικεία φυλακή».
Η γυναίκα δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τον ρόλο της, είναι θέμα DNA, λέει το στερεότυπο της γυναικείας καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ντυμένο με διάτρητο επιστημονικό μανδύα, της επιβάλλει τον ρόλο που διαιωνίζει τα δεσμά της.
Η δήθεν βιολογική ανωτερότητα της λευκής φυλής νομιμοποίησε την αποικιοκρατία και τα εγκλήματά της. Η δήθεν βιολογική ανωτερότητα της άριας φυλής έθρεψε τον ναζισμό και τα δικά του εγκλήματα. Η δήθεν βιολογική ανωτερότητα του άντρα συντηρεί την πατριαρχία και τα δικά της αδικήματα όλων των βαθμών. Η ανθρωπότητα χρειάζεται δικαιολογίες για να εγκληματεί κατά του εαυτού της, με πρώτο στόχο τα πιο αδύναμα μέλη της, είτε άντρες είτε γυναίκες.
«Πλευρά μου δεν είσαι / Είμαι εγώ το χέρι σου» λέει ο ποιητής* παρεκκλίνοντας, ποιητική αδεία, απ’ τη βιβλική αφήγηση που θέλει τη γυναίκα φτιαγμένη απ’ το πλευρό του άντρα. Οι στίχοι όμως δεν έχουν τη δύναμη από μόνοι τους ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

*Απ’ το ποίημα «Γυναίκα» του Κώστα Σπίγγου