Ποιος την κατάντησε έτσι την Αττική;;;

Το λεκανοπέδιο πνέει τα λοίσθια… Ο διπλασιασμός του στόλου των κυκλοφορούντων οχημάτων μέσα στην τελευταία 5ετία χωρίς να έχει αυξηθεί ούτε κατά 1 εκατοστό το χρήσιμο οδόστρωμα της Αττικής αιτιολογεί απόλυτα το ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ κυκλοφοριακό αδιέξοδο και εγγυάται ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία για το άμεσο προσεχές μέλλον. Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις πλέον υπερβαίνουν κάθε όριο ανοχής των εργαζόμενων… Ο εκνευρισμός στο ζενίθ και η βία στο προσκήνιο σαν μέσο εκτόνωσης.

Ένα πλήθος 5 εκατομμυρίων βολοδέρνει στην μοίρα του από την ώρα, που θα έλθει στην ζωή ως την στιγμή, που θα την εγκαταλείψει…

Ο μισός πληθυσμός της χώρας συγκεντρωμένος στην ευρεία περιοχή της πρωτεύουσας. Αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ μιζέριας για την ανθρώπινη ζωή αποτελεί κατάκτηση της μετεμφυλιακής περιόδου μέχρι σήμερα.

Δεν ήταν έτσι η Αττική… Δεν ήταν έτσι η Αθήνα!!! Σκεφτείτε, πως στις αρχές του 20^ου αιώνα η Αθήνα βραβεύτηκε επανειλημμένα σε καλλιστεία Ευρωπαϊκών πόλεων… Λόγω της σημερινής αθλιότητας η πληροφορία αυτή μοιάζει ανέκδοτο!!! Κι’ όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή…

Το 1936 η Αθήνα είχε 400000 κατοίκους και διέθετε ένα δίκτυο σιδηρογραμμών περίπου 170 χλμ. Σήμερα με 5 εκατομμύρια μετά βίας φτάνει τα 70 χλμ.

Η μετάβαση αυτή υλοποιήθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος της ρεμούλας και της αρπαχτής κατά την εθναρχική οδηγία: χτίστε, χτίστε, χτίστε (τρις!).Η γη από φυσικό δικαίωμα έγινε πολύτιμο εμπορεύσιμο εμπόρευμα όπου τα σαΐνια έκαναν γερές αρπαχτές, κακοποιώντας αρχικά ολόκληρες γειτονιές του κέντρου (Κυψέλη, Πατήσια κ.λ.π.) και αργότερα στην διαδρομή πολλών δεκαετιών όλο τον πανέμορφο φυσικό χώρο με το υπέροχο κλίμα, που καθόλου τυχαία, υπήρξε λίκνο μέγιστου πολιτισμού.

Σήμερα μία απέραντη θάλασσα μπετόν ξεχειλίζει και προς τις τελευταίες ζώνες με ίχνη βλάστησης (Μεσόγεια, Μεγαρίδα κ.λ.π.), δημιουργώντας έναν απίθανης ισχύος θερμοσυσσωρευτή, που διευκολύνει καύσωνες και τους κάνει περισσότερο αφόρητους.

Εδώ έπρεπε να συγκεντρωθεί ‘βίαια’ (η μετανάστευση για την επιβίωση είναι de facto πράξη βίας) όλος ο παραγωγικός ανθός της χώρας. Ή πιο σωστά αυτός που δεν έφυγε για Γερμανία, Αυστραλία, Βέλγιο, ΗΠΑ κ.λ.π. Πόλεις, χωριά και νησιά ξεκληρίστηκαν για να μεταφερθεί στην Αθήνα και τις γειτονιές της το δυναμικό, που χρειάζονταν το παραγωγικό αλλά και το παρασιτικό μεταπρατικό κεφάλαιο. Για άφθονο, φτηνό εργατικό δυναμικό με υποβιβασμένο τρόπο ζωής…

Κάποτε, που τα πράγματα σε οικονομικό επίπεδο ψιλοβελτιώθηκαν με την βοήθεια θαλασσοδανείων, που κατά κανόνα επιβάρυναν το κρατικό κορβανά, το άπλωμα μεγάλωσε. Ολοκληρες γειτονιές παρατήθηκαν και ένας κόσμος, που μπορούσε κουτσά-στραβά ή και καλύτερα μετακόμισε προς τα …βόρεια προάστια… Τελευταία το βέλος δείχνει νότια, νοτιο-Ανατολικά…

Ολη αυτή η’ ανάπτυξη’ έγινε φυσικά χωρίς κανένα μοντέλο και προγραμματισμό, με μοναδικό ενδιαφέρον τις χοντρές μίζες και με πλήρη αδιαφορία για το φυσικό και το ανθρωπογενές περιβάλλον… Και συνέβαλαν αποφασιστικά όλοι… Ολοι οι μετά τον ‘συμμοριτοπόλεμο’ φτηνοί διαχειριστές των συμμαχικών δολαρίων και των πολιτικών εντολών τους. Ενεργητικά ή παθητικά…

Η σύγχρονη Αττική είναι η πιο πιστή αποτύπωση της συστημικής πολιτικής, που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται στην πράξη… Καπιταλισμός της αρπαχτής που σήμερα εξάλλου γοητεύει όλες τις καπιταλιτικές μητροπόλεις.

Σήμερα η Αττική δεν είναι μόνον αβίωτη είναι και επικινδύνως θανατηφόρα… Ο,τι λίγο πράσινο έχει διασωθεί ανάμεσα στα μπετονοδάση κατήντησε απειλήγια τη ζωή… Οπως στο Μάτι, την Βρυμπόμπη, την Πάρνηθα, την Πεντέλη κ.α.

Στην 10ετία του 80-90 γινόνταν και λίγη κουβέντα για το πού πάμε… Κάποιοι ειδικότεροι τόνιζαν τα αδιέξοδα που συνεπάγεται η πολιτική του όπου νάναι… Σήμερα, μοιάζει να έχουν αποδεχτεί και αυτοί το ‘τέλος’… Που δεν θα είναι τέλος αλλά μία συνεχής επιδείνωση των όρων διαβίωσης και συμβίωσης…

Ας κλείσουμε με την φωνή του Γιώργου Νταλάρα στο τραγούδι του Χρήστου Γκάρτζου στους ΄προφητικούς’ για το 1978 στίχους της Σώτιας Τσώτου.

Και καλή μας νύχτα…