Αναγκαία η αναδιάταξη της κεντροαριστεράς μετά τις Ευρωεκλογές!

«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του», έλεγε ο Λέων Τολστόι!

Επίκαιρος, ο Ρώσος συγγραφέας για τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης, που θέλουν να αλλάξουν κυβέρνηση, παραγνωρίζοντας ότι, δεν θα το κατορθώσουν, αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι.!

   «Σύστημα εξουσίας – Σύστημα διακυβέρνησης»

                Του Κυριάκου Μητσοτάκη

Η χώρα μπήκε στην τελική ευθεία προς τις Ευρωεκλογές της Κυριακής 9 Ιουνίου. Σε δεκαπέντε ημέρες, τέτοιες ώρες, θα προσμένουμε τα αποτελέσματα της κάλπης, που θα αναθέσουν «νέους πολιτικούς ρόλους», στους πολιτικούς πρωταγωνιστές.

Σ αυτήν την πολιτική πορεία, στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, κυριαρχεί το «σύστημα εξουσίας – σύστημα διακυβέρνησης» που έντεχνα έχει φιλοτεχνήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική περίοδο, η κυβέρνηση κυβερνάει χωρίς να απειλείται σοβαρά από πολιτική αντιπολίτευση, παρά την πλατιά και δυναμική κοινωνική αντιπολίτευση που σφόδρα αντιτίθεται στην κυβερνητική πολιτική.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την πρωθυπουργική του θητεία, κατόρθωσε κάτι, το πραγματικά πρωτόγνωρο, αν όχι και οξύμωρο ή και αντιφατικό, στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά. Δεν μοίρασε απλά και μόνον, υπουργικούς θώκους σε ανθρώπους ολοκληρωτικά «αντίθετης πολιτικής ιδεολογίας». Κυρίως, τους έπεισε να συνεργαστούν πολιτικά «αγαστά» και δημιουργικά, σε μια κυβερνητική φιλοσοφία, η οποία, ίσως και να ήταν αντίθετη με την πολιτική τους ιδεολογία, την προηγούμενη κομματική τους πρακτική και γεωγραφία.

Με απλά λόγια, «κάθισαν» αρμονικά στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο, και συνέκλιναν στο αυτό κυβερνητικό αφήγημα, του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι από τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη προερχόμενοι, Μάκης Βορίδης, (πρώην Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου), Άδωνις Γεωργιάδης, Θανάσης Πλεύρης και οι από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη προερχόμενοι, Τάκης Θεοδωρικάκος, (με σημαντική θητεία και στο ΚΚΕ), Κυριάκος Πιερρακάκης, Άκης Σκέρτσος, Λίνα Μενδώνη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Γιώργος Γεραπετρίτης, (πρώην στενός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου), οι συν αποτελούντες, την «πράσινη συνιστώσα» της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.!

Με μια σύνθεση «πολιτικού – ιδεολογικού μωσαϊκού», στο υπουργικό συμβούλιο και κατ αναλογία κι επέκταση και στο αυτοδιοικητικό και ανώτερο κρατικό – διοικητικό επίπεδο  σχηματίστηκε ένα πολιτικά ιδιόμορφο, και πρωτόγνωρο «Σύστημα εξουσίας – Σύστημα διακυβέρνησης», στο οποίο κυριαρχεί ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης και πλάτυνε την «κυβερνητική εμβέλεια» προς το «κοινωνικό κέντρο», έως και τις «παρυφές» της αριστεράς.

Μ αυτήν, την πολιτική του «αρχιτεκτονική», το «Σύστημα εξουσίας – Σύστημα διακυβέρνησης», του Κυριάκου Μητσοτάκη, ψήφισε ή δεν ψήφισε νομοθετήματα δημιουργώντας ταυτόχρονα προβλήματα ιδεολογικής ταυτότητας ή και πολιτικής – κομματικής – κοινωνιολογικής συνοχής, τόσο στους εκ δεξιών, όσο και στους εξ ευωνύμων αντιπάλους του.

Η «επαμφοτερίζουσα» νομοθετική πρακτική

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει κατορθώσει να νομοθετεί ή να μην νομοθετεί ξεπερνώντας τις όποιες εσωτερικές της αμφισβητήσεις και διαμάχες, δημιουργώντας περισσότερα προβλήματα στους αντιπάλους της, παρά στον εαυτό της. Κι εδώ εντοπίζεται η αντίφαση, η παραδοξότητα ή το οξύμωρο της όλης πολιτικής κοινωνιολογίας.!

Δηλαδή :

• Το νομοθέτημα για τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, προσελκύει στην κυβερνητική φιλοσοφία ψηφοφόρους από το «κοινωνικό κέντρο», ακόμα κι από τη συντηρητική αριστερά, (προκαλώντας «ξάφνιασμα» στους πολιτικούς σχηματισμούς της κεντροαριστεράς), ενώ απομακρύνει παραδοσιακούς ψηφοφόρους της λαϊκής δεξιάς, («φουσκώνοντας» τα πανιά της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ του Κυριάκου Βελόπουλου, της ΝΙΚΗΣ του Δημήτρη Νασιού, ενώ ταυτόχρονα διασκορπίζει ψήφους δυσαρεστημένων δεξιών σε μικρότερους σχηματισμούς, όπως της κ. Λατινοπούλου).!
• Από την άλλη πλευρά του φεγγαριού, η μη ψήφιση των τριών μνημονίων για την πλήρη εφαρμογή της ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ, δημιουργεί τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από το προηγούμενο νομοθέτημα, για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια : Δυσαρεστεί μεν τους ψηφοφόρους του «κοινωνικού κέντρου», που φλερτάρουν με την γαλάζια παράταξη, αλλά ταυτόχρονα «συγκρατεί» τους ψηφοφόρους της λαϊκή δεξιάς που «αλληθωρίζουν» προς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του Κυριάκου Βελόπουλου, την ΝΙΚΗ του Δημήτρη Νασιού ή όπου αλλού προς την δεξιά της Νέας Δημοκρατίας πολιτική όχθη.!

Πέραν των ανωτέρω εκτεθέντων, ακολουθούνται κυβερνητικές πολιτικές, στην Υγεία, την Παιδεία, την Δημόσια Τάξη, την Εξωτερική Πολιτική, την Οικονομία, οι οποίες αναμφίβολα και σαφέστατα προκαλούν κοινωνικές αντιδράσεις, – σιωπηρές – βουβές, μέχρι τώρα – , στις οποίες όμως δεν ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΑΙ σαφείς και πειστικές εναλλακτικές κυβερνητικές προτάσεις, από την πλευρά της αντιπολίτευσης, πέραν του όποιου σκληρά καταγγελτικού ή άριστα περιγραφικού λόγου.

Επιπλέον, ο κατακερματισμός των δυνάμεων της πολιτικής αντιπολίτευσης, αποστερεί αυτήν από την αριθμητική δυναμική που μπορούσε να έχει σε ποσοστά, αν ήταν ενωμένη, από την ηγετική προσωπικότητα που θα μπορούσε να την ενώσει απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και από την συγκροτημένη ομάδα διακυβέρνησης που θα έπρεπε να αντιπαρατάξει στην παρούσα κυβέρνηση.!

Η πολιτική αντιπολίτευση, έτσι όπως παρουσιάζεται σήμερα, κατακερματισμένη, χωρίς στιβαρό κι εμπνευσμένο ηγέτη, με κομματικούς οπλαρχηγίσκους σε αδύναμο πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό, μόνον πολιτικές «αμυχές», ή επαναδιορθώσιμες πολιτικές «φθορές», μπορεί να προκαλέσει στο «Σύστημα εξουσίας – Σύστημα διακυβέρνησης», του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η «μπάρα» των Ευρωεκλογών

Είναι σαφές και «κοινός τόπος» για τους παροικούντες την ελληνική πολιτική Ιερουσαλήμ, ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα επανακαθορίσουν ρόλους και θα αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας στην ολότητά του.

Προς ώρας, λέγεται διαρκώς ότι, ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, (από τις οποίες δεν εκλέγεται κυβέρνηση), η κυβέρνηση εκλεγείσα με 40,56 %, δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να εξαντλήσει την 4ετή της θητεία. «Θα κριθώ στο τέλος της τετραετίας» ξεκαθάρισε ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, λέγοντας ότι οι εθνικές εκλογές θα γίνουν το 2027. Παρά ταύτα, όσο κι αν έχει αποσυνδεθεί η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της βουλής και την προκήρυξη εκλογών, η ανανέωση της θητείας της νυν προέδρου ή η σύγκλιση σε άλλη προσωπικότητα για το αξίωμα του ανωτάτου άρχοντα, το 2025, αν δεν υπάρξει συναίνεση διακομματική, ουδείς θα απέκλειε πρόωρη προσφυγή σε εθνικές εκλογές για εκλογή ανώτατου άρχοντα από νεοεκλεγέν κοινοβούλιο.!

Τούτων, όλων δοθέντων, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η αντιπολίτευση έχει μπροστά της μια ιδανική ευκαιρία να παρουσιαστεί με κοινή κυβερνητική πρόταση, όχι με ορίζοντα το 2027, όπως προλέγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά με συντομότερο ορίζοντα το 2025, (σε έναν μόλις χρόνο), όπως οι εξελίξεις μπορούν να καθορίσουν.!

Μέσα σε αυτά τα πολιτικά χρονικά περιθώρια, τόσο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, όσο και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης, προσδοκούν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τα κόμματά τους, από το οποίο θα εφορμήσουν πολιτικά για μια νέα δυναμική κεντροαριστερά.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μιλώντας στην ΕΡΤNews, δηλώνει ότι «θέλει να ανοίξει την επομένη των ευρωεκλογών ο διάλογος για το μέλλον της προοδευτικής παράταξης», αλλά, όχι και με τον Στέφανο Κασσελάκη, καθώς, «Ο κ. Κασσελάκης είναι πρόεδρος του κόμματος Κασσελάκη. Δεν είναι πρόεδρος του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ».

«Οι όποιες διεργασίες γίνουν, φυσικά μετά τις ευρωεκλογές, θα γίνουν από τη βάση, από κάτω προς τα πάνω. Δεν θα γίνουν σε επίπεδο κορυφής κι αυτό είναι απολύτως βέβαιο», απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, αποκλείοντας σαφώς τον Νίκο Ανδρουλάκη από την όποια συζήτηση για σύμπλευση για στην κεντροαριστερά.

Προς ώρας, δίδεται η «άφεση αμαρτιών», λόγω εκλογών, που ο κάθε αρχηγός «θέλει να ελέγξει το λόχο του». Μετά την εκλογή της 9^ης Ιουνίου, ουδείς θα συγχωρήσει προσωπικές στρατηγικές. Η ιστορία θα κρίνει αμείλικτα.!