Στα είκοσί μου χρόνια
ήρθαν τα τανκς μια νύχτα
σημάδεψαν τα περιστέρια
και σβήσανε τον ήλιο
κάτ’ από τις ερπύστριες.
‘Ηταν της άνοιξης μέρα
Παρασκευή Απρίλη 21 του 1967
μια βδομάδα πριν απ’ τη Μεγάλη Παρασκευή.
Βαριά βρόντηξαν οι μπότες του τρόμου
στους δρόμους στις πλατείες
κι έγειραν οι παπαρούνες
πάνω από τις νεκρές πεταλούδες.
Και από τον Απρίλη εκείνο
θάψανε τη Λευτεριά
είπανε το σκοτάδι φως αλήθεια το ψέμμα
στο γύψο κράτησαν ένα λαό
την Τυραννία βάφτισαν Δημοκρατία.
Πέρασαν χρόνια δίσεχτα καιροί εφτά
στις φυλακές στις εξορίες στα στρατόπεδα
βασάνων πόνοι αίματα πληγές
ζωντανό φύλαξαν στις αλυσίδες
της Λευτεριάς το σπόρο.
Κι ο σπόρος βλάστησε
ανθίσαν λούλουδα
στα στήθια των παιδιών
το Νοέμβρη εκείνο
σάλπισμα ξεσηκωμού
άνοιξη Λευτεριάς.
——————————————————————————————————-
Αφιερώνεται στα θύματα της χούντας 1967-1974
Γιώργος Κ. Μύαρης, φιλόλογος, ΜΑ στο Αλλιώτικα Χριστούγεννα: “Αγαπητέ Σπύρο, με ευαισθησία “πολιορκείς” τη ζοφερή παγκόσμια πραγματικότητα και αναδεικνύεις την τραγικότητα της εποχής και “των αγίων ημερών”, όπως…” Δεκ 23, 19:56
