Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Γ. Μαχειμάρη

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Δημάρχου Βόρειας Κέρκυρας.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

«Εορτάζει σήμερον -όπως λέει η Αγία Εκκλησία μας-, η κατά σάρκα Γέννησις του προαιωνίου Υιού και Λόγου του Θεού», με συγκλονιστική διακήρυξη το:
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14) Καί ἐπί γῆς εἰρήνη! Ένα αίτημα πανανθρώπινο, διαχρονικό, αλλά αιώνες τώρα ανικανοποίητο! Σίγουρα όμως «πονάει αφάνταστα τούτο το «επί γης ειρήνη» και οι χριστουγεννιάτικες ευχές για ευτυχία … στη σκιά της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης, των τραγικών γεγονότων της Ουκρανίας , της Μέσης Ανατολής. Με αναρίθμητους ανθρώπους όλων των ηλικιών να ζουν σε ακραία φτώχεια, σε ακατάλληλα σπίτια, εκτιθέμενοι στις όποιες καιρικές συνθήκες, ή να εκτοπίζονται μακριά από την πατρίδα τους, στο δρόμο της προσφυγιάς με αβέβαιο μέλλον. Η φτώχεια παλιότερων εποχών, οι αγώνες αξιοπρεπούς επιβίωσης είναι πλέον χαρακτηριστικά της εποχής μας με αυξητικές τάσεις.
Από την άλλη η εόρτιος χαρά της ημέρας , «αδελφώνει τους ανθρώπους», και θέλει κάλαντα-ευχές ελπίδας , ζεστές οικογενειακές στιγμές , χαμόγελα, χριστουγεννιάτικες ιστορίες και εθιμικές πρακτικές σε αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης .
Σ αυτά τα έθιμα νοιώθεις την ανθρώπινη αγωνία, τον ψυχισμό του λαού μας και την ποιότητα ενός πολιτισμού που ξέρει και τολμά να συναρθρώνει το θείο με το ανθρώπινο, τις αξίες, που μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά κι αναπλάστηκαν πολλές φορές, τις αξίες που συνεχίζουν ν’ αναπλάθονται και να προσαρμόζονται στις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε εποχής.
Ιστορία και παράδοση γίνονται ένα για να μυήσουν τις μελλούμενες γενιές στα θαύματα ενός μεγάλου πολιτισμού που ήξερε να συνταιριάζει το φυσικό με το υπερκόσμιο, να βάζει τάξη στην αταξία, να ερμηνεύει τ’ ανερμήνευτα.
Μ αυτές τις σκέψεις, στο πνεύμα αλληλεγγύης των Αγίων ημερών , με αυτογνωσία, υπομονή, συγχώρηση και ενσυναίσθηση ας εργαστούμε στην οικοδόμηση πολιτισμού ειρήνης στη ζωή μας , ας διασώσουμε το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων, ας χαρούμε τα σοφά έθιμα μας με την οικογένεια και τους αγαπημένους μας, ας πιστέψουμε στην αύρα-μαγεία κάθε ευχής που δίνουμε και δεχόμαστε και ας τη διατηρήσουμε όλο τον χρόνο.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ με αδιασάλευτη υγεία.
«Σαν την ελιά να θάλλετε (ανθίζετε) πάντα. Να έχετε τα χρόνια και την ευλογία του λιόδεντρου».

Και τα εκπληκτικά νοήματα της μέρας με μια επιλογή στην ποίηση:
Τάσος Λειβαδίτης, «Η Γέννηση»
Έν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία.» Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό. (Από τη συλλογή «Ο τυφλός με τον λύχνο», εκδ. Κέδρος, 1983)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ///ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, “ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ” (1969)
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου. Να την κάνεις αγάπη.

ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ///Ελένη Ε. Νανοπούλου* Το χωριό μου *

Οι προηγούμενες μέρες είχαν ανοίγματα φύλου με τον πλάστη, ζάχαρες, σταφίδες, σουσάμια για τις ντρέδουλες (κορινθιακό γλυκό).
Την παραμονή, πάντα η μάνα τέτοια μέρα, μόνιμα ανασκουμπωμένη, με τα μανίκια της ρόμπας σηκωμένα στους αγκώνες και την ποδιά σφιγμένη στη μέση, ζύμωνε το Χριστόψωμο.
Δεν καταλάβαινα πως γίνονταν τόσο ωραία τα στολίδια από ζυμάρι που κένταγε πάνω στο Χριστόψωμο.
Την παρακολουθούσα να καρφώνει τα αρωματικά γαρυφαλάκια, να στερεώνει τα καρύδια κι ήταν θαύμα γιορτινό.
Ακόμα και τώρα αρνούμαι να εξηγήσω την τέχνη αυτή, σαν μια μαγική ικανότητα που δεν πρέπει
να αποκρυπτογραφηθεί.
Να είσαι μητέρα σημαίνει να διδάσκεις δρόμους Αγάπης, με μαγικά εργαλεία το τραπέζι της κουζίνας, τη σούπα, το χέρι, την παροιμία, το χιούμορ, το χαμόγελο.
Και το χαμόγελο του ψωμιού -η απερίγραπτη μυρωδιά του -,
ανήμερα οι οσμές λιγωτικές, η κότα να αχνίζει για την πρωινή σούπα,
οι καμπάνες,
τα καλά μας να περιμένουν στην καρέκλα για να φορεθούν,
η φωνή του πατέρα στο ψαλτήρι να παίρνει τα ύψη,
συγγενείς μαζεμένοι, κρασιά, μεζέδες, γλυκά, τριανταμία, μουντζούρης.
Όλα μια γιορτή, με τον σπόρο κρυφών ονείρων για μια άλλη μελλοντική που μας προσμένει!

Γιάννης Ρίτσος: Ειρήνη
Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη…
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που ‘καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ’ οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη…
Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού το βράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στο δρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παράθυρου κάθε ώρα σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ’ ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει…
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε είναι η ειρήνη…
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό. Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη….
Αδέρφια μου, μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του .Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου, αυτό ‘ναι η ειρήνη.
ΑΘΗΝΑ, Γενάρης 1953//Από τη συλλογή Αγρύπνια (1941-1953)//Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β΄ τόμος, Εκδόσεις «Κέδρος», Αθήνα 1961, σ. 173-175
ΝΊΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΆΚΗΣ
«Όλοι οι άγγελοι που έψαλαν
τη νύχτα εκείνη στη Βηθλεέμ
”Ωσαννά εν Υψίστοις Θεώ!”,
να έρθουν να ψάλουν
κι απάνω από τη στέγη
του σπιτιού σας.»
(24 Δεκεμβρίου 1952)

«Τα Χριστούγεννα είναι μια μαγική κουβέρτα η οποία τυλίγεται γύρω μας, τόσο απροσδιόριστη σαν άρωμα. Μπορεί να αναδύει μια αίσθηση νοσταλγίας. Τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι μια γιορτή φιλοξενίας και προσευχής αλλά πάντα θα είναι μια γιορτή θύμησης, μια μέρα που όλοι σκεφτόμαστε αυτούς που αγαπήσαμε».
Augusta E. Rundell