Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η θεματική σύσκεψη-συζήτηση για τον Πολιτισμό και την Τέχνη που διοργάνωσε η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ, με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου, καλλιτεχνών από όλο το φάσμα των τεχνών, επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Ο τίτλος της εκδήλωσης ήταν «Μαζί με τους καλλιτέχνες ορθώνουμε φωνή, παλεύουμε η τέχνη να μείνει ζωντανή» με προσκεκλημένο – ομιλητή τον υποψήφιο Βουλευτή Επικρατείας του ΚΚΕ Διονύση Τσακνή.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Σπύρος Κανταρέλης, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ καλωσορίζοντας τους παρευρισκόμενους και κάνοντας μια σύντομη αναφορά στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, 20 μέρες μετά το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη.
Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Διονύσης Τσακνής που ξεκίνησε λέγοντας: «Γιατί με το ΚΚΕ; Συμμετέχω για να δηλώσω την παρουσία μου, την συμφωνία μου, τη συμπόρευση με ένα κόμμα που δεν θα προδώσει ποτέ την ψήφο μας. Γιατί το ΚΚΕ είναι ένας χώρος που “παρκάρεις” στην ψήφο σου με ασφάλεια, και τη Δευτέρα το πρωί αν πας, εκεί θα τη βρεις. Θα τη βρεις τη Βουλή, στους δρόμους, στους αγώνες, αλλά δεν θα βρεις ποτέ μία αλλοιωμένη ψήφο, μία ψήφο που άλλα σου υποσχέθηκε και άλλα πραγματοποίησε στην πορεία». Παράλληλα επεσήμανε ότι «με τις επιστημονικές αναλύσεις, με το όπλο του μαρξισμού που έχει μόνο το κόμμα μας, είναι αυτό που με έκανε να αποδεχτώ αυτή την τόσο τιμητική πρόταση, γιατί εμένα τιμά η συμμετοχή μου στα ψηφοδέλτια του κόμματος».
Το ΚΚΕ ακούει τους καλλιτέχνες, στηρίζει τα αιτήματα τους
Ο Διονύσης Τσακνής καλώντας τους παρευρισκόμενους να συμπορευτούν με το ΚΚΕ υποστήριξε ότι δεν χρειάζεται «να συμφωνούμε σε όλα» για να υπογραμμίσει αμέσως μετά ότι το ΚΚΕ «δεν ζητάει πιστοποιητικά προτέρου έντιμου πολιτικού βίου. Το ΚΚΕ έρχεται, απλώνει το χέρι, λέει τις θέσεις του καθαρά και ξάστερα και λέει, έλα μαζί μας, πάλεψε μαζί με τους εργαζόμενους, μαζί με το λαό ολόκληρο, δες ποια είναι τα οφέλη αυτής της πάλης, τι έχουμε κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια». Στη συνέχεια τόνισε ότι «το κόμμα απλώνει το χέρι, το κόμμα διευρύνει το ακροατήριό του, γιατί έχει το θάρρος να μιλήσει και να ακούσει. Όλες αυτές οι επιστημονικές ημερίδες που γίνονται, δείχνουν ότι το ΚΚΕ είναι παρών, θα πει τις θέσεις του, θα ακούσει από πιο εξειδικευμένους ανθρώπους τα ζητήματα που τους απασχολούν και θα σταθεί δίπλα τους, στα αιτήματά τους».
Αναφερόμενος στην άποψη ότι σε αυτές τις εκλογές πρέπει «να φύγει ο Μητσοτάκης και να έρθει ένας άλλος» σχολίασε ότι «το θέμα δεν είναι ο μηχανοδηγός, το θέμα είναι που πάνε οι ράγες του τρένου» για να αναδείξει την κοινή στρατηγική πλεύση όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι τώρα, φέρνοντας ως παράδειγμα τα τραγικά γεγονότα με το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη.
Η τέχνη, να γίνει η φωνή του λαού
Σημαντικό κομμάτι της συζήτησης περιστράφηκε πάνω στο ερώτημα ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σήμερα. Ο Διονύσης Τσακνής επεσήμανε ότι «ο ρόλος του καλλιτέχνη πρέπει να προσδιορίζεται από την ταξική του θέση». Πρόσθετα σημείωσε ότι «το σύστημα παρουσιάζει τον καλλιτέχνη ως ένα «αλλόκοτο» πλάσμα, που ασχολείται καθαρά, αυτιστικά, με το αντικείμενο της τέχνης» για να σημειώσει ότι το σύστημα επιδιώκει να «παραμείνετε στο ρόλο του διασκεδαστή, του σαλτιμπάγκους, του γελωτοποιού του βασιλιά».
Παράλληλα «ο καλλιτέχνης είναι ένας εργαζόμενος άνθρωπος, σημαίνει και νερό τηλέφωνο, κοινόχρηστα, ένας άνθρωπος που μέσα από την τέχνη του συναντιέται με τους ομοίους του, εκφράζει τις αγωνίες των ομοίων του, αλλά ταυτόχρονα είναι η δουλειά του, δεν είναι χόμπι» υπογράμμισε για να καλέσει τη νέα γενιά καλλιτεχνών να συμμετάσχει ορμητικά μέσα από το λαϊκό κίνημα «να ζυμωνώμαστε με τον κόσμο, να εμπνεόμαστε από αυτόν» γιατί μόνο έτσι θα βρουν απαντήσεις στα προβλήματα που τους απασχολούν στο έργο τους και στις καθημερινές ανάγκες τους.
Ανυπαρξία πολιτιστικών υποδομών
Στη συνέχεια, εισαγωγικές παρεμβάσεις πραγματοποίησαν οι Παναγιώτης Κελάνδριας, υποψήφιος βουλευτής Κέρκυρας με το ΚΚΕ, Καθηγητής του Τμήματος Μετάφρασης-Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου και τραγουδοποιός και Σωτήρης Μπουχάγιαρ, χορογράφος και Πρόεδρος του Συλλόγου Συνταξιούχων ΟΑΕΕ.
Ακολούθησαν και άλλες παρεμβάσεις αλλά και πλούσια συζήτηση όπου αναδείχθηκαν και ιδιαίτερα ζητήματα που απασχολούν όσους ασχολούνται με την Τέχνη και τον Πολιτισμό στο νησί μας. Ξεχώρισε το πρόβλημα με την έλλειψη πολιτιστικών υποδομών που υπάρχει στην Κέρκυρα. Ένα μέρος με μεγάλη παραγωγή καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δημιουργίας αλλά με ελάχιστους χώρους που μπορούν να την φιλοξενήσουν. Επί της ουσίας υπάρχει μόνο το Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας, όπου για να κλείσει κάποιος τους χώρους του πρέπει να τρέξει για να προλάβει 8 με 10 μήνες πριν. Τα δύο θερινά θεατράκια σε Μον Ρεπό (Ρένα Βλαχοπούλου) και Παλαιοκαστρίτσα (Νίκος Κούρκουλος) είναι παρατημένα στην μοίρα τους, κλειστά και κατεστραμμένα. Το θέατρο του Φοίνικα ανακατασκευάζεται εδώ και ….δεκαετίες. Έτσι, φιλαρμονικές, χορωδίες, θεατρικές ομάδες, σχολές χορού, πολιτιστικοί σύλλογοι κλπ αναγκάζονται να στριμώχνονται σε κάποιες λίγες και ανεπαρκείς αίθουσες και χώρους.
Η τοπική διοίκηση που θέλει κατά τα άλλα να προβάλλει την «Κέρκυρα του Πολιτισμού», για τις ανάγκες της τουριστικής ανάπτυξης, δεν έχει στον προσανατολισμό της, όχι μόνο τη δημιουργία αλλά ούτε καν τη συντήρηση των πολιτιστικών υποδομών.
Κλείνοντας η εκδήλωση, αναφέρθηκε ότι η σημερινή κατάσταση στον χώρο του Πολιτισμού και της Τέχνης, είναι απότοκο του γεγονότος ότι ένα κοινωνικό σύστημα που στο επίκεντρό του έχει το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, όπως ο Πολιτισμός, έχει ως επακόλουθο την απαξίωση της Τέχνης και των δημιουργών της! Σημειώθηκε πως υπάρχει διέξοδος μέσα από τους αγώνες του λαού και με το δυνάμωμα (και το εκλογικό σε όλες τις κάλπες) του ΚΚΕ, ως προϋπόθεση για την ενίσχυση της πάλης του!
Τα 104 χρόνια του ΚΚΕ και οι ιδρυτές του……
Στην αυγή του 20ου αιώνος, λοιπόν, σχηματίσθηκαν στην Ελλάδα οι πρώτες σοσιαλιστικές ομάδες. Τέτοιες ομάδες εμφανίσθηκαν στην Αθήνα, στον Βόλο και στην Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, οι οργανώσεις σε Αθήνα και Βόλο ήταν στην ουσία ολιγομελείς παρέες διανοουμένων, και παρέμειναν τέτοιες καθώς δεν κατάφεραν να «ανοιχθούν» στην κοινωνία και να προσελκύσουν τις λαϊκές μάζες. Μόνο οι εν Θεσσαλονίκη σοσιαλιστικές οργανώσεις ήσαν άξιες λόγου, λόγω της εκεί παρουσίας περί των 80.000 Εβραίων, οι οποίοι Εβραίοι ήταν διεθνώς η «μαγιά» της κομμουνιστικής ανατροπής.
Στην υπό οθωμανική κατοχή Θεσσαλονίκη, οι πρώτοι σοσιαλιστές ήσαν Εβραίοι -κυρίως από την Βουλγαρία-, με πρωτοστατούντα τον Αβραάμ Μπεναρόγια, γεννηθέντα το 1887 στην Βουλγαρία και μετέπειτα διδάσκαλο της βουλγαρικής γλώσσης στο εβραϊκό σχολείο της Φιλιππουπόλεως (Πλόβντιβ). Ο Μπεναρόγια μυήθηκε στον μαρξισμό το 1907 κι έναν χρόνο αργότερα συνέγραψε το βιβλίο «Το εβραϊκό ζήτημα και η σοσιαλδημοκρατία» (την εποχή εκείνη ακόμα και το κόμμα του Λένιν λεγόταν «σοσιαλδημοκρατικό» κι όχι «κομμουνιστικό»), εις το οποίο εξηγούσε την ανάγκη στρατεύσεως των όπου γης Εβραίων στα «σοσιαλδημοκρατικά» (μαρξιστικά) κόμματα. Οι διεθνείς δυνάμεις που κατηύθυναν τα μαρξιστικά κινήματα ξεχώρισαν τον Εβραίο αυτό διδάσκαλο και το 1908 τον έστειλαν στην Θεσσαλονίκη για να οργανώσει την κατάσταση. Μέχρι τότε, οι οργανωμένοι μαρξιστές της πόλεως (άπαντες Εβραίοι…) ήταν διασπασμένοι σε μικρές γκρούπες, με πρόσχημα ιδεολογικές διαφορές, αλλά στην πραγματικότητα εξαιτίας της ελλείψεως συντονισμού και ενός ικανού ηγέτη. Αυτόν τον ρόλο ορίστηκε να παίξει ο Μπεναρόγια.
Μετά τον ερχομό του στην πόλη, οι διάσπαρτες ομάδες και ομαδούλες ενώθηκαν υπό την ηγεσία του και σχημάτισαν την «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία – Φεντερασιόν», το 1909. Η πρώτη πράξη της Φεντερασιόν, ήταν η έκδοση μιας εβδομαδιαίας εφημερίδος, υπό τον τίτλο «Εφημερίς του Εργάτου», σε τέσσερις γλώσσες: εβραϊκά, ελληνικά, τουρκικά και βουλγαρικά. Αργότερα, η εφημερίς άλλαξε τον τίτλο της σε «Εργατική Αλληλεγγύη» (με τον ίδιο τίτλο κυκλοφορεί σήμερα η εφημερίδα του Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…) και τελικώς σε «Αβάντι», με εκδότη τον (Εβραίο) Αλμπέρτο Αρδίττι. Από τις νεώτερες εκδόσεις απαλείφθησαν οι άλλες γλώσσες κι έμειναν μόνον τα εβραϊκά, προφανώς επειδή δεν είχαν μη Εβραίους αναγνώστας Στις εκλογές του 1915, η Φεντερασιόν εισήλθε στην βουλή με δύο βουλευτάς, τον Εβραίο Αλμπέρτο Κουριέλ και τον Έλληνα Αριστοτέλη Σίδερι, με ψήφους από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Ο Μπεναρόγια απουσίαζε από την ενεργό δράση, διότι είχε εξοριστεί στην Νάξο, από το 1914. Αφέθη ελεύθερος το 1917 και έναν χρόνο αργότερα πρωτοστάτησε στην δημιουργία του πανελλαδικού βεληνεκούς ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος), το οποίο προσεχώρησε στην «λενινιστική» Γ΄ Διεθνή, γινόμενο όργανο των σιωνιστών της Μόσχας.
Η ίδρυσις του ΣΕΚΕ –μετέπειτα ΚΚΕ- έγινε κατά την διάρκεια του 1ου Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, που συνήλθε στις 17-23 Νοεμβρίου του 1918 (4-10 Νοεμβρίου με το τότε ισχύον ημερολόγιο), στον Πειραιά, μια μόλις εβδομάδα μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Πρωτεργάτης της ιδρύσεως ήταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ενώ συμμετείχαν περίπου 30 σύνεδροι. Ιδού κάποια ονόματα συμμετεχόντων: Σαμουήλ Γιονά, Αβραάμ Πέχνα, Αλμπέρτο Αρδίττι, Ισαάκ Καρασσό, Χ. Μπενρουμπή, Φραντς Τζουλάτι, Ζακ Βεντούρα (ιδρυτής της νεολαιίστικης ΟΣΕΝΕ (μετέπειτα ΟΚΝΕ, σήμερα ΚΝΕ), Αλμπέρτο Κουριέλ, Αβραάμ Λεβί, Φραντς Πετρούσκα κ.α. Όπως καταλαβαίνετε, η πλειοψηφία των ιδρυτών του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ήταν εβραϊκή, όπως και σ’ όλα τα άλλα Κ.Κ. όπου γης.
Βεβαίως, στο 1ο Συνέδριο συμμετείχαν και ολίγοι Έλληνες, όπως ο Νικόλαος Γιαννιός, που μόλις κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται έφυγαν αηδιασμένοι. Ιδού τι αναφέρει σχετικώς ο Γιαννιός:
«Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Το υπό την ηγεσίαν μου τότε Σοσιαλιστικόν Κέντρον Αθηνών (έτος Ιδρύσεως 1911) ουδέν μέρος έλαβεν εις την ίδρυσιν του ΚΚΕ. Τουναντίον, προσεπαθήσαμεν, μεταβάντες εις τα γραφεία του, οδός Ευριπίδου, ν’ αποτρέψωμεν τους νεοφώτιστους κομμουνιστές από του να προσχωρήσουν εις την Μόσχαν, προβλέψαντες ποία κρίσις και ποία δεινά επερίμεναν τον σοσιαλισμόν της Ελλάδος και την Ελλάδα από την σοβιετικήν παρερμηνείαν του Μαρξισμού. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισηκούσθησαν, εφόσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμεν εν τούτοις, ως μειοψηφία, εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας. Έκτοτε, οι παλαιοί σοσιαλισταί, επολεμήσαμεν και πολεμούμεν φανερά και τίμια τον Μπολσεβικισμόν, καθώς και τους κατοπινούς διφορούμενους “συναγωνιστάς” του» (πηγή: Ελ. Σταυρίδη, «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ»).
Το 1920, με απόφαση του 2ου Συνεδρίου του, το κόμμα προσέθεσε την λέξη «Κομμουνιστικό» στον τίτλο του (ΣΕΚΚΕ) και προσεχώρησε στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή (Κόμιντερν). Τέλος, το 1924 μετονομάσθηκε οριστικώς σε ΚΚΕ.
Τι απέγινε, όμως, ο ιδρυτής του; Μόλις οργάνωσε την κατάσταση, ο ιδρυτής του ΚΚΕ, Αβραάμ Μπεναρόγια, ολοκλήρωσε την αποστολή που του είχε ανατεθεί και απεσύρθη από την ενεργό δράση (ομοίως απεσύρθησαν και οι υπόλοιποι Εβραίοι από την πρώτη σειρά του κόμματος), διότι πλέον το κόμμα θα έπρεπε να απευθυνθεί στις ελληνικές πλατιές λαϊκές μάζες και πανελλαδικό κόμμα με αρχηγό έναν αλλοεθνή, αλλόφυλο και αλλόθρησκο δεν είχε καμιά τύχη. Ο Στάλιν του ανέθεσε την διεύθυνση του Γραφείου της Σοβιετικής Εμπορικής Ατμοπλοΐας στην Ελλάδα. Επέζησε του Β΄ Π.Π., μετανάστευσε στο Ισραήλ, όπου και απέθανε το 1979.
Γεώργιος Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήναι.