ΚΚΕ Κέρκυρας: «Κόμματα – Κομήτες», να μην σπαταληθεί καμία λαϊκή ψήφος

Ανακοίνωση του τοπικού ΚΚΕ ενόψει εκλογών.

Η ανακοίνωση

Συχνό είναι το φαινόμενο να προκύπτουν ανά καιρούς «κόμματα – κομήτες», δυνάμεις που εμφανίζονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια για να διεκδικήσουν την ψήφο του λαού, επιδιώκοντας με τον χαρακτηρισμό «μικρά κόμματα» να απορροφήσουν μέρος της δυσαρέσκειας για το αστικό πολιτικό σύστημα και να μπουν στη Βουλή.
Τα περισσότερα από αυτά, μόλις μπουν στη Βουλή, αργά ή γρήγορα, αποδεικνύεται ότι αποτελούσαν «κόμματα μιας χρήσης». Αξιοποιούνται κατά κανόνα για το ανακάτεμα της τράπουλας και λειτουργούν ως δεξαμενές άντλησης βουλευτών, για να βγάζουν από τη δύσκολη θέση κυβερνήσεις, στηρίζοντας το έργο τους.
Θυμάστε πόσες φορές συνέβη αυτό μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια; Θυμάστε το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και τον ρόλο του στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και το δεύτερο μνημόνιο; Τη ΔΗΜΑΡ και τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ; Μήπως τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνησή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και το τρίτο μνημόνιο; Την Ένωση Κεντρώων, που τροφοδότησε με βουλευτές τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ; Μήπως το Ποτάμι, που επίσης έγινε δεξαμενή εδρών για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και που ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών;
Που είναι όλα αυτά τα κόμματα σήμερα; Απλά επιτέλεσαν το σκοπό τους και εξαφανίστηκαν.
Σήμερα εμφανίζονται και πάλι τέτοια κόμματα που εντάσσονται στις επιδιώξεις επιτελείων να «σκορπίσει» η λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές.
Κάθε ψήφος σε τέτοια κόμματα δεν αφαιρεί δύναμη από την κυβέρνηση της ΝΔ ή τη συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, αφαιρεί δύναμη από την πραγματική δύναμη λαϊκής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, και ενισχύει τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αρχηγικό προσωποπαγές κόμμα «Πλεύση Ελευθερίας», της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που παρουσιάζεται ως «νέο», «μη δοκιμασμένο» και …«αντισυστημικό».
Όμως που το είδε αυτό το κόμμα ο ελληνικός αλλά και ο κερκυραϊκός λαός όλο το προηγούμενο διάστημα; Άφαντοι στους μικρούς και μεγάλους αγώνες του εργατικού – λαϊκού κινήματος, ανύπαρκτοι σε εργατικά σωματεία και άλλες μαζικές οργανώσεις. Σήμερα εμφανίζονται παραμονές εκλογών, ανακαλύπτοντας τα «βάσανα του λαού» την προεκλογική περίοδο.
Δεν φάνηκαν ούτε κατά τύχη εκεί που χτυπάει η καρδιά του λαού, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, εκεί που συγκρούεται για την ίδια του τη ζωή με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Ο λαός τούς γνωρίζει μόνο μέσα από την προβολή τους (και μάλιστα έντονη τελευταία) από τα κατά τ’ άλλα «συστημικά» ΜΜΕ.
Όσο για τις «θέσεις» της «Πλεύσης»; Ανύπαρκτο πρόγραμμα, γενικόλογες τοποθετήσεις, μια θολή διακήρυξη του 2016, γεμάτη συνθήματα για «διαφάνεια», «αξιοκρατία», συνέπεια και «ανιδιοτέλεια».
Χαρακτηριστικό είναι ότι όσο και να ψάξει κανείς, πουθενά δεν θα βρει κάποια αναφορά της «Πλεύσης» για το Ταμείο Ανάκαμψης, για την «πράσινη ανάπτυξη», για τις ΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου, για τη «Στρατηγική Συμφωνία» με τις ΗΠΑ, για τη βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, για την αποστολή ενόπλων δυνάμεων σε ΝΑΤΟικές πολεμικές επιχειρήσεις.
Τι λένε στο κόμμα της «Πλεύσης» για τους μισθούς, τις Συλλογικές Συμβάσεις, για τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία, που βρίσκονται στο στόχαστρο των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας;
Προφανώς κι αυτά τα ζητήματα είναι ξεχασμένα σε κάποιο συρτάρι της κ. Κωνσταντοπούλου, μαζί με τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ, όπως για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, που ως πρόεδρος της Βουλής αρνούνταν κατά τη διάρκεια της θητείας της να φέρει προς ψήφιση.
Η κ. Κωνσταντοπούλου δεν είναι καμιά «άγνωστη» περίπτωση στον λαό. Είχε διατελέσει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και πρόεδρος της Βουλής κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το πρώτο 6μηνο του 2015.
Ως πρόεδρος της Βουλής, στήριξε ένα προς ένα τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως η «συμφωνία – γέφυρα» για παράταση του 2ου μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015 ή την κλοπή των αποθεματικών δημόσιων οργανισμών για την αποπληρωμή του χρέους (που κατά τ’ άλλα κατήγγειλε ως «επονείδιστο») τον Απρίλη του 2015.
Είχε παίξει μάλιστα και περίεργα παιχνίδια με την ανοχή που έδειχνε στη Χρυσή Αυγή, απαιτώντας τη συμμετοχή των τότε προφυλακισμένων βουλευτών της φασιστοσυμμορίας στις διαδικασίες της Βουλής, παίρνοντας μάλιστα και τα εύσημα από τους καταδικασμένους και φυλακισμένους πλέον φασίστες. Όπως φαίνεται μάλιστα, αυτά τα παιχνίδια δεν ήταν κάποιο «καπρίτσιο», αφού σήμερα καταγράφονται διάφορες διαδρομές μεταξύ πρώην και νυν χρυσαυγιτών με την «Πλεύση Ελευθερίας», ένα έδαφος που – όπως φαίνεται – καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, αφού συμμετείχε και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Δεν μπορεί λοιπόν η δικαιολογημένη αναζήτηση του λαού για το πώς θα κάνει τη «διαφορά» στις εκλογές, πώς θα δυναμώσει τα εμπόδια απέναντι στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση και τη «συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση», να σκορπάει σε τέτοιες δυνάμεις.
Το ΚΚΕ δε ζητά υψηλό ποσοστό για να κάνει σόου στη Βουλή, αλλά για να δίνει τη μάχη μέσα και έξω από αυτή, στους λαϊκούς αγώνες, εκεί όπου υπάρχουν προβλήματα στον κόσμο, για να υπάρχουν νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και ασθενοφόρα ΕΚΑΒ, για να μην παίρνουν τα σπίτια του κόσμου τα funds με τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις.
Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του ΚΚΕ με τα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται αντισυστημικά, αλλά με την πρακτική τους και τη δράση τους στηρίζουν το σάπιο σύστημα που ζούμε.