Τέλος εποχής… Έφυγε (και) ο Γιώργος Κόκκαλης

Απεβίωσε ο τελευταίος από τους τρεις θρυλικούς αδελφούς Κόκκαλη, που αποτέλεσαν ούτε λίγο ούτε πολύ την Κερκυραϊκή φωτογραφία για πολλές δεκαετίες…

Ο Γιώργος Κόκκαλης έφυγε μετά από τα δύο αδέλφια του, Χρήστο και Μιχάλη, και η ανηψιά του (κόρη του Μιχάλη) Σπυριδούλα Κόκκαλη (αντιδήμαρχος Βόρειας Κέρκυρας) έγραψε ένα συγκινητικό σημείωμα στο Facebook.
“Tέλος εποχής για τους αδελφούς Κόκκαλη. Οι φωτογραφίες τους, μιας Κέρκυρας ρομαντικής, άσπιλης, γλυκιάς , που δεν υπάρχει πλέον, παρακαταθήκη για όλους τους Κερκυραίους!!!
Και οι 3 τους στον ουρανό μαζί.… Αντίο θείε Γιώργο”.
Στη φώτο απο αριστερά: Γιώργος, Χρήστος και ο Μιχάλης Κόκκαλης

Στέφανος Κυπριώτης: Για τον κύριο Γιώργο

Έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, ο τελευταίος της τριάδας των αδελφών Κόκκαλη.
Το ιστορικό φωτογραφείο, μπορεί να έχει κλείσει πολλά χρόνια τώρα, όμως η παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο θα μείνει ανεξίτηλη. Οι φωτογραφίες τους πάντα θα μιλάνε γι΄αυτούς. Για πολλά χρόνια απαθανάτισαν τόσους ανθρώπους, τόσα γεγονότα, τόσες μνήμες διατηρώντας τες στην αιωνιότητα. Ένας άλλος κόσμος, που γινόταν πιο όμορφος με τη δική τους παρουσία.
Αφανής εργάτης της τριάδας ο κύριος Γιώργος. Δούλευε πάντα στον σκοτεινό θάλαμο του φωτογραφείου. Μοναχικός, αφημένος στην τέχνη που γνώριζε καλά, παθιασμένος, αποφασισμένος να αιχμαλωτίσει την καλύτερη φωτογραφία. Εξαιρετικός τεχνίτης της φωτογραφικής τέχνης. Οι συμβουλές του, μέχρι πρότινος, με άφηναν άφωνο, για την διαύγεια του μυαλού του, για το ενδιαφέρον του για τη νέα τεχνολογία στην φωτογραφία.
Με συγκινούν πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί που κάνουν τη δουλειά τους με πάθος, που προσπαθούν για το καλύτερο αποτέλεσμα. Γιατί πιστεύω πως, αξιακά, είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.
Ο κύριος Γιώργος τα έβλεπε όλα αντεστραμμένα, έτσι όπως είχε συνηθίσει στο σκοτεινό μικρό βασίλειο του. Γι΄αυτό δεν έχασε ποτέ τη διάθεσή του για ζωή, δεν έχασε ποτέ το χιούμορ του. Πάλεψε με το γήρας σαν παλικάρι, με θαυμαστή γενναιότητα. Ποτέ δεν λύγισε, ποτέ δεν δυσανασχέτησε. Ένας άνθρωπος όπου η ευγένεια, η ευαισθησία και η ομορφιά ξεχείλιζαν κάθε στιγμή.
Μια από τις τελευταίες μέρες στο νοσοκομείο, πολύ ανήμπορος πλέον, φόρεσε το ακουστικό του και άκουσε την αγαπημένη του όπερα Καβαλερία Ρουστικάνα. Με το χέρι του, όσο μπορούσε, κρατούσε τον ρυθμό και με το ελαφρύ μειδίαμα των χειλιών του έδειχνε πόσο πολύ του άρεσε. Γιατί του άρεσε πολύ η όπερα. Άκουγε από μικρός, μυημένος από τον πατέρα του.
Μια φωτογραφία είναι η ζωή μας….μα προλαβαίνουμε.
Και είναι η αλήθεια μας.
Καληνύχτα κύριε Γιώργο.