8 Μαρτίου

Μια απλή μέρα του Μαρτίου, ή ένα ορόσημο και ένας σταθμός για όλους μας;

Την 8η μέρα του Μαρτίου, όπως κάθε χρόνο, γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

Της γυναίκας μάνας, αδελφής, συντρόφου, εργαζόμενης, συναδέλφου, αλλά πάνω από όλα, της γυναίκας αγωνίστριας.

Κι αν όλα, στο μυαλό κάποιων, -στο κομμάτι της ισότητας- φαντάζουν σήμερα εύκολα και διαχειρίσιμα, οφείλουμε να αγωνιστούμε, κοιτώντας το παρελθόν, για να αποδείξουμε το αυτονόητο.

Μπορεί σήμερα -η ψήφος για παράδειγμα- να είναι ένα δικαίωμα όλων μας, συνταγματικά κατοχυρωμένο, όμως οι Ελληνίδες χρειάστηκαν να αγωνιστούν επί δεκαετίες για να πετύχουν το αυτονόητο. Να έχουν και εκείνες δηλαδή το δικαίωμα του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι.

Δεν έχουν περάσει ούτε 100 χρόνια, ήταν Φεβρουάριος του 1930, όταν με Προεδρικό διάταγμα, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στις Ελληνίδες να ψηφίσουν. Αλλά και πάλι, δεν αφορούσε όλες τις γυναίκες, πάρα μόνο εκείνες που ήταν άνω των 30 ετών και είχαν απολυτήριο τουλάχιστον δημοτικού, και αυτή η ψήφος ήταν μόνο για τις δημοτικές εκλογές.

Οι αγώνες όμως δε σταμάτησαν, και όλο και περισσότερες γυναίκειες οργανώσεις και φωνές, πίεζαν για να αποκτήσουν οι γυναίκες το αυτονόητο.

Ισα δικαιώματα με τους άντρες, και να έχουν και εκείνες φωνή στην διαδικασία των εκλογών, αλλά και το δικαίωμα να εκλέγονται.

Χρειάστηκε 20 χρόνια, και συγκεκριμένα τον Μάιο του 1952, οπότε και έγινε η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών στην χώρα μας.

Οι αγώνες, έχουν πάντα ανθρώπους σύμβολα. Ανθρώπους που με την προσφορά και την διορατικότητα τους, έβαλαν το λιθαράκι τους στην αλλαγή του κόσμου μας προς το καλύτερο. Και σαν Κερκυραίοι, πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, πως σε αυτό τον δίκαιο αγώνα των γυναικών για ισότητα, το όνομα της Μαρίας Δεσύλλα Καποδίστρια μας δείχνει το δρόμο.

Ήταν Μάρτιος του 1956, όταν η Μαρία Δεσύλλα Καποδίστρια, αποφασίζει να κατέβει ως υποψήφια δήμαρχος Κερκυραίων κατόπιν προτροπής μεγάλου μέρους της Κερκυραϊκής κοινωνίας και να την διεκδικήσει να γίνει η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα δήμαρχος στη χώρα μας.

Η δισέγγονη του Καποδίστρια επιλέγει σοφά, να μείνει δηλαδή, μακριά από κομματικές δεσμεύσεις.

Ωστόσο πολλοί την πολεμούν, ενώ κάποιοι εξ’αυτών δεν παραλείπουν να αφήνουν υπονοούμενα για το φύλο της, και κατά πόσο μια γυναίκα μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά της τα κοινά. Μην ξεχνάμε, πως έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από τότε που γυναίκα κατέκτησε το ίσο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Ο κόσμος της Κέρκυρας όμως, δεν δείχνει να επηρεάζεται από τις επιθέσεις που δέχεται, ούτε να προβληματίζεται που είναι γυναίκα, και έτσι της δίνει μια πανηγυρική νίκη, κερδίζοντας την δημαρχία με το εντυπωσιακό ποσοστό του 52,11%.

1956, 2023.

67 χρόνια, μετά και η Κέρκυρα σήμερα, έχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα σε όλη την Ελλάδα. Να έχει δηλαδή, στο τιμόνι της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, αλλά και του Δήμου, δύο άξιες γυναίκες. Την Περιφερειάρχη Ρόδη Κράτσα, αλλά και την Δήμαρχο Μερόπη Υδραίου.

Μάλιστα πριν μερικές μέρες, και πιο συγκεκριμένα στις 13 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, η πρώτη διαδικτυακή συνάντηση με τίτλο «Ενδυναμώνουμε τις γυναίκες στο Ιόνιο». Ήταν μια συνάντηση που είχα την ευκαιρία να συμμετέχω και εγώ προσωπικά, και να διαπιστώσω τις συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση η Περιφέρεια.

Και αν η μάχη του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, φαίνεται να έχει κερδηθεί, η αυτονόητη μάχη για την ισότητα των δύο φύλων, έχει ακόμα πολλές μάχες που πρέπει να δοθούν και έχουν μείνει πολύ πίσω, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Γιατί μία σωστή και δίκαιη κοινωνία, θέλει άντρες και γυναίκες να μοιράζονται εξίσου, αγαθά, υποχρεώσεις, αλλά και δικαιώματα και σε άλλους τομείς.

Στην εργασία, στην πολιτική, στον ελεύθερο χρόνο, στην φροντίδα, στον έρωτα, στην οικογένεια, στην προσωπική ζωή, αλλά ακόμα και στην ηγεσία.

Ο αγώνας της γυναίκας, γι’ αυτό το αυτονόητο δικαίωμα της, δεν είναι θέμα γυναικείο. Παραμένει ζήτημα πανανθρώπινο, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, και αφορά όλους μας.

Δυστυχώς, η ουσιαστική ισότητα, παραμένει ένα διαρκές ζητούμενο και συχνά απαιτεί μεταρρυθμίσεις που καλούμαστε να κάνουμε.

Γυναίκα, μάνα, αδελφή, σύντροφος, φίλη, συνάδελφος, αλλά πάνω απ’ όλα αγωνίστρια.

Κάθε γυναίκα δίνει καθημερινά μάχες για το αυτονόητο δικαίωμα της.

Μάχες που πρέπει να δοθούν, μάχες που πρέπει να κερδίσουμε.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφέρω, το σημαντικότερο ρόλο της γυναίκας στην σημερινή κοινωνία μας. Τον ρόλο της μάνας.
Ένας ρόλος που ειδικά τις τελευταίες μέρες, και έχοντας υπόψην τα περιστατικά των Τεμπών, δοκιμάζεται.

Πόνος για την άδικη απώλεια του παιδιού της, από ένα δυστύχημα, που ακόμα, -το πως και το γιατί- χρήζει άμεσης απαντήσης, διερεύνησης και απόδοσης δικαιοσύνης.

Και εκεί πρέπει να μας βρει συμπαραστάτη

Μαριλένα Μάστορα