Σήκω σύντροφε, έχουμε τα πάντα να κάνουμε!

Τέσσερα χρόνια «τι ψηφίσατε ρε…» απέναντι στην κοινωνία. Τέσσερα χρόνια «φτου σας δεκανίκια της Δεξιάς» και «ξεφτίλες ομοφοβικοί».
Οκτώ χρόνια απέραντου ελιτισμού. Οκτώ χρόνια καριέρες στ’ αποκαΐδια. Οκτώ χρόνια Democrats των Βαλκανίων, οκτώ χρόνια απέραντου θράσους και αλαζονείας απέναντι σε όσους δεν υποτάχθηκαν στον ηγέτη. Οκτώ χρόνια πλήρους αποσύνδεσης απ’ το κίνημα, πλήρους σύνδεσης με το σύστημα. Οκτώ χρόνια Δεξιοί με κοινωνικό πρόσωπο.
Ηδη, μία εβδομάδα επίθεσης σε όσους δεν την «είδαν» την Αριστερά στις βάσεις του ΝΑΤΟ, στα μνημόνια του Ταμείου Ανάκαμψης, στα χρηματιστήρια της Ενέργειας, στις γκιλοτίνες των νόμων των Συλλογικών Συμβάσεων, στις φοροεπιδρομές του Ασφαλιστικού, στις συνεργασίες σε δήμους, σωματεία, με «προσωπικότητες» της Δεξιάς και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Σε όσους δεν είδαν τον εαυτό τους στην «πρόοδο» των χειροκροτημάτων στους Αζόφ και των καλεσμάτων στους «παραπλανημένους» του Κασιδιάρη.
Ναι. Ενας ολόκληρος κόσμος παρακολουθεί σοκαρισμένος το κλείσιμο ενός κύκλου αγώνα και αυτοθυσίας. Αυτού του κινηματικού κύκλου που άνοιξε από το άρθρο 16, γιγαντώθηκε στον δρόμο το ’08, ξέσπασε με τη λαίλαπα του ΔΝΤ, πάλεψε ειλικρινά – έκανε λάθη, ναι -, προδόθηκε και λοιδορήθηκε το ’15.
Σοκαρισμένος, όχι από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ή καμιάς Αριστεράς. Ετσι κι αλλιώς αυτήν την θυμούνται στις ήττες, για να της ζητήσουν και τα ρέστα. Σοκαρισμένος για τη σαρωτική εκλογική νίκη της Δεξιάς. Σοκαρισμένος από φόβο γι’ αυτό που έρχεται και γι’ αυτό που φαίνεται να μην υπάρχει (;). Και πώς να σηκωθείς;
Οχι, συντρόφισσες. Οχι, σύντροφοι. Ακου, λέει, «τελειώσαμε». Τα ψέματα ναι. Το κίνημα όχι.
Για κοίτα, σύντροφε,
Μπαίνουν στο Σύνταγμα οι ντελιβεράδες με τις γροθιές υψωμένες. Είναι χιλιάδες. Παρέλυσε η Αθήνα. Νικάνε.
Στο λιμάνι παίρνουν Σύμβαση. Δεν δούλεψε κανείς. Νικάνε.
Στη ΛΑΡΚΟ τρία χρόνια οι εργάτες κάνουν αγώνα, στα Λιπάσματα σηκώνονται συνειδήσεις, στην «Μαλαματίνα» δεν περνάει κανείς.
Σπάνε οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες την απαγόρευση στο Πολυτεχνείο. Τους χτυπάνε. Τους σέρνουν στις κλούβες. Ο Γραμματέας χιμάει στα ΜΑΤ. Ο Παφίλης με σκισμένα πουκάμισα. Πίσω, συντεταγμένα, με συνθήματα. Μη μας σπάσουν.
Κοίτα συντρόφισσα. Απολύουν κόσμο στην εταιρεία επειδή απεργεί. Εκατοντάδες, συνδικαλιστές του ΣΜΤ, αλληλέγγυοι, αγωνιστές. Φέρνουν μπράβους. Πίσω γορίλες! Τα μαζεύουν.
Κοίτα, κατεβαίνουν χιλιάδες οι μαθητές για τα Τέμπη. Να κάνουμε στην άκρη να περάσουν τα παιδιά. «Δολοφόνοι! Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός!». Τα παιδιά.
Εδώ δεν πανηγυρίζει κανείς. Χαμόγελα ναι. Αλλά και βαθιά συνειδητοποίηση. Ο,τι αυξήθηκε, αυξήθηκε με αίμα, ιδρώτα και κλάμα. Πολύ αίμα, πολύ ιδρώτα, πολύ κλάμα.
Το ΚΚΕ έχει πλέον νέα, πολλά και πολύ σοβαρά καθήκοντα. Και το ξέρει. Το θέλει. Του το ψιθύρισε σ’ αυτές τις εκλογές αυτός ο κόσμος, που δεν παραδέχεται την ήττα. Του το αναγνώρισε. Και αυτόν τον κόσμο τον καλεί το ΚΚΕ. Μας καλεί.
Με όρους ειλικρινείς κι έντιμους. Χωρίς κούνημα δαχτύλων και βεβαιότητες. Ολον αυτόν τον κόσμο που έχει στρέψει το βλέμμα, αλλά ίσως διστάζει για το παραπάνω.
Γιατί στη νέα κατάσταση, θα τα αναλάβουμε τα καθήκοντα, συντρόφισσες και σύντροφοι. Γιατί έχουμε κι εμείς κι εσείς την ευθύνη να βρεθούμε – πλέον στα σοβαρά – στο σωματείο, στον δρόμο. Δίπλα δίπλα. Να μιλάμε. Και θα μιλάμε.
Γιατί θα έχουμε μια σκληρή αντιλαϊκή κλιμάκωση από την κυβέρνηση της ΝΔ να αντιπαλέψουμε.
Γιατί σ’ αυτή την ιστορική συνθήκη δεν θα ιδιωτεύσουμε. Θα δώσουμε το χέρι σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε αγωνιστή που όρθωσε ανάστημα. Χωρίς προαπαιτούμενα.
Χωρίς αυταπάτες πλέον και «αριστερούς» παραγοντισμούς. Το 2023 δεν είναι 2010.
Γιατί θα είμαστε η μόνη αντιπολίτευση μπροστά στον αντεργατικό κόλαφο που ετοιμάζουν.
Η Αριστερά πλέον είναι εδώ. Το κίνημα είναι εδώ. Με εντιμότητα, αλλά και κινηματικό πείσμα.
Κάθε αγωνιστής, κάθε αριστερός, κάθε άνθρωπος που επώδυνα συνειδητοποιεί ότι οι γενιές που έρχονται δεν μπορεί να μεγαλώσουν έτσι, να εκτοξεύσει το ΚΚΕ με την ψήφο του στις 25 Ιούνη.
Οχι γιατί αυτό θα λύσει τα πάντα. Αλλά για να τους γίνουμε ακόμα μεγαλύτερος εφιάλτης παντού. Στα σωματεία, στη γειτονιά, στα δικαιώματα.
Εχουμε σπίτια να σώσουμε, έχουμε συνειδήσεις να ξανασηκώσουμε.
Σήκω σύντροφε. Εχουμε δουλειά. Στις θέσεις μας.
ΤΩΡΑ ΚΚΕ.

* Ο Αντώνης Καββαδίας είναι καταγόμενος από τους Αργυράδες Κέρκυρας συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος στην Αθήνα, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ), πρώην στέλεχος με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο του και υποψήφιος βουλευτής τώρα με το ΚΚΕ στην Ανατολική Αττική.