Όταν το 1998 πήγα να δώσω Πανελλήνιες σα σήμερα (δέσμες τότε ακόμα, στη Γ) δεν είχα διαβάσει απολύτως τίποτε. Όλη τη χρονιά εκείνη έτρεχα για το σχολείο ως πρόεδρος Δεκαπενταμελούς και με μια κατάληψη που κράτησε 2,5 μαχητικότατους μήνες όταν μέχρι και τα βράδια κοιμόμασταν μέσα στο σχολείο.
Δεν είχα αποφασίσει τι θέλω να κάνω επαγγελματικά, είχα επηρεαστεί μόνο από τις ψυχαναλυτικές συζητήσεις που έκανα τότε φουλ με συμμαθήτριες περί έρωτα, απογοήτευσης, ποίησης και συναισθημάτων, ώστε να λέω ότι ήθελα να γινω ψυχολόγος. Μπούρδες.
Πήγα έδωσα γραπτά που είχαν στίχους από μέταλ συγκροτήματα, ειδικά στα Λατινικά έγραψα από το Diva Futura των Nightfall. Φυσικά οι βαθμοί που προέκυψαν ήταν μεταξύ 2 και 3, εκτός από την έκθεση που έγραψα παντελώς αυτοσχεδιαστικά και πήρα ένα ανέλπιστο 13 (!), βαθμός παρα πολύ σημαντικός τότε για μαθητή, που δεν είχε προετοιμαστεί καθόλου. Οι γονείς μου απογοητευμένοι από την επίδοση αυτή έθεσαν ευθέως το αμείλικτο δίλημμα: «είτε πανεπιστήμιο είτε οικοδομή, διαλεξε».
Κάπου εκεί ήχησε καταιγιστικά μεσα μου ο Τοξότης και πήρα απόφαση να μονάσω από το διάβασμα. Είχε μεσολαβήσει και το έργο «ο Δικηγορος του Διαβολου» και τότε αποφάσισα να κάνω αυτό που έκανε ο Κιάνου. Είχα την ευκαιρία κιόλας χωρίς πια σχολείο να ασχοληθώ αποκλειστικά με το διάβασμα, όπως κι έγινε για 9 συνεχόμενους τότε μήνες επι 8 ώρες κάθε μέρα και επι 12 ώρες για τον τελευταίο μήνα πριν τις εξετάσεις.
Είχα ολοκληρώσει θυμάμαι την ύλη από τον Φεβρουαριο κι έκανα μόνο επαναλήψεις μέχρι και τις Πανελλήνιες. Χρονομετρούσα την ιστορία δέσμης και την έλεγα απέξω μαζί με τις υποσημειώσεις μεσα σε 2 ώρες και 12 λεπτά!
Παπαγάλος πολυτελείας, όχι αστεία. Θυμάμαι μάλιστα ότι στο χωριό μου τότε θεωρούσαν ότι λείπω σε ταξίδι, διότι δεν με έβλεπε κανεις για όλους αυτούς τους μήνες, ενώ ειχα αφήσει και φαβορίτες για να νιώθω ακόμα πιο μεσα στο εκπαιδευτικό Άγιο Όρος μου.
Ειχα βέβαια πολλά κενά να καλυψω μολονότι ήμουν ανέκαθεν μαθητής του 17. Στα αρχαία πχ ειχα πολυ μεγάλα κενά κι έπρεπε να παλέψω σημαντικά για να μπορώ να μεταφράσω το άγνωστο αρχαίο κείμενο στα νεα ελληνικά. Πήγα λοιπόν κι έγραψα 2η φορά και το 0 στα Λατινικά έγινε 20 κολλαριστό.
Τα Αρχαία απο το 2 πήγαν στο 16,5 με 5/6 βαθμούς απο το άγνωστο. Στην Ιστορία έγινε 18 κι αυτό γιατί έκανα μερικούς πλεονασμούς στην απάντηση ενός ερωτήματος, ενώ στην Έκθεση πήγα στο 17,4 γιατί ειχα κυριολεκτικά μπουχτίσει απο τις πολλές εκθέσεις και κάπως έχασα την έμπνευση την ώρα που έγραφα ένα θέμα τότε για το πώς η τεχνολογία αλλοτριώνει ή όχι την ανθρώπινη αμεσότητα κι επαφή.
Σε γενικές γραμμές όμως η αποστολή εξετελεσθη και μπήκα στη Νομική που λαχταρούσα τότε λόγω Κιάνου και με δεδομένο οτι επι της ουσίας «γκάζωσα» για 9 μήνες. Τι θέλω να πω τώρα με αυτή την αναδρομή: αν είχα άλλο οικογενειακό περιβάλλον και πολλά λεφτά δηλαδή θα μπορούσα να είχα την πρώτη φορά καταλήξει σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και να τελειώνει η ιστορία.
Θα μπορούσα να έχω επιλέξει και την οικοδομή με τον πατέρα μου, στην οποία ήδη πήγαινα τα καλοκαίρια για να μαζέψω λεφτά να πάρω το SEGA MEGA DRIVE με το NBA JAM. Θα μπορούσα γενικά να ειμαι τελείως αλλου ρε παιδί μου.
Με αυτό το πνεύμα θα πω ότι οι Πανελλήνιες είναι εντελώς σχετικές κι έχουν διογκωθεί στην Ελλάδα για λόγους όχι αληθινής ευτυχίας των παιδιών και των ονείρων τους αλλα για λόγους ψυχαναγκαστικούς και κυρίως βιοποριστικούς, ενώ τα Πανεπιστήμια έχουν δυστυχώς ταυτιστεί με επαγγελματικά εκπαιδευτήρια ενώ αποτελούν έναν τελείως άλλο κόσμο που ανοίγει ακόμα περισσότερους ορίζοντες ανάλογα βέβαια και με την πόλη, όπου θα πας να σπουδάσεις.
Εκεί μάλιστα ίσως συνειδητοποιήσεις ότι μπορεί να θες να κανεις τελικά κατι άλλο επαγγελματικά από αυτό που αρχικά προγραμμάτιζες ή σε πίεσαν να επιλέξεις. Καταλήγω: δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για δράματα σήμερα. Δεν «κλειδώνει» απολύτως τίποτε στη ζωή από εξετάσεις και βαθμούς.
Η ευτυχια δεν περιορίζεται σε κόλλες αναφοράς ούτε είναι μια υπόθεση ολίγων ετών φοίτησης. Η επιτυχία ως όρος είναι σχεδόν σκλαβιά. Τι θα πει «επιτυχία» και με ποια κριτήρια; Το πόσα λεφτά θα βγάζεις; Το τι «κύρος» θα έχεις στην κοινωνία ειδικά τη νεοελληνική που έχει όλων των ειδών τα κομπλεξ και τα απωθημένα; Και στο τέλος απλά να θες μετά από καριέρες, διαζύγια, κατάθλιψη να πας να φτιάχνεις καλύβες σε ένα νησί όσο πιο μακριά γίνεται;
Φτάνει πια με αυτό το μοντέλο παραγωγής καταπιεσμένων ψυχών. Αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν τις επιθυμίες τους.
Όχι άλλες νουθετήσεις. Όχι αλλα κουτάκια. Τελικά μπορεί η ευτυχια να σε περιμένει εκεί ακριβώς στο σημείο μετά από τις μεγαλύτερες αποτυχίες σου. Τσεκαρισμένο. Χαίρετε.
Πανελλήνιες εξετάσεις: Όχι άλλες νουθετήσεις. Όχι αλλα κουτάκια
Τελευταία σχόλια
Κερκυραιος πολιτης. στο “Τακτοποιήστε τις οφειλές προς το Δήμο, αλλιώς ανάκληση της άδειας κοινόχρηστου χώρου”: “Παρ’ολες αυτες τις “ειδοποιησεις” και “απειλες” και “προστιμα” τα καντουνια γεμιζουν με παραπλευρα καρεκλοτραπεζα. Τελικα ποσες δημοτικες αρχες υπαρχουν σ’αυτη…” Αυγ 6, 17:06
στο Περιπατητής: Δρόμοι και πεζοδρόμια έχουν τη δική τους ιστορία…: “Αγαπητέ “Περιπατητή” Κάποτε είχα σχολιάσει εδώ μέσα αναλυτικώς καί επωνύμως γιά τό ποιόν καί τήν προέλευση τών Δημοτικών μας “αρχόντων”.…” Αυγ 5, 16:33
