Οι «αποτυχημένοι»

Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο για τους αφανείς ήρωες των Πανελληνίων. Τους αδιάβαστους μαθητές. Τους τεμπελχανάδες των σχολείων. Τα παλιόπαιδα που κάπνιζαν στις τουαλέτες. Τους αγύρτιδες που προτίμησαν να προπονούνται για μια ομάδα τοπικού και είχαν λίγες(εντάξει πολλές) παραπάνω απουσίες. Αλλά και για τους παρ’ ολίγο αριστούχους (ή επιτυχημένους) που στόχευσαν το 18.571 και έπιασαν 18488 και έχασαν την Φαρμακευτική Πατρών (πραγματική ιστορία).
Ήλπιζα να διαβάσω για αυτά τα κατακάθια κάποιο δακρύβρεχτο κείμενο ότι η ζωή δεν σταματά στις Πανελλήνιες και ότι υπάρχει και δεύτερη και τρίτη και πόσες άλλες ευκαιρίες. Δεν κατάφερα φέτος να βρω κάτι για αυτό και μπήκα στον κόπο να γράψω.
Απευθύνομαι σε σας λοιπόν περιθωριακοί τύποι. Οι επιτυχημένοι, λαοπρόβλητοι και δαφνοστεφανωμένοι συμμαθητές σας κατάφεραν με πολύ κόπο να περάσουν στις πρώτες επιλογές τους. Μένουν βέβαια ακόμα 5 κατά μέσο όρο χρόνια σπουδών 2 χρόνια μεταπτυχιακού 2 Διδακτορικού και ίσως άλλα 2 μετα-Διδακτορικού για να καταφέρουν να έχουν «ένα χαρτί στα χέρια τους». Μετά αν δεν πάνε στην γη της επαγγελίας που ονομάζεται εξωτερικό θα χρειαστεί να κάνουν μια πρακτική ενός έτους με πενιχρό μισθό, να κουβαλάνε καφέ παρόλο που τελείωσαν την Νομική για άλλα 4 χρόνια για να ανοίξουν ,αν έχει στην άκρη χρήματα η οικογένεια, ένα γραφείο και από εκεί γύρω στα 30-35 θα ξεκινήσουν να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες κύριοι του εαυτού τους και πληρωτές του ΕΦΚΑ τους έτσι ώστε να καταφέρουν να φτάσουν στα πολυπόθητα 67 για να πάρουν μια σύνταξη των 750 ευρώ και αν.
Ξεχωριστή περίπτωση βέβαια θα είναι οι μισθωτοί που για να φτάσουν να λαμβάνουν πάνω από 1000 ευρώ θα πρέπει να δουλέψουν τα πρώτα χρόνια υπερωρίες, να βάλουν πλάτη γιατί «δεν βγαίνει ο λογαριασμός», να κάτσουν κάνα μισάωρο παραπάνω γιατί «αφού τα βλέπεις δεν βγαίνει η δουλειά», ή το καλύτερο να τα παίρνουν μαύρα γιατί «σιγά μην στα φάω δεν θα μείνεις ξεκρέμαστος, εδώ είμαστε μια οικογένεια».
Πάμε όμως σε σας. Στην καλύτερη θα ξαναδώσετε του χρόνου ή θα πάτε στο εξωτερικό (100.000€ ταρίφα) και θα αναβαθμιστείτε στην παραπάνω κατηγορία .Πεδίο δόξης λαμπρόν.
Όμως υπάρχουν και άλλες πιο μίζερες επιλογές. Να επιλέξετε την δεύτερη επιλογή και να καταλήξετε σε μια άλλη σχολή που ενδεχομένως να μην σας πίεσαν να διαλέξετε ή τελικά να σας ταιριάζει περισσότερο από την πρώτη επιλογή. Αλλιώς να σπουδάσετε σε ένα Δημόσιο ΙΕΚ τα οποία προσφέρουν δωρεάν γνώσεις και ακονίζουν δεξιότητες. Ένας ηλεκτρολόγος, ένας υδραυλικός, μία κομμώτρια ή μέλος πληρώματος ασθενοφόρου πρόχειρα παραδείγματα. Επαγγέλματα που στα 20 δίνουν την δυνατότητα να εργαστείς σε πολλούς κλάδους με καλές απολαβές και να νιώσεις ότι ο τεχνίτης, ο μεταποιητής, ο μηχανικός , η ρεσεψιονίστ ή η μακιγιέζ τελικά δεν είναι τόσο δεύτερα όσο στα έλεγαν στην τηλεόραση. Είναι οι αρμοί μιας σταθερής κοινωνίας. Είναι απαραίτητα στοιχεία μιας υγειούς επιχείρησης. Είναι επαγγέλματα που δεν μπορούν να αντικατασταθούν ή να υποκατασταθούν.
Καλά βέβαια το να κυνηγήσεις το όνειρο σου και να παίξεις ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τέννις δεν στο συζητώ. Άλλωστε οι καλύτεροι μαθητές ήταν ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Αντετοκούμπο το ξέρουν όλοι. Άλλα εκεί δεν κολλάει το τεμπελχανάς γιατί έχουν κοιλιακούς και 2 εκατομμύρια followes για αυτό και είναι εξαίρεση στον κανόνα των αρίστων.
Η αλήθεια είναι φίλε τεμπελχανά ότι η ζωή δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει στις Πανελλήνιες.
Γιατί αν η ζωή μας κρινόταν στην απόδοση 3 ωρών κάποια στιγμή έναν Ιούνιο εκεί στα 17-18 μας χρόνια η κοινωνία μας θα είχε γεμίσει αποτυχημένους. Όμως οι κοινωνία μας αποτελείται από πολλές ομάδες. Ο διαχωρισμός σε επιτυχημένους – λαοπρόβλητους από την μία και από την άλλη τεμπελχανάδες και αποτυχημένους εξυπηρετεί ένα σύστημα ματαιοδοξίας και pay per view διαφημίσεων. Πουλάει και εξυπηρετεί.
Από την άλλη η εγχώρια απορρόφηση επιστημόνων είναι αδύνατη ,η έλλειψη ανειδίκευτου προσωπικού δεν απασχολεί κανέναν θεσμικά και το γεγονός ότι ένα μεταπτυχιακό σήμερα σου προσφέρει (αναλογικά) τις ίδιες απολαβές με ένα απολυτήριο λυκείου την δεκαετία του 80 περνάει στα ψιλά. Για αυτό και το σχολείο του σήμερα σε προετοιμάζει για μια κοινωνία που είναι φτιαγμένη για μία αξιολόγηση εκεί γύρω μια θερινή μέρα του Ιουνίου.
Φίλε τεμπέλη, η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Εργάστηκαν πολλοί και πολύ για να χτιστεί. Η δουλειά, η επιμονή, η υπομονή, η εργατικότητα σε κάνουν επιτυχημένο. Όχι για ένα πρωτοσέλιδο, αλλά για μια ζωή.

Περικλής Ραράκος
«Πρώην αποτυχημένος, νυν χαρούμενος φαρμακοποιός και πατέρας»