Περιμένοντας τους βαρβάρους…

Όταν δε χρησιμοποιείς αυτοκίνητο για να διανύσεις περίπου δυο χιλιόμετρα μέχρι το κέντρο της πόλης αλλά το πας ποδαράτα, μια επίμονη συνήθεια από χρόνια, με βροχή ή με λιακάδα, περπατώντας στα δρομάκια του άλσους Γαρίτσας και Ανεμόμυλου βλέπεις σήμερα μετά από χρόνια κάτι να έχει αλλάξει έστω και φοβερά αργόσυρτα!

Δεν παίρνω όρκο πως όλα έγιναν σύμφωνα με την υπόσχεση εκείνης της ταμπέλας που έγραφε: «Ανάπλαση άλσους Γαρίτσας-Ανεμόμυλου», ούτε πως όλα έγιναν ακριβώς σύμφωνα με τα σχέδια της σύμβασης εκτέλεσης αυτού του έργου, ούτε πως αυτή η ανάπλαση δε θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο προσεγμένη και ασφαλώς καλύτερη.

Ας πούμε, το πεζοδρόμιο του άλσους της Γαρίτσας που βρίσκεται στην οδό Μητροπολίτου Αθανασίου, το ίδιο και αυτό στην οδό Αλκιβιάδου Δαρή, που έχουν το μαύρο τους το χάλι, θα έπρεπε να είχαν συμπεριληφθεί στα έργα ανάπλασης.

Λένε πως το καλύτερο είναι εχθρός του καλού. Ωραίο ακούγεται σαν φιλοσόφημα, μόνο που για να απαιτήσεις και τελικά να κατακτήσεις το καλύτερο πρέπει να σεβαστείς και να προστατεύσεις το καλό που τώρα σου δίνεται, χωρίς ασφαλώς να σου χαρίζεται, γιατί τόχεις πληρώσει πανάκριβα και κυρίως ακριβοκοστολογημένα. Γι’ αυτό και ματώνεις όταν οι «βάρβαροι» από την επομένη κιόλας μέρα θα αρχίσουν να διαλύουν τα πάντα. Όπως προχθές ξημερώνοντας πρώτη Δεκέμβρη που έκλεψαν δυο ωραιότατους πέτρινους μπάγκους…

Θαυμάζεις ένα παρτέρι με χαμηλές (νάνες) κάτασπρες ανθισμένες τριανταφυλλιές! Μια αισιόδοξη πινελιά στο καταχείμωνο, ένα μπουκέτο στο άλλοτε κατάξερο άλσος! Ένας ζωγραφικός πίνακας που συμπληρώνεται με μια κυρία με το σκυλάκι της αφημένο να παίζει μέσα στο παρτέρι και εκείνη να πατάει φυτά και λουλούδια προκειμένου να «σώσει» το τετράποδο της από τα αγκάθια, λέει, της τριανταφυλλιάς! Φιλόζωοι που «προστατεύουν» ζώα ακόμα και πατώντας λουλούδια!

Έχουνε τοποθετήσει πυκνά κάδους απορριμμάτων, μόνο που δεν πρόβλεψαν αυτοί οι κάδοι να μην στέκουν ακίνητοι, σφηνωμένοι στο έδαφος, αλλά να σπεύδουν όπου υπάρχουν αφημένα πλαστικά ποτήρια, μπουκάλια μπύρας, υπολείμματα πίτσας και οτιδήποτε άλλο παρατημένο από τους συμπολίτες μας σκουπίδι και να το μαζεύουν!

Κάδοι δηλαδή με τεχνητή νοημοσύνη για τους ανόητους βαρβάρους που αφήνουν πίσω τους μια ατελείωτη βρωμιά κάνοντας το… πικ-νικ τους. Σκουπίδια και μέσα στα παρτέρια, μέχρι σήμερα υπάρχουν εργάτες που βγάζοντας τα αγριόχορτα αναγκαστικά αφαιρούν και τα σκουπίδια, αύριο που αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν;

Και επειδή μιλάμε για σκουπίδια, προχθές εντυπωσιάστηκα με τον τρόπο που «καθάριζε» ο κύριος τάδε το πεζοδρόμιο του καταστήματός του από φύλλα και λοιπά σκουπίδια σπρώχνοντας τα με έναν ηλεκτρικό φυσητήρα στον παραδίπλα χώρο. Αποτέλεσμα αυτά να πέφτουν στο φρεάτιο όμβριων φράζοντας το! Βέβαια ο φυσητήρας είναι ένας ξεκούραστος τρόπος, από σκούπα, φαράσι, μάζεμα και πέταμα στους δημοτικούς κάδους. Είναι τελικά η μαγκιά του ξύπνιου και δεν είναι ο μόνος!

Πανέμορφες και οι μαρμάρινες σκακιέρες με τα καθίσματα τους και περνώντας από δίπλα, τις ξορκίζεις από κάθε κακό, έχοντας κατά νου πως σ’ αυτό το χώρο ακόμα και τις μπασκέτες τις είχαν κατακρεουργήσει. Μόλις προχθές άρχισαν να λερώνουν και τις φρεσκοβαμμένες σιδερένιες βάσεις τους, με γκράφιτι βλακείας…

Ας ελπίσουμε πως οι «βάρβαροι» τελικά θα σεβαστούν την αλλαγή της εικόνας του άλσους. Μακάρι να θελήσουν να μάθουν ακόμα και σκάκι σ’ αυτές τις πανέμορφες μαρμάρινες σκακιέρες. Ποιος ξέρει… Ας τo ευχηθούμε!