Τον μακρινό Απρίλη του 74…

Πενήντα χρόνια παρά ένα…

Στον πλανήτη γη τόσο διαφορετικές εικόνες από τόπο σε τόπο… Εδώ στην Ελλάδα θλίψη και καταχνιά… Ηταν το πνίξιμο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το χτύπημα του Φλεβάρη… Λίγο πίσω, στον χρόνο, λίγους μήνες πίσω ήταν το μεγάλο χτύπημα για τον λαό της Χιλής…

Εξέλιξη, που γεννούσε αντικρουόμενες σκέψεις, σίγουρα σε κλίμα απαισιοδοξίας και συνειδητοποίησης μέρους των τεράστιων δυσκολιών, που βρίσκονταν μπροστά μας…

Η νιότη δεν μας άφηνε να το ομολογήσουμε αλλά τα πράματα έμοιαζαν περισσότερο δύσκολα απ’ όσο θέλαμε να παραδεχτούμε…

Κι’ όμως ήλθε αναστάσιμο φως… Από την Μακρινή Πορτογαλία, την υποταγμένη για πολλές δεκαετίες κάτω από την μπότα του Σαλαζάρ και των ομοτράπεζών του… Προπύργιο του ΝΑΤΟ στην Ατλαντική Παραλία της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, φαινόνταν σίγουρη γη για τα …αφεντικά από την απέναντι ακτή…

Και το φως ήλθε μέσα από τις ένοπλες δυνάμεις!!! Από αυτές, που χρόνια υπερασπίστηκαν την αποικιακή, καταπιεστική και εκμεταλλευτική φυσιογνωμία του καθεστώτος…

Η μικρή Πορτογαλία συγκλονίζει με το ‘μάθημα’ διαλεκτικής της κοινωνικοπολιτικής εξέλιξης. Χρόνια, ο στρατός ήταν προνομιακός χώρος επαγγελματικής δραστηριοποίησης γόνων της ανώτερης κοινωνίας… Οι γόνοι των μεγαλοτσιφλικάδων και των μεγαλοαστών ‘δικαιώνονταν΄ μέσα στις χλιδάτες στολές τους, τα πλουμιστά τους καπέλα και τα γεμάτα παράσημα σακάκια των ενδυμασιών τους…

Η ζωή ήταν μάλλον ‘εύκολη’… Η απέραντη Λουζιτανία (η Πορτογαλική αυτοκρατορία) έμοιαζε ήσυχη… Χωρίς μεγάλες συγκρούσεις, τεράστιες εκτάσεις στην Αφρική και στην Ασία, προσέφεραν ‘τζάμπα’ των πλούτο τους στην μητροπολιτική χώρα και ο στρατός ένοιωθε …περήφανος, που διασφάλιζε την πραγματοποίηση των δρομολογίων της απομύζησης…

Στον προχωρημένο, όμως 20^ο αιώνα, ο πλανήτης αρχίζει να γεμίζει εστίες εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Ασία και Αφρική γίνονται θέατρα μεγάλων μαχών και πολέμων, που οδηγούν σε εθνικές χειραφετήσεις…

Η Αγκόλα, η Μοζαμβίκη, η Γουϊνέα Μπισάου είναι περιοχές της μαύρης Ηπείρου με αμύθητο ορυκτό πλούτο σε πολύτιμες ύλες (καύσιμα, ουράνιο, πολύτιμοι λίθοι και μέταλλα). Ισχυρά κινήματα αναπτύσσονται στις περιοχές (FNLA, UNITA κ.α.), που ενισχύονται στρατιωτικά από την ΕΣΣΔ και πολιτικά από μεγάλο μέρος των προοδευτικών, αντιϊμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη…

Η ’δουλειά’ του στρατιωτικού έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη… Ολο και λιγότερο επιθυμητή… Την υπόθεση της φύλαξης των αποικιών αναλαμβάνουν στρατιωτικά σώματα, που απαρτίζονται από φτωχούς ή άνεργους αγρότες και λαϊκά στρώματα της πόλης… Εκεί, στην Αφρική, συντελείται για όλους τους ‘καραβανάδες’ η ‘μύηση’ στην ιδεολογία της αλληλεγγύης και της εξέγερσης… Η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών των Ενοπλων δυνάμεων, που οργάνωσαν και πραγματοποίησαν την εξέγερση είχαν μακρά θητεία στις ‘δύσκολες’ περιοχές…

Οι στρατιωτικοί – επιστάτες των σκλάβων δέχονται βροχή τα ερεθίσματα, τις προκλήσεις για συγκρίσεις, τις βάσεις για κοινωνικό-πολιτικό προβληματισμό…

Η ‘πατρίδα’ έναντι πινακίου φακής τους έχει αναθέσει την δύσκολη, την βρώμικη δουλειά, που δεν είναι άμοιρη κινδύνων καθώς οι οργανώσεις αντίστασης και εθνικής απελευθέρωσης εμφανίζονται, οργανώνονται μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζουν την δράση τους… Οι στρατιωτικοί έχουν χάσει τα …προνόμιά τους και απολαμβάνουν μόνον πόνο και αίμα προς όφελος των μεγάλων αφεντικών, που ιδιοποιούνται αυθαίρετα πρώτες ύλες και ανθρώπινη εργασία…

Ετσι, σιγά-σιγά, ο στρατός – ταξικός φρουρός, διαβρώνεται από τον ταξικό εχθρό…

Ένα αξιόπιστο ΝΑΤΟϊκό στράτευμα γεμίζει με …μιάσματα… ‘Ορθόδοξα’ και ‘αιρετικά’… Γκονσάλβες και Καρβάλιο…

Θα σταματήσουμε εδώ… Η εξέλιξη δεν είναι τόσο χαρούμενη και δεν νοιώθουμε ευχαρίστηση να την αφηγηθούμε… Το μικρόβιο των διασπάσεων, των αδελφοκτόνων συγκρούσεων των κατόχων της μοναδικής αλήθειας, την αβάσταχτης ελαφρότητας μπροστά στον ανασυγκροτούμενο αντίπαλο οδήγησαν στο κατακάθισμα του κουρνιαχτού… Ισως, θα ήταν δύσκολο να γίνει αλλιώς… Για πολλούς λόγους…

Μένει, όμως αυτή η αίσθηση, που αφήνει στην καρδιά η εικόνα με το γαρύφαλλο στην κάνη…

Μία από εκείνες τις κορυφαίες στιγμές ανθρώπινης δικαίωσης, που ονειρευόμαστε…