Μία στιγμή στο χωροχρόνο της βαρβαρότητας…

Τελικά, η ναζιστική αθλιότητα δεν έχει τέλος… Καθώς ο χρόνος απομακρύνεται από τον φριχτότερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, νέα στιγμιότυπα έρχονται να ‘πλουτίσουν΄ το ημερολόγιο της παγκόσμιας κτηνωδίας και της ντροπής.

Το διαβάσαμε στον ιστότοπο ‘documento’. Ο σύνδεσμος για να το διαβάσετε είναι: https://www.documentonews.gr/article/mnimes-frikis-apo-tin-germaniki-katoxi-zontanepsan-stin-agia-triada-hleias/

Προτιμήσαμε την παράθεσή του στην ΦΑΙΑΚΙΑ, πιστεύοντας, πως τέτοια τερατουργήματα αξίζουν αυτή την …’τιμή’.

Ο Γιάννης Πορετσάνος, το Ιούνιο του 44 περπατούσε με άλλους δύο φίλους του στα περίχωρα της Ολυμπίας όταν συνάντησαν 3 Γερμανούς, που πήγαιναν για Τρίπολη… Οι δύο κρύφτηκαν αλλά ο Γιάννης θεώρησε πως δεν υπάρχει λόγος. Εδωσε μάλιστα νερό στους Γερμανούς από ένα πηγάδι που βρισκόταν εκεί.

Του ζήτησαν τα χαρτιά του… Τα έδωσε πρόθυμα… Αναμεσά τους οι Γερμανοί βρήκαν και το αντάρτικο ‘πάσο’ του… Τον πιάσανε… Τον σύρανε έξω από το χωριό Αγία Τριάδα. Τον έδεσαν σε ένα δέντρο και άρχισαν να κάνουν πάνω του άσκηση σκοποβολής από …απόσταση… Μέχρι να πιστέψουν, μέχρι να καταλάβουν πως δεν ζει πια το κορμί του Γιάννη Πορτεσάνου ήταν στόχος …ελεύθερης άσκησης σκοποβολής.

Και για να ολοκληρώσουν το θαυμαστό δείγμα του τευτονικού του πολιτισμού τα ναζιστικά ανθρωποειδή απαγόρευσαν στους κατοίκους του χωριού επί ποινή εμπρησμού του χωριού…Αφησαν, λοιπόν το νεκρό κουφάρι να το αποτελειώνουν τα περαστικά άγρια ζώα… Τα καθάρματα ‘δικαιώθηκαν’ …

Δεν έχουμε δεδομένα για την τύχη τους… Υπάρχουν όμως πολλές πιθανότητες να επέστρεψαν στην πατρίδα τους, να έκαναν οικογένειες, να συνέχισαν την ζωή τους …κανονικά…

‘Αδικία’ της ιστορίας να μην μας τους γνωρίσει… Να ξέρουμε και τα ονοματάκια τους… Να δούμε και τις …φατσούλες τους… Να τους προσθέσουν στο ‘εικονοστάσι’ τους εντόπιοι ‘ιδεολογικοί’ απόγονοί τους… Πλάι στο Αδόλφο και τα άλλα παιδιά…

Ο συνώνυμος ανιψιός του Γιάννη Πορετσάνου, πήγε στην Αγία Τριάδα, έψαξε, ρώτησε, έμαθε και προσκύνησε στο δέντρο, που ο θείος του εβίωσε το μαρτυρικό του τέλος… Δικαίωση μνήμης…

Ας κρατήσουμε λίγα από τα λόγια δημοτικού συμβούλου της περιοχής:

… Ας κρατήσουμε ζωντανές τις μνήμες του παρελθόντος ως παράδειγμα προς αποφυγή αλλά και με σεβασμό στους παθόντες, στους ανθρώπους που βασανίστηκαν κι υπέφεραν τα δεινά του πολέμου. Ας μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοιες φρικτές στιγμές…

Ωραίες κουβέντες… Χρειάζεται, όμως να παίρνουμε μέτρα… Η ιστορία του Γιάννη Πορετσάνου είναι άκρως διδακτική… Και σαν τέτοια εξαιρετικά χρήσιμο ανάγνωσμα ή άκουσμα για νεώτερους… Που δεν άκουσαν, δεν διάβασαν, δεν έμαθαν ή τους τα είπαν στραβά…

Το τελευταίο συνηθίζεται…

Η αδιαφορία για την διδαχή και την μάθηση της ιστορίας, η στρέβλωσή της και ο ‘πανδαμάτορας’ (υπό αυτές τις συνθήκες) χρόνος είναι μία αποτελεσματική τριάδα εργαλείων φασιστογένεσης…