«Μια φορά κι έναν καιρό»…, υπήρξε κάποιος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!

«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων». Αντόνιο Γκράμσι

Ανατρέχω στον Αντόνιο Γκράμσι, τον Ιταλό μαρξιστή, φιλόσοφο, συγγραφέα, πολιτικό, καθώς η εποχή των τεράτων – ο ορισμός που δίνει στον όρο “κρίση” – οριοθετείται ανάμεσα στο θάνατο του παλιού και στη γένεση του καινούργιου. Είναι το λεγόμενο “κενό” – κενό εξουσίας, σκοπού, νοήματος, οράματος. Πάντα ταύτα «δένουν» απόλυτα με τα όσα εσχάτως συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.!

Ουδείς θα αμφισβητήσει ότι, αυτά που συμβαίνουν ειδικά στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και γενικά στο πολιτικό μας σκηνικό είναι πραγματικά πρωτόγνωρα.

Σε ότι αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, οι εξελίξεις ξεπερνούν ακόμη και την πιο διεστραμμένη πολιτική φαντασία. Το κόμμα της μέχρι τώρα αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά τις δύο αλλεπάλληλες ήττες στις εθνικές εκλογές και την τρίτη στις αυτοδιοικητικές, δεν έχει μπει απλά σε τροχιά αυτοδιάλυσης. Πολιτικά γελοιοποιείται επίσης.

Η φρασεολογία που χρησιμοποιείται στις δημόσιες αντιπαραθέσεις μεταξύ των υποστηριχτών του προέδρου, Στέφανου Κασσελάκη και των εσωκομματικών αντιπάλων της όποιας ιδεολογικής τάσης, δεν προσομοιάζει προς το ύφος και το ήθος της αριστεράς. Ξεφεύγει ακόμα κι από την πιο σκληρή εσωκομματική ή διακομματική πολιτική ή ιδεολογική κομματική αντιπαράθεση. Οι ψηφοφόροι και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, νιώθουν πικρία, οργή και απογοήτευση με αποτέλεσμα την κατάρρευση της κοινωνικής αποδοχής του, όπως ακριβώς οι μετρήσεις της κοινής γνώμης σαφώς καταδεικνύουν!

Σε ότι αφορά το γενικό πολιτικό σκηνικό της χώρας, πάντα τα προαναφερθέντα, δημιουργούν μια απόλυτη κυριαρχία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, καθώς πολιτικά αδυνατίζουν , αν δεν μηδενίζουν εντελώς τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης με δεδομένη την πολυδιάσπαση των εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας και των εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ευρισκομένων πολιτικών δυνάμεων και σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να αρθρώσει σαφή εναλλακτική πρόταση εξουσίας.!

Σ αυτό το πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό, εύκολα παρατηρούνται αλαζονικές πολιτικές συμπεριφορές και πρακτικές, σε μια κυβέρνηση που πολιτεύεται μόνη της και με αραιές, ισχνές, αόριστες και ασαφείς ή πολλές φορές και μακράν απέχουσες από την κοινωνική πραγματικότητα πολιτικές επισημάνσεις. Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα και με απόλυτη την πολιτική της κυριαρχία, της κυβέρνησης, η δυσαρέσκεια της κοινωνίας απέναντί της αυξάνεται αισθητά. «Αλαζονεία» εντοπίζουν στους χειρισμούς της κυβέρνησης, αρνητική κριτική και για την στάση στη Μέση Ανατολή και γενική απόρριψη της πολιτικής της σε ποσοστά που αγγίζουν το 65%. Παρά ταύτα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος είναι ισχνά αν όχι και μηδενικά.

Οι ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα

Το βράδυ των εκλογών της 7^ης Ιουλίου του 2019 και με ένα περήφανο ποσοστό 31.6%, ο Αλέξης Τσίπρα δήλωνε τα εξής : «Θα δουλέψουμε σκληρά, και με πείσμα, το επόμενο διάστημα, ώστε η νίκη της ΝΔ να αποδειχθεί και πρόσκαιρη. Θα είμαστε λοιπόν εδώ πιο έμπειροι και πιο δυνατοί για να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα». «Αυτή τη φορά, (το ποσοστό της ήττας μας  – 31,6%), δεν είναι δάνειο, είναι εντολή μετασχηματισμού. Να γίνουμε ένα σύγχρονο, αριστερό, προοδευτικό κίνημα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Αυτούς τους δεσμούς θα σφυρηλατήσουμε για να μετασχηματιστούμε σε μια μεγάλη, δημοκρατική παράταξη με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου», επεξηγούσε ο μέχρι εκείνη την ώρα πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Από όλα τα προαναφερθέντα, δεν έγινε τίποτε.!

Σαφώς, μετά την ήττα του 1ουλίου του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε μια περίοδο «μετασχηματισμού», όπως ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί του επιτελείς επισήμαιναν. Όμως, εν τοις πράγμασι αποδείχθηκε ότι αυτός ο «μετασχηματισμός», ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Το μέγα πολιτικό «πρόταγμα» και «αφήγημα» του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο της «διεύρυνσης», (το συμπλήρωμα Προοδευτική Συμμαχία στον τίτλο ΣΥΡΙΖΑ), ουδέποτε ξεκαθαρίστηκε ή αποκρυσταλλώθηκε με αποτέλεσμα να κυριαρχεί μια πλήρης ασάφεια και μια γενική «πολιτική καχυποψία» στις σχέσεις της Κουμουνδούρου με τις υπόλοιπες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις.

Ακόμα και η επιστολή του πρώην υπουργού εξωτερικών, των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Κοτζιά, τον Δεκέμβρη του 2019, προς τον Αλέξη Τσίπρα, τη Φώφη Γεννηματά, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Δημήτρη Κουτσούμπα και τον Γιάνη Βαρουφάκη για τη δημιουργία μιας «μεγάλης συμμαχίας δημοκρατικών δυνάμεων», έμεινε από όλους αναπάντητη.

Προϊόντος του χρόνου, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε μπροστά στις κάλπες του Μαΐου και Ιουνίου 2023, με πλήρη πολιτική ασάφεια της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ του τίτλου του, να «εκλιπαρεί» μια μετεκλογική «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» σε «εν δυνάμει συγκυβερνήτες», (ΠΑΣΟΚ – ΜΕΡΑ25 – ΚΚΕ), πλήρως και καθ΄ ολοκληρίαν εχθρικά διακείμενους απέναντί του. Δηλαδή απευθυνόταν σε «ώτα μη ακουόντων».

Η μη «αστικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ

Παρά την πλήρη πολιτική ασάφεια μιας ενδεχόμενης μετεκλογικής κυβερνητικής συνύπαρξης, – του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΜΕΡΑ25, στο πνεύμα αυτής της καθόλα απροσδιόριστης, «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ» – , ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς της Κουμουνδούρου, επένδυσαν τα μέγιστα στο εν λόγω αφήγημα, που εκ των υστέρων απεδείχθη πολιτική ουτοπία.

«Θύμα πολιτικό», της ως άνω προεκλογικής επικοινωνιακής πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ, (και ο κατ όνομα μόνον ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ), δεν μορφοποίησε μια πειστική αντιπολιτευτική αιχμή απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Δεν κατόρθωσε να προβάλλει τον εαυτό του ως ικανότερο διαχειριστή των καθημερινών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, άρα και ως φορέα «ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας», που συσσώρευσε η τετραετία 2019 – 2023 κατά της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, δεν κατόρθωσε να εμφανιστεί ως η πιο «αποτελεσματική πολιτική δύναμή αστικής διαχείριση» έναντι της Νέας Δημοκρατίας. Ακριβώς, σε αυτό το πεδίο νικήθηκε «κατά κράτος» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Είναι αληθές, πως σε κάθε προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να  εμφανιστεί ως υπεύθυνη αξιόπιστη λύση για την «αστική διακυβέρνηση», εύρισκε απέναντί του τις «αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις» της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, έφτασε στις εθνικές εκλογές, Μαΐου – Ιουνίου 2023, κατέρρευσε εκλογικά και ο Αλέξης Τσίπρας, μπροστά στις ευθύνες που του επέρριπταν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, αναφώνησε το μνημειώδες : «Δεν αντέχω άλλο» κι παραιτήθηκε.!

O ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ σε «απόλυτο πολιτικό κενό»

Μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, εκκίνησαν οι καταστατικές διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου. Ο νέο εκλεγείς πρόεδρος, ήρθε ως «κανένας» από το «πουθενά» και με την αποδοχή των παλαιών, ιστορικών και έμπειρων στελεχών της υποψηφιότητάς του, εξελέγη πρόεδρος. Η εκλογή του φούντωσε τις αντιπαραθέσεις και τις αψιμαχίες. Ο νέος πρόεδρος δεν μπορεί να ενώσει, αντίθετα διαιρεί.!

Ελάχιστες ώρες, πριν τη σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, και παρά τις προσπάθειες πολλών κορυφαίων στελεχών για ειρήνευση, το κλίμα περιγράφεται ως «εκρηκτικό» και με τις εξελίξεις εντελώς απρόβλεπτες, καθώς το ρήγμα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, της αυριανής Δευτέρας, 13 Νοεμβρίου 2023, θα είναι εντελώς  διαφορετικός και δεν θα έχει ουδεμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ της Παρασκευής απόγευμα, που γράφεται αυτό το κείμενο.

Μετά τον ευρωβουλευτή, Στέλιο Κούλογλου, που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ανοίγοντας πρώτος την πόρτα, ακολούθησε και ο καθηγητής οικονομίας και πρώην υπουργός, Γιώργος Σταθάκης, και λίγες ώρες μετά τα ιστορικά και ιδρυτικά στελέχη, Πάνος Σκουρλέτης και Νίκος Βούτσης.

Μπροστά στις παραπάνω αποχωρήσεις, ο Στέφανος Κασσελάκης, επιχείρησε μια κίνηση πολιτικού εντυπωσιασμού. Ζήτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση των τεσσάρων διαγραφών, (Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης, Δημήτρης Βίτσας, Στέφανος Τζουμάκας), μεταφέροντας τη διχόνοια που επικρατεί στην ηγεσία, στη βάση του κόμματος, επιλέγοντας να παρακάμψει τα εκλεγμένα όργανα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, έχοντας έναν πρόεδρο «απόλυτο πολιτικό κενό», καθίσταται και ως παράταξη «πολιτικό κενό». Κι επειδή, όπως ο φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι είπε, «η φύση απεχθάνεται τα κενά» και θα «γεννήσει το νέο που θα καλύψει το κενό», το ερώτημα που αυτόματα γεννάται είναι ποιος ΣΥΡΙΖΑ ή ποιο «κάτι άλλο», θα συμπληρώσει το «πολιτικό κενό», στο πολιτικό μας σκηνικό.!

Γ. Σπ. Π.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////