Ο Μαχειμάρης για τη γιορτή της Μητέρας

Μήνυμα του Δημάρχου Β. Κέρκυρας για την εορτή της Μητέρας

Το μήνυμα

Κάθε μέρα αλλά και τούτη , θέλουμε να τιμήσουμε τη μάννα μας ..και στο πρόσωπο της ,την κάθε μάνα σ όλη τη Γή,… την κάθε εργαζόμενη μητέρα με μικρά παιδιά στο σπίτι και αυξημένες επαγγελματικές και οικιακές υποχρεώσεις. Και πρέπει τούτη η μέρα να είναι γιορτή. Μέρα μυρωδάτη, λουλουδιασμένη…

Αντ αυτού σημαδεύεται από αποτρόπαια φαινόμενα ..το στραγγαλισμό μιας μάνας 2 παιδιών …μιας κηδείας ανήμερα της γιορτής της από τη μια … και την κάθε Μήδεια της επικαιρότητας από την άλλη να λειτουργεί πέρα από τα λογικά ένστικτα της φύσης και της υγιούς μητρότητας .

Κι όχι μόνο…. Στη σκηνή της ζωής παρελαύνουν και άλλες εικόνες. Πρόσωπα μητέρων προσφύγων, αγάμων, κακοποιημένων, ανέργων , καταπιεσμένων, μοναχικών, πονεμένων, αρρώστων, φυλακισμένων, απελπισμένων, ηλικιωμένων ή ευπαθών μητέρων και γιαγιάδων, μητέρων μονογονεϊκών οικογενειών…

Μάνες που κουβαλούν το Σταυρό του μαρτυρίου αγόγγυστα, είτε μεγαλώνοντας ένα παιδί με αναπηρία, είτε στην πορεία το παιδί τους παρουσιάζει σωματική η ψυχική διαταραχή και μάνες που χάνουν το παιδί τους. Τότε ο πόνος είναι σαν τo κάρβουνο που καίει την καρδιά .Κι’ όμως εκείνες συνεχίζουν.. και είναι εκεί, σέρνοντας τα βήματά τους, με τις ρυτίδες ν’ αυλακώνουν το μέτωπό τους και τη ραγισμένη τους καρδιά να αιμορραγεί.

Δεν ξεχνούν όμως να ατενίζουν ψηλά στο πρόσωπο της Μητέρας όλων, την Παναγία, τη Γλυκοφιλούσα,την Ελεούσα,τη Θρηνωδούσα, τη βρεφοκρατούσα, τη Γοργουπήκοο τη Μεσίτρια , τη Θεομάνα, την Πονολύτρια, τη Σκέπη του κόσμου .Ενώνουν τον πόνο της με το Δικό της και αγόγγυστα οδεύουν στο δρόμο που τους όρισε ο Θεός, πότε με συννεφιές, πότε με αστροφεγγιές.

Ας τις κρατήσουμε τρυφερά στην αγκαλιά μας και ας κάνουμε και εμείς ένα λίκνο, για να τις ξεκουράσουμε από τις έγνοιες, τα προβλήματα, από το βαρύ φορτίο που σήκωσε στο διάβα της ζωής τους. Μια σιωπηλή παρουσία δίπλα τους, ένα τρυφερό χάδι, μια σιωπή, ένα δάκρυ, εκτίμηση, σεβασμό, περιποίηση, ενδιαφέρον, ανταπόδοση της στοργής που μας πρόσφεραν ….

Ας σκεφθούμε όμως πως αυτή η ίδια μέρα μπορεί να είναι δύσκολη για πολλούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν χάσει τη μητέρα τους, μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους, αλλά και αυτούς που δεν είχαν την τύχη να έχουν μια ζεστή σχέση αγάπης και φροντίδας με τη μητέρα τους.

Όμως, ειναι επιτακτική η ανάγκη να προβληματιστούμε, να αντιδράσουμε και να αντιμετωπίσιμε σαν κοινωνία , σαν πολιτεία την έξαρση των αποτρόπαιων φαινομένων με θύματα τις γυναίκες ..τις μάνες, με τόπο μαρτυρίου τους το ίδιο τους το σπίτι, το χώρο της δουλειάς τους, ή τα βράχια μιας απόμερης περιοχής. Για να μην ξανακουστεί…. «Αυτή η απώλεια δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από το σπίτι μας, θα είναι πάντα ένα άδειο δωμάτιο, μία άδεια καρέκλα, θα είναι τα άδεια τα ρούχα της που είναι κρεμασμένα σε έναν καλόγερο». Δεν είναι υγιές χαρακτηρισμό της κοινωνίας να διαβάζουμε συνεχώς για γυναίκες κάθε ηλικίας που βιάστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν αγρια. «Που χρησιμοποιήθηκαν και μετά πετάχτηκαν».

Όλο αυτό πρέπει ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. Η σημερινή μέρα ας λειτουργήσεις εν είδει προβληματισμού, στα παραπάνω και ας διατρανώνει την επιτακτική ανάγκη επαναπροδιορισμού του γονεϊκού ρόλου της σύγχρονης μάνας στην οικογένεια και την κοινωνία. Ας θυμόμαστε πάντα ότι το πρωτογενές κύτταρο της κοινωνίας μας είναι η οικογένεια, και πυρήνας αυτής, η Μάνα.

Και ας μην ξανακοιτάξουμε το άψυχο ημερολόγιο γι αυτή τη γιορτή… Είναι γραμμένη στην κάθε μέρα μας…. κάπου πολύ βαθιά, κάπου που καμιά δύναμη δεν είναι ικανή να τη σβήσει. Είναι χαραγμένη στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, άσπρου, ή μαύρου, πολιτισμένου ή μη, με ανεξίτηλα γράμματα, άφθορα. Μητέρα, Μάνα , Μανούλα, μαμά.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΓΛΥΚΕΙΑ ΕΝΘΥΜΙΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΜΑΣ ,ΣΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΛΕΥΚΟ ΣΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΠΟΥ ΒΙΑΙΑ ΤΙΣ ΣΤΕΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.