Μαχειμάρης: Λίγα λόγια για την απώλεια του Βαγγέλη Παπαθανασίου

Λίγα λόγια του Δημάρχου Βόρειας Κέρκυρας Γιώργου Μαχειμάρη για την απώλεια του Βαγγέλη Παπαθανασίου

Αναλυτικά, ο κ. Μαχειμάρης σημειώνει τα εξής:

Είμαι απόλυτα σίγουρος -τώρα που γράφονται και τούτες οι γραμμές- ..ότι έχουν γραφεί με την κάθε λεπτομέρεια τα πάντα στο διαδίκτυο γύρω από την προσωπικότητα, τη ζωή και το έργο του πολυτάλαντου υπέρτατου καλλιτέχνη – ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.. Μάγεψε και θα συνεχίσει εις τους αιώνας των αιώνων να μαγεύει τους κατοίκους του πλανήτη. Έναν Έλληνα που «κουβαλούσε» την Ελλάδα πάντα μέσα του ως ακριβό δώρο και με κάθε ευκαιρία την αναδείκνυε μέσα από το έργο και το λόγο.

Σίγουρα τα λόγια μου δεν προσδίδουν κάτι περισσότερο. Όμως δεν μπορώ ν’ αφήσω απόσταση, ανάμεσα στα πράγματα ,στις σκέψεις ,στα συναισθήματα. Και αισθάνομαι ότι θάθελα να πω λίγα λόγια , με θλίψη αποχαιρετισμού-για έναν ήρωα της νεότητας.

Έναν ήρωα που κι εκείνος –όπως κι άλλοι- αποχώρησε, στα μέσα μιας «αμφίβολης άνοιξης»… κάνοντας φτωχότερη την κοινωνία μας, τον πολιτισμό μας…

Και είναι γεγονός ότι καμιά αποχώρηση-απώλεια δε αφήνει εμάς τους ζωντανούς αδιάφορους. Όμως η συγκεκριμένη ήταν «ξαφνιαστική», «θορυβώδικη».

Γιατί κάποιους ανθρώπους τους έχουμε καταχωρήσει στο μυαλό μας ως αθάνατους. Αντιστέκεται το είναι μας στην πιθανότητα να είναι θνητοί κι απρόσμενα σε μια στιγμή να χαθεί η παρουσία τους από δίπλα μας.

Και ειλικρινά είναι από τις στιγμές εκείνες που λέω :.. Βαγγέλη Παπαθανασίου θα ήθελα να είχα την τιμή να σε είχα γνωρίσει. Παρακολουθούσα την πορεία σου, λόγω της παγκόσμιας προβολής του έργου σου. Πάντα λοιπόν είχα την αίσθηση ότι ήσουν μια υπερβατική σιωπηλή και ονειροπόλα μορφή, ο άνθρωπος που το βλέμμα του κοίταζε πιο μακριά από το δικό μας βλέμμα των κοινών θνητών. Ένας καλλιτέχνης ακέραιος, σεμνός, που ανέπνεε τον ίδιο αέρα με μας αλλά ο δικός σου κουβαλούσε μέσα του μια μόνιμη φλόγα αναμμένη …εκείνη της δημιουργίας. Θα θελα να μπορούσα να σου τόχα πει. Και στενοχωριέμαι ειλικρινά όταν δεν λέμε αυτά που θέλουμε να πούμε σε έναν άνθρωπο όταν εκείνος είναι εν ζωή. Όχι πως εσύ το είχες ανάγκη… Ήσουν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, όχι απλά με διεθνές εκτόπισμα… η αναγνώριση σου ξεπέρασε τον πλανήτη μας… έφτασε στο διάστημα το 2001, στην αποστολή της NASA «2001 Οδύσσεια στον Άρη», έφτασε στο βυθό της θάλασσας. Η ιδιοφυΐα και το ταλέντο σου, το συναίσθημα , η ποιότητα και η γενναιοδωρία σου, ξεχειλίζουν από τις μουσικές σου.

Εμβληματικές συνθέσεις, καθηλωτικές εμπνεύσεις, εντυπωσιακές πολιτιστικές παρεμβάσεις από έναν σύγχρονο τολμηρό δημιουργό, από ένα ανήσυχο πνεύμα, από έναν γνήσιο καλλιτέχνη, από έναν περήφανο Έλληνα, ιδιοφυή αλλά συγχρόνως ταπεινό με ζεστή προσωπικότητα, που περιβαλλόταν από μία αύρα παρόμοια με αυτήν ενός πνευματικού. Το πεντάγραμμό σου τόπος πειραματισμού, πρωτοπορίας, νέων δρόμων και νέων ήχων. Και η πίστη σου ότι «οι μελωδίες είναι παντού γύρω μας στον χώρο. Είναι στην φύση. Περιλουόμαστε από ήχους και είτε τους ακούμε είτε όχι. Αν θέσουμε τους εαυτούς μας διαθέσιμους, έρχονται σε μας. Δεν είμαι κάτι περισσότερο από ένα ραντάρ που λαμβάνει αυτό το μήνυμα».

Κλείνω τις ταπεινές γραμμές με τα λόγια του Anthony Hopkins στην ταινία “Αλέξανδρος” «έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους αλλά μόνο έναν Κολοσσό!».

Αγαπημένος, βραβευμένος, παγκόσμιος. Άξιος! Αθάνατος! Οι δημιουργίες σου, τέχνη της αιωνιότητας που θα ακολουθεί τι επόμενες γενιές. Καλό σου ταξίδι…