Φονικά όπλα και φονικές συμπεριφορές

Αλλιώς το ξέραμε το δρεπάνι, ένα πανάρχαιο γεωργικό εργαλείο, που μάλιστα κάποια στιγμή της Ιστορίας έγινε σύμβολο της αγροτιάς, στον αγώνα της κατά της εκμετάλλευσης. Μέχρι που ξαφνικά, μια άλλη εικόνα του, που μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα με αποτροπιασμό, προβάλλεται σε όλα τα πλάνα. Η εικόνα του «φονικού δρεπανιού» που χρησιμοποιήθηκε στη εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού φίλαθλου Άλκη Καμπανού. Πριν από οκτώ περίπου χρόνια, στο προσκήνιο ήταν το «φονικό μαχαίρι», που σκότωσε τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα, και κατά καιρούς διάφορα φονικά όπλα, που δοκιμάστηκαν πάνω σε ανυπεράσπιστα και συνήθως ανυποψίαστα θύματα.

Φονικά όπλα στα χέρια αδίστακτων, οι οποίοι με το πλεονέκτημα που τους δίνει η οργάνωση, η εκπαίδευση, ο οπλισμός, η ομαδική δράση, οι «πλάτες» ισχυρών προσώπων, η σωματική ρώμη, επιβουλεύονται και αφαιρούν ζωές αθώων με διαφορετική ιδεολογία, θρησκεία, φυλή, χρώμα, φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, ακόμα και αθλητική ομάδα. Και που όση θρασύτητα κι αγριότητα δείχνουν απέναντι στα θύματά τους, τόση δειλία και ανανδρία αποκαλύπτουν, όταν έρθει η ώρα της σύλληψης και τιμωρίας τους, αρνούμενοι κάθε ανάμιξη, ρίχνοντας την ευθύνη ο ένας στον άλλον και επικαλούμενοι πρότερο έντιμο βίο κι ανύπαρκτες ασθένειες, για να «πέσουν στα μαλακά».

Ολόκληρα οπλοστάσια εντοπίστηκαν πρόσφατα απ’ την αστυνομία σε γραφεία συνδέσμων οπαδών ομάδων, προορισμένα για να εξοπλίσουν οργανωμένες επιθέσεις οπαδικής βίας, φασιστικού τύπου, από «συμμορίες» χούλιγκαν που μέσα τους βρίσκουν πεδίο δράσης και άτομα με βεβαρημένο ποινικό παρελθόν. Τα γεγονότα αυτά γεννούν έναν ανησυχητικό συνειρμό. Οπλοστάσια, πιο πλούσια και πιο επικίνδυνα, είχαν βρεθεί παλιότερα σε γραφεία και σπίτια του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Η δικαστική της καταδίκη ως εγκληματικής οργάνωσης κι η εκλογική της ήττα δεν εξαφάνισαν το φασισμό στη χώρα μας. Ούτε εξαϋλώθηκαν ως δια μαγείας αυτοί που επάνδρωναν τα τάγματα εφόδου της κι εκπαιδεύονταν για μάχες σώμα με σώμα. Το φίδι έχει βγει απ’ το αυγό και έρπει ανενόχλητο σε χώρους ευνοϊκούς για φασιστικές και φασίζουσες συμπεριφορές, που οπλίζουν δολοφόνους ή τους απενοχοποιούν, ή τους συγκαλύπτουν. Η νεολαία είναι η εύκολη λεία, όταν μάλιστα δεν έχει όραμα και βιώνει καθημερινά ανασφάλεια και αδιέξοδα. Το μίσος, η οργή, ο φανατισμός κι ο χουλιγκανισμός γεννιούνται μέσα στο ίδιο περιβάλλον, που θρέφει και το φασισμό.

Σε ένα σύστημα με έλλειμμα αξιών, που το μαστίζει και μακρόχρονη οικονομική κρίση, η βία σε όλες της τις μορφές εκμεταλλεύεται τα κενά και τροφοδοτεί το φόβο. Τα κροκοδείλια δάκρυα είναι περιττά. Τα περιστασιακά ημίμετρα των αρμόδιων αποδεικνύονται πολύ κατώτερα σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος, που έχει αφεθεί από χρόνια ανεξέλεγκτο. Οι θεσμοί δεν εμπνέουν τη δέουσα εμπιστοσύνη. Οι καταδικαστικές αποφάσεις και ποινές «αφοπλίζουν» για λιγότερο ή περισσότερο χρόνο τους δράστες, αλλά δεν πλήττουν τις υπόγειες «φωλιές», διαδρομές και διασυνδέσεις της βίας, ούτε αντιμετωπίζουν τις γενεσιουργές της αιτίες.

Για το φαινόμενο της οπαδικής βίας ειδικότερα, οι ευθύνες είναι διαχρονικές και βαραίνουν κυβερνήσεις, πολιτεία, θεσμούς, φορείς, παράγοντες, όσους εμπλέκονται με τον αθλητισμό και ιδίως με το ποδόσφαιρο. Οι πολιτικές φτωχοποίησης, καταστολής και έλλειψης προοπτικής για τη νεολαία, η αδράνεια, η ανεπάρκεια, η ατιμωρησία και η συγκάλυψη, ο τζόγος, η διαφθορά κι η ασυδοσία, πριμοδοτούν την παραβατικότητα στο χώρο αυτό και ενθαρρύνουν τη συγκρότηση κι επιθετική δράση οπαδικών στρατών, που συνήθως γίνονται εργαλεία πίεσης στα χέρια ολιγαρχών, για να αυξήσουν την οικονομική και πολιτική τους δύναμη και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
.
Μετά από κάθε τέτοιο εγκληματικό περιστατικό, αν και αναμενόμενο, η κοινωνία δείχνει να εκπλήσσεται για τα «τέρατα» που κυοφορεί. Η άγνοια, η αδιαφορία, η ανοχή, η υποκρισία δίνουν έδαφος σε ό,τι υποσκάπτει τα θεμέλιά της. Η θωράκισή της με την καλλιέργεια των αρχών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης, του φίλαθλου πνεύματος και του υγιούς αθλητικού ανταγωνισμού αποτελούν αδήριτη ανάγκη. Η επαγρύπνηση και διαρκής μέριμνα για την ενίσχυση και προστασία της δημοκρατίας, τη σωστή και διαφανή λειτουργία των θεσμών, την τήρηση κι εφαρμογή των νόμων, είναι δικαίωμα και καθήκον της μαζί.

«Το προνοείν και προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν», και η διαχρονική αξία αυτής της φράσης του Ιπποκράτη, δεν περιορίζεται μόνον στην Ιατρική.-