Πρ. Θεοδουλίδης: Δύο κάλπες, ένα μήνυμα για το μέλλον

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Σε όλα σχεδόν, τα πεδία άσκησης δημόσιας πολιτικής, εφαρμόζονται μέτρα που συμπιέζουν όλο και περισσότερο, το κοινωνικό σώμα. Δεν τίθεται θέμα προοπτικής, αλλά ουσιαστικής επιβίωσης.

Υφίσταται πλήρης αναντιστοιχία μεταξύ λαϊκής βούλησης και πορείας διακυβέρνησης της χώρας. Οι αριθμοί το αποδεικνύουν με τον πλέον τραγικό τρόπο καθημερινά. Οι άνθρωποι δυστυχούν, τα όνειρα των νέων αναβάλλονται.

Ακόμα, και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης δυσκολεύονται να αναδιατάξουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που μακροημερεύει. Όσο η προπαγάνδα ξεπερνά και τα δικά της ακόμα όρια, άλλο τόσο φανερώνεται ένας δρόμος χωρίς επιστροφή για τον Κυρ. Μητσοτάκη και τα στελέχη του.

Η κρίση των ελληνικών νοικοκυριών εξαιτίας των επιλογών στην ενεργειακή πολιτική δείχνουν τη βαθιά συστημική παθογένεια μιας κυβέρνησης από τα παλιά που δεν εκπροσωπεί το λαό που την εξέλεξε, αλλά αλλότρια συμφέροντα τα οποία συχνά έχουν και μεταξύ τους αντιπαραθετικές διαθέσεις.

Όσο επένδυε η κυβέρνηση στην επικοινωνιακή αξιοποίηση της ρωσο-ουκρανικής κρίσης ως αιτία ανάφλεξης των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος, άλλο τόσο έβρισκε προσκόμματα για να μην φρενάρει την όξυνση της αισχροκέρδειας υπέρ των λίγων. Άλλο τόσο δυσκολεύεται να αναδιανείμει τα συσσωρευμένα υπερ-κέρδη με μέτρα στήριξης των πολλών.

Με σχέδιο φτάσαμε ως εδώ και με καλό συντονισμό κάτω από το τραπέζι. Με πλήρη εχεμύθεια διεξάγεται το πάρτι εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ευτυχώς, που ο Πρωθυπουργός δεν έχει τη χάρη του λαοπλάνου πολιτικού και έτσι κάθε είδος εξαπάτησης των πολιτών γίνεται σημαία λαϊκής αντεπίθεσης και κατακραυγής εναντίον του ιδίου και των έμπιστων συνεργατών του.

Καταλήγει να είναι άδικο για τους Έλληνες, όταν σε ένα πολυάριθμο Υπουργικό Συμβούλιο δεν υφίσταται έστω ένα χαρτοφυλάκιο με θετικό για την κοινωνία πρόσημο ή τομέας που τα πράγματα να έχουν πάει λίγο καλά.

Είναι άλλο να ασκείς αντιπολιτευτική κριτική, όπως επιβάλλει ο πολιτικός πολιτισμός, αναζητώντας κάθε δυνατή βελτίωση και είναι εντελώς διαφορετικό να εντοπίζεις μονάχα συνθήκες κατάρρευσης, παρακμής, υποτίμησης και νοθείας των πραγματικών δυνατοτήτων της πλειοψηφίας.

Ο κ. Μητσοτάκης έχει μπροστά του μόνον τοίχο. Χωρίς αίσθημα αυτοκριτικής για όσα τεκτονικά έχει προκαλέσει, η σύγκρουση με το λαό είναι αναπόφευκτη και θα κορυφωθεί. Υπάρχει όμως πολιτική διέξοδος. Υπάρχει και ελπίδα.

Ο λαός θέλει την πολιτική αλλαγή. Τα κοινωνικά ερείπια ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Οι ίδιοι τα προκάλεσαν την εποχή των προγραμμάτων της μνημονιακής λιτότητας. Οι ίδιοι τα προκαλούν και σήμερα, ακολουθώντας τη συνταγή ενός αντεθνικού προγράμματος της «Μαξίμου Α.Ε.».

Η απάντηση στην οπισθοδρόμηση και στην καταστροφή δεν είναι άλλη παρά η πρόοδος, η ομαλότητα και η κοινωνική ειρήνη. Τα συμφέροντα των πολιτών δεν είναι αντικρουόμενα. Όποιοι επιχείρησαν να τα στρέψουν μεταξύ τους, το έκαναν μόνο για να εισπράξουν μικροκομματικά οφέλη.

Είναι ορατοί πλέον οι κίνδυνοι πολλαπλών κρίσεων και φυσική η ανάγκη να προχωρήσει η χώρα μπροστά με ρεαλισμό, σχέδιο και με συνασπισμένες δυνάμεις στο όνομα της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και της δικαιοσύνης.

Σήμερα, ο λαός μας έχει ως εργαλείο ένα συνεκτικό και διαρκώς ανατροφοδοτούμενο πλάνο αντιπροτάσεων για να οικοδομήσει μία μορφή επιθετικής αντίστασης, όσο ταυτόχρονα επανασχεδιάζεται συλλογικά, μία ενιαία προοδευτική απάντηση σε όλα τα μέτωπα που βελτιώνουν την ανθρώπινη ζωή.

Αυτή η αμφίδρομη κίνηση είναι που κάνει πιο ζωντανή και ακόμα πιο ελεύθερη την αναζήτηση πολιτικών που θα απελευθερώνουν τους κοινωνικούς συσχετισμούς έξω από τις υφιστάμενες περιχαρακώσεις.

Σε αυτήν την κίνηση τέμνεται οργανικά ο κόσμος της Αριστεράς και της δημοκρατικής παράδοσης με το πρόγραμμα δεσμεύσεων του Αλέξη Τσίπρα για να χτυπηθεί η ρίζα της ακρίβειας και η αισχροκέρδεια, να ενισχυθεί ο οικογενειακός προϋπολογισμός, να διασφαλιστεί η εργασία και να προστατευθεί ο ευάλωτος εργαζόμενος, να αποκατασταθεί το πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης, να διαφυλαχθεί το αγαθό της υγείας και να επαναθεμελιωθεί το δικαίωμα στη ζωή μέσα από τη στεγαστική πρόνοια, ειδικά για τους νέους. Με συγκεκριμένο, όχι αόριστο τρόπο.

Η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών μπορεί να έχει προοπτική όταν για αυτή, θα ανοίγεται στην κοινωνία κάθε ημέρα και πολύ, το κόμμα και οι άνθρωποί του. Όταν το ίδιο, θα μπορεί να επιβεβαιώνει την αλλαγή με το λόγο του και τις καθημερινές του δράσεις. Όταν το ίδιο, θα εισπράττει τη θετική ανταπόκριση της κοινωνίας για να προχωρά με μεγαλύτερο σθένος στις ανατροπές αυτής της αλλαγής. Όταν, θα οργανώνεται μαζί του, όλο και πιο μαζικά το δημιουργικό και παραγωγικό κομμάτι του λαού μας.

Όπως, η πορεία προς τα μπρος δεν μπορεί παρά να είναι επ’ ωφελεία όλων των μελών της κοινωνίας, έτσι και η μετεξέλιξη δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από ένα κόμμα του σήμερα, με ανθρώπους του σήμερα, αντανακλαστικά του σήμερα, μηχανισμούς του σήμερα, αλλά και ρόλο, σκέψη και λύσεις για το αύριο.

Η ολική ανανέωση είναι ante portas. Έχει ήδη ξεκινήσει και γίνονται όλα για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά ανοικτά και κατανοητά μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Στις 15 Μαΐου γίνεται μία νέα τομή αυτού του μετασχηματισμού. Μια τομή στην οποία όσο περισσότερες και περισσότεροι λάβουν θέση, τόσο πιο ηχηρή θα είναι και η απάντηση στη νέο-δεξιά του κ. Μητσοτάκη.

Η εκλογή του Προέδρου και της νέας Κεντρικής Επιτροπής θα αποτελέσουν σε συνέχεια του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ένα πλατύ κοινωνικό ραντεβού και ένα μεγάλο δημοκρατικό γεγονός.

Δύο κάλπες, ένα πολιτικό μήνυμα για το μέλλον. Η γιορτή της δημοκρατίας θα είναι νίκη του λαού.

*Ο Πρόδρομος Θεοδουλίδης είναι επικοινωνιολόγος, πολιτικός αναλυτής.