«..και περισσότερη τιμή τους πρέπει..»

«..και περισσότερη τιμή πρέπει στους εκπαιδευτικούς, γυναίκες και άνδρες, που χωρίς να εισπράξουν ούτε ένα ευρώ, προσφέροντας μάλιστα οι ίδιοι από το βαλάντιό τους, δαπανώντας ώρες της προσωπικής τους ζωής, κατάφεραν με τις παραστάσεις που δημιούργησαν να προσελκύσουν στο Δημοτικό θέατρο της πόλης μας εκατοντάδες μαθήτριες και μαθητές. Κατακλύσθηκε το θέατρο από εφηβικές φωνές και χειροκροτήματα την Τετάρτη και την Πέμπτη. Το Μουσικό Σχολείο έδωσε το θεατρικό παρόν με την Ιδέα, τη νεανική κωμική όπερα του Άγγλου Χόλστ την Τετάρτη και το 1ο ΓΕΛ την επόμενη μέρα με τον Δράκο του Σβάρτς .
Με τέτοιου είδους εκδηλώσεις παίρνει σάρκα και οστά η ψυχαγωγία, ως αγωγή ψυχής και θυμίζει τη λέξη που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι δραματικοί ποιητές για τις παραστάσεις τους: δεν έλεγαν ο Αισχύλος ανέβασε τους Πέρσες αλλά δίδαξε του Πέρσες. Έτσι δημιουργείται ένα αντίβαρο στον τύπο του νεοελληνικού πολιτισμού που διαμορφώνεται και από τα παντοδύναμα ΜΜΕ: ενδεικτική έκφρασή του είναι η αποθέωση του “Επίγονου” του Αχιλλέα, πρώην παίκτη του Survivor. Άνιση βέβαια η μάχη αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Τέλος πρέπει να επισημάνω παράλληλα με τις δύο σχολικές παραστάσεις και την ψυχαγωγική δουλειά του εγχώριου μουσικού και θεατρικού σχήματος Κουμ Κου Αrt σε μια μουσική –θεατρική εκδήλωση στο αίθριο του Τμήματος Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Η παράσταση ο Καραγκιόζης στο Πανοπτικόν από και για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, του τοπικού Καταστήματος Κράτησης τύπου Β: τα περισσότερα δεν είχαν όχι δεύτερη αλλά και ούτε καν πρώτη ευκαιρία. Αυτή αλλά και πολλές άλλες εκδηλώσεις του Σχολείου επιχειρούν με επιτυχία να διασκεδάσουν στο μέτρο του δυνατού τις εύλογες προκαταλήψεις για το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών και τους μαθητές του.
Όμως και οι Θεσμικοί Φορείς της Τοπικής Κοινωνίας, που πυκνά συχνά ολοφύρονται με τις γνωστές μελοδραματικές αναφωνήσεις για «την ωραία μας Κέρκυρα» οφείλουν να είναι «εις μικρόν γενναίοι»: τουτέστιν έμπρακτα να βοηθήσουν, ενισχύσουν, υποστηρίξουν τις σπίθες που ανάβουν και δημιουργούν τους Πυρήνες της Φωτιάς του Πολιτισμού, σπεύδω να συμπληρώσω, μήπως κάποιος εγχώριος Πορτοσάλτε με κατηγορήσει για ανίερη προπαγάνδα. Η παραχώρηση του Δημοτικού Θεάτρου είναι το ελάχιστο και αυτονόητο για τους μελλοντικούς δημότες της πόλης μας και φυσικά δεν αρκεί.
Να θυμίσω ότι στο τέλος του έργου Ο Δράκος, ο Ελευθερωτής της Πόλης Λανσελότος απευθύνεται σε εκείνους οι οποίοι υπέκυψαν, υποστήριξαν και προσκύνησαν το Δράκο και λέει: «πρέπει να σκοτώσω τον Δράκο που είναι μέσα σας (μας προσθέτω εγώ): αυτό είναι το μέγιστον μάθημα της σχολικής παράστασης και μάθημα πολιτιστικής δημιουργίας στον κόσμο των εφήβων. Οφείλουμε όλοι να απονείμουμε τον έπαινο τον πρέποντα. Πράγματι «..και περισσότερη τιμή τους πρέπει..».