Υποκλοπές και δημοκρατία

Τα διαδραματιζόμενα στην δημόσια ζωή του τόπου αυτές τις μέρες συνιστούν σοβαρές προκλήσεις για την πολιτική μας κρίση…

Αρχικά μας προκαλούν να περιγράψουμε το πολίτευμα της δημοκρατίας όπως είναι στην ουσία του και όχι όπως αυτό περιγράφεται από τους φιλελεύθερους ‘οπαδούς’ της. Γιατί, χωρίς διάθεση θεωρητικολογίας πρέπει να αναρωτηθούμε αν η δημοκρατία προϋποθέτει ή όχι την ισότητα στα 3 επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό ή μπορεί να υπάρχει χωρίς την τριαδική αυτή προϋπόθεση…

Οι αστοί πολιτικοί και πολιτικολόγοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, πώς μόνον η πολιτική ισότητα περιγράφει το δημοκρατικό πολίτευμα ενώ κάθε προέκταση των απαιτήσεων συνιστά μετάπτωση σε άλλο πολίτευμα (τρισκτάρατο), που μπορεί να ονομάζεται σοσιαλισμός, κομμουνισμός κ.λ.π. και τα οποία -κατά την άποψη των αστών ειδικών- συνιστούν βαριές εκτροπές από την ουσία της δημοκρατίας… Εις επίρρωση επικαλούνται τα συμβάντα στις χώρες του πρώην ‘υπαρκτού’…

Είναι τόσο αναγκαία, τόσο ισχυρή η προπαγάνδιση αυτού του μέγιστου σε θεμελιακό επίπεδο ψεύδους, ώστε ολόκληρη η κοινωνική δομή και δράση (σύνταγμα, παιδεία, επιμορφωτικοί θεσμοί, ψυχαγωγία, ΜΜΕ κ.λ.π.) επιχειρούν και το καταφέρνουν σε μέγιστο βαθμό να διαμορφώνουν αυτή την άποψη ως δεδομένη…

Γι’ αυτό, καλοπροαίρετοι πολίτες-θύματα αυτής της θεώρησης, ξαφνιάζονται ειλικρινά, όταν τους ρωτήσεις, πως μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα, χωρίς εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την κοινωνική και την οικονομική ισότητα σαν αναντικατάστατες βάσεις της πολιτικής…

Οι συνιστώσες της πολιτειακής αυτής τριάδας, -όπως η απλή κοινή, στατική λογική πείθει- είναι αλληλένδετα εξαρτημένες… Όμως, καθοριστικό είναι ο ρόλος των οικονομικο-κοινωνικών προϋποθέσεων στην εδραίωση, διασφάλιση και διεύρυνση της δημοκρατίας…

Οποιος, λοιπόν, διεκδικεί την εκπλήρωση και των τριών επιπέδων της δημοκρατίας είναι πράγματι συνειδητός δημοκράτης, που δεν αρκείται σε περιορισμένο αριθμό επιφαινόμενων και δεν κλείνει τα μάτια του στις τραγικές, εγκληματικές επιπτώσεις των κραυγαλέων οικονομικο-κοινωνικών ανισοτήτων…

Αυτά, βέβαια, για την αριστερά είναι αλφαβηταριακά ζητήματα και αποτελούν συγγενές, γονιδιακό χαρακτηριστικό του ιδεολογικοπολιτικού χώρου… Αλλιώς; Τί διάολο αριστερά είναι;;; Συζητήσιμες οι όποιες απόψεις για ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, οι όποιες κριτικές θεωρήσεις του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος με σκοπό την εξαγωγή χρήσιμων για το παρόν και το μέλλον συμπερασμάτων…

Ετσι και αλλιώς ένα άλλο σοβαρό χαρακτηριστικό της αριστεράς είναι ο συνεχής προβληματισμός, ο ανοιχτός διάλογος και η μέσω κοινωνικο-επιστημονικών διεργασιών κριτική θεώρηση απόψεων και ενεργειών… Αλλιώς ο χώρος μετατρέπεται σε θρησκειόμορφη σέχτα (ανεξαρτήτως διαστάσεων).

Όμως, χωρίς το οικονομικο-κοινωνικό περιεχόμενο της δημοκρατίας γινόμαστε χοντροί ψεύτες και ασφαλώς πολύ αρεστοί στο σύστημα…

Όλα αυτά δεν γράφτηκαν έτσι, από ‘φιλοσοφική’ διάθεση… Ζούμε όλο αυτό τον καιρό μία ολοφάνερη κλιμάκωση από μεριάς αξιωματικής αντιπολίτευσης ενός πολιτικού λόγου, που αναφέρεται αυστηρά σε επιφαινόμενα, με τις σοβαρές συνέπειες του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που βιώνει ο λαός σε δεύτερο επίπεδο… Την ίδια ώρα, ο αποπροσανατολιστικός βομβαρδισμός των ‘φίλιων’ ΜΜΕ κλιμακώνεται στο έπακρο… Βιασμοί, εκπορνεύσεις, δολοφονίες, παιδοφιλίες παρέχουν ‘υλικό’ για πολλές εβδομάδες ‘ενημερωτικών’ και άλλων εκπομπών… Και τώρα έχουμε ως μάνα εξ ουρανού υλικό χωρίς τέλος…

Δύο λέξεις: Υποκλοπές και Qatargate. Νυν υπερπάντων ο αγών!!! Εκτιμάται, πως οι υποκλοπές, μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση…

Αυτά, που συμβαίνουν είναι -δήθεν- πρωτοφανή και δεν συμβαίνουν -δήθεν- σε καμία ευρωπαϊκή χώρα… Δύο ψεματάρες στην συσκευασία του ενός: Η ιστορία του τόπου είναι γεμάτη από…’επισυνδέσεις’… Από ακροδεξιές μέχρι …κεντροαριστερές… Οποιος, μιλάει λοιπόν για πρωτοφανέρωτα ή είναι επικίνδυνα άσχετος ή μας δουλεύει χοντρά με προφανώς πιθανότερο το δεύτερο… Και όποιος, παρουσιάζει το φαινόμενο ή την ευαισθησία των κυβερνώντων απέναντι σε αυτό ως Ελληνικό χαρακτηριστικό ψεύδεται επίσης χοντρά. Και όχι μόνον! Διασπείρει έναν επικίνδυνο φραγκολεβαντινσμό ως ερμηνεία των προβλημάτων μας, αναζητώντας λύσεις μέσα στην ΕΕ, όπως πλειστάκις ανέφερε εσχάτως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Φαίνεται, λοιπόν, πως οι υποκλοπές θα κοσμήσουν την προεκλογική περίοδο και θα αποτελέσουν …λαμπρό πεδίο αντιπαράθεσης χωρίς ουσία, γεμάτο σκιαμαχίες…

Τα πραγματικά προβλήματα, όπως ανεργία, φτώχια, κοινωνική ανισότητα, διάλυση του ΕΣΥ, συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, διόγκωση της καταστολής, δεν γεννώνται από τυχαία προσωπική αυθαιρεσία αλλά από την κοινωνικοπολιτική ουσία του συστήματος… Από τα ‘ευεργετικά’ μνημόνια και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ.

Η καταγγελία των φαινομένων δεν είναι αποκλειστική υπόθεση της αριστεράς… Αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι υπόθεση δημαγωγών, που εξαντλούνται εκεί και προτείνουν ως λύση την αλλαγή διαχείρισης γιατί αυτοί είναι …ικανότεροι…

Η αριστερά αντίθετα, αποκαλύπτει τις ουσιαστικές, τις συστημικές αιτίες των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων… Με λόγο ζωντανό, με σεβασμό στο διαφορετικό, με υπομονή και διάθεση συζήτησης και ανταλλαγής για να εμπλουτιστεί και να ανανεωθεί και η ίδια… Γι’ αυτό και οι προτάσεις, που κατατίθενται δεν μπορεί να απέχουν έτη φωτός από τον βαθμό συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης των πολιτών…

Αυτή η θεώρηση δεν αρνείται ούτε υποτιμά τον ρόλο μίας πρωτοπορίας. Ισα – ίσα, που η πρωτοπορία δικαιώνεται όταν καταφέρνει να δέσει το άμεσο με το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο… Εδώ κρίνεται ουσιαστικά… Για τις δυνάμεις, που ανήκουν πραγματικά στο χώρο της αριστεράς και δεν αυτοκαθορίζονται απλά ως ανήκουσες, υπάρχει δύσκολο έργο θεωρητικών αναζητήσεων και πρακτικών επιλογών…

Δεν ξέρουμε, πώς θα καταλήξει η υπόθεση: υποκλοπές. Ίσως δεν το γνωρίζουν ούτε οι πραγματικά εξουσιάζοντες τον τόπο… Ασφαλώς, πρέπει να λήξει με τρόπο, που να πείθει ότι η πολιτική ευαισθησία και ηθική δικαιώνονται για άλλα μία φορά…

Είναι εξαιρετικά ‘επικίνδυνο’, οι αυτόχθονες ιθαγενείς να υποψιαστούν, πως ένα σύστημα, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θα παίρνει τα μέτρα του -‘νόμιμα’ ή παράνομα- για να περιφρουρεί την ύπαρξή του, που δεν είναι άλλη από την διαιώνιση του συσχετισμού εξουσιαστών – εξουσιαζόμενων… Οι τελευταίοι, έχουν ανάγκη και υποχρέωση να παλεύουν για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και απώτερα χωρίς εξουσία…