Το σημερινό ερείπιο που βρίσκεται στην οδό Μητροπολίτου Αθανασίου 15, στη περιοχή της Γαρίτσας, κτίστηκε μεταξύ των ετών 1900 και 1903. Αυτό το τότε υπέροχο κτίριο, ήταν το αρχοντικό της οικογένειας Κόλλα. Την περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που η Κέρκυρα βρίσκονταν υπό Ιταλική κατοχή, και η Αλβανία ήταν προτεκτοράτο του Βασίλειου της φασιστικής Ιταλίας, το κτίριο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως Αλβανικό προξενείο.
Από το 1946 ως το 1992 στεγάστηκε εκεί το εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής Γαρίτσας-Ανεμόμυλου! Για 46 ολόκληρα χρόνια αυτό το διώροφο πανέμορφο κτίριο φιλοξένησε χιλιάδες μαθητές σ’ ένα ατύπως μεν αλλά στην πράξη πρότυπο για την εποχή του, δημοτικό σχολείο! Δικαιωματικά του ανήκε η διάκριση αυτή, όταν ήταν το πρώτο σχολείο που καθιέρωσε το 1950, από το φτωχό βαλάντιο των γονέων, σχολική ναυτική ενδυμασία για τις εκδηλώσεις και παρελάσεις!
Όταν με την άοκνη προσπάθεια του τότε χαρισματικού διευθυντή του, Μεταξά και όλων των δασκάλων του, οργάνωνε σχολικές θεατρικές παραστάσεις με συνοδεία μουσικής και χορωδιακών τραγουδιών! Απαράμιλλες και οι ετήσιες γυμναστικές επιδείξεις που πραγματοποιούνταν στο απέναντι άλσος, προβάλλοντας και ζωντανές εικόνες ιστορικού περιεχομένου στο μπαλκόνι αυτού του κτιρίου! Όλη αυτή η παραγωγή πολιτισμού, σε μια εποχή αφάνταστης μεταπολεμικής φτώχειας πραγματοποιούνταν, σ’ ένα εργατικό προαστιακό χώρο Γαρίτσας-Ανεμόμυλου! Μεταξύ 1993 και 1995 σ’ αυτό το κτίριο στεγάστηκε και Γυμνάσιο…
[custom_gallery source=”media: 174777,174776,174775,174774,174773″ limit=”20″ link=”lightbox” target=”self” width=”90″ height=”90″ title=”hover”]Στην σημερινή μας εποχή ο πολιτισμός μετριέται και με ερείπια κάθε μορφής, ένα απ’ αυτά και το κτίριο του 6ου Δημοτικού Σχολείου Γαρίτσας που κάποτε ήταν εργαστήρι πολιτισμού για μικρούς μαθητές, μεθαυριανούς πολίτες… Αυτό το σημερινό ερείπιο ανήκει στη Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, όπως είχε δηλώσει στο τοπικό Start TV, η πρώην αντιπεριφερειάρχης Νικολέττα Πανδή (14/3/2019), προσθέτοντας πως αυτό είχε ενταχθεί κάποτε σε κάποιο πρόγραμμα…
Κάποιος, κάπου, κάποτε όπως συνήθως και στο μεταξύ αυτό το υπέροχο εμβληματικό κτίσμα, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να καταρρέει… Πάντως οι ανευθυνοϋπεύθυνοι αιρετοί άρχοντες της Κέρκυρας «μας» και τα επιτελικά… στελέχια τους, όπως πάντα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, γιατί εγκαίρως τοποθέτησαν σκαλωσιές που παραμένουν εκεί από δεκάδες χρόνια ξεχασμένες, καταρρέοντας και αυτές από τη σκουριά του χρόνου…
Ο Περιπατητής
Απλα ΝΤΡΟΠΗ… μονο αυτη η λεξη αρμοζει για αυτο το εκπληκτικο κτιριο οπως το αφησαν να καταντησει!!
Απο ενα παλιο μαθητη που κρατα την ομορφια αυτου του κτιριου στην καρδια του,,,
Γιατί τόση απορία??? Αυτοί οι άνθρωποι κάποιοι τους ψηφίσανε. Η ευθύνη είναι δική μας. Να σταματήσουμε να ψηφίζουμε κόμμα και λαμόγιο των πολιτικών ,να ψηφίσουμε κάποιον οποίος να είναι ικανός να κάνει έργο.
Αυτο το κτήριο έχει παραδοθεί χρόνια στην τύχη του. Έχει δεχτεί πολλές παρεμβάσεις, έχουν κοπεί όλα τα δέντρα που δέσποζαν στην αυλή του, έχουν αφαιρεθεί τα σκαλιστά που είχε στην σκεπή και το μόνο που απομένει εί αι απλά ο σκελετός του
Είμαι καί εγώ μιά παλιά μαθήτρια τού 6ου Δημοτικού Σχολείου Γαρίτσας. Αυτό τό Σχολείο έμεινε στήν καρδιά μου, στή μνήμη μου καί στήν ψυχή μου γιά τήν ομορφιά τού κτίρίου, τούς εξαιρετικούς δασκάλους πού ειχα (Ηλίας Λυκώκας, Κούλα Αρταβάνη, Γεώργιος Κομπολίτης), γιά τήν συγκίνηση καί υπερηφάνεια στίς λιτανείες καί παρελάσεις μέ τή ναυτική στολή. Θυμάμαι καί τή σημαία πού κυμάτιζε στό μπαλκόνι τίς εθνικές γιορτές.Τώρα τό κτίριο είναι ερειπωμένο καί εγκαταλελειμένο χωρίς τή ζωή, τή χαρά, τά όνειρα, τίς ελπίδες τού παλιού καιρού.
Ευχαριστώ θερμά τό δημοσιογράφο πού έγραψε τό άρθρο γιά τή μεγάλη συγκίνηση πού μού έδωσε αναφέροντας τόν πατέρα μου. Είμαι μία από τίς κόρες τού Αλέκου Μεταξά πού γιά μας ηταν εξαιρετικός πατέρας καί οικογενειαρχης, υπέροχος ανθρωπος, αληθινός Χριστιανός. Ευχαριστώ καί μένω μέ τή ελπίδα στήν καρδιά οτι τό κτίριο θά αξιοποιηθή καί θά εχει πάλι σπουδαίο ρόλο στή ζωή τών Κερκυραίων.
Με συγκίνηση διάβασα κυρία Όλγα Μεταξά το σχόλιό σας ήμουν συμμαθητής και εγώ από την πρώτη τάξη αυτού του υπέροχου σχολείου με μια συμμαθήτρια μου επονομαζόμενη Λολίτα Μεταξά προφανώς συγγενής σας ή απλά συνωνυμία, την ίδια ακριβώς περίοδο με τους διδασκάλους στους οποίους αναφέρεται το σχόλιο σας! Με πολύ συγκίνηση γύρισα πίσω το χρόνο διαβάζοντας το! Ευχαριστώ εσάς καθώς και το δημοσιογράφο που ανέδειξε και ανέσυρε από τη λήθη το εμβληματικό αυτό κτίριο…
Ευχαριστώ το δημοσιογράφο και την εφημερίδα έντυπη και ηλεκτρονική που έστω και σαν ερείπιο το κτίριο του 6ου Δημοτικού Σχολείου Γαρίτσας το ανέστησαν από εκεί που το έχουν ενταφιάσει οι νεκροθάφτες δημοτικοί και περιφερειακοί “άρχοντες”, βέβαια δεν είναι το μόνο, με ό,τι καταπιάνονται συντρίμμια και θρύψαλα γίνεται…
Πολύ συγκινήθηκα κύριε Νίκο Ασωνίτη μέ τό σχόλιο σσς. Σάς ευχαριστώ πολύ. Η Λολίτα Μεταξά ήταν η μεγάλη μου σδελφή πού υπεραγαπούσα. Τό καταπληκτικό σχολείο μας έδωσε σέ τόσα παιδιά χαρά, ζωή, μόρφωση κσί τόσα συναισθήματα πού ακόμα μετά από τόσα χρόνια μάς ακολουθούν.