Ντούσικος: Δημόσια Επιστολή προς τον Αστυνομικό Διευθυντή Κέρκυρας

Ο κάτοικος Κέρκυρας Λάμπρος Ντούσικος θέτει ορισμένα ερωτήματα με δημόσια επιστολή του προς τον Αστυνομικό Διευθυντή Κέρκυρας.

Αναλυτικά:

Δημόσια Επιστολή
προς τον Αστυνομικό Διευθυντή Κέρκυρας

του Λάμπρου Ντούσικου
κάτοικου Κέρκυρας

Ως κάτοικος του νησιού ζητώ από τον Αστυνομικό Διευθυντή της Κέρκυρας να απαντήσει δημόσια στα παρακάτω ερωτήματα, θεωρώντας δικαίωμά μου να γνωρίζω το ιδεολογικό πλαίσιο και το πολιτικό σκεπτικό με το οποίο ασκεί κάποια από τα καθήκοντά του. Ο λόγος είναι προφανής. Τον τελευταίο καιρό στην Κέρκυρα βιώνουμε με πρωτόγνωρη ένταση, το φαινόμενο της προληπτικής καταστολής και ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με την έξαρση της “τιμωρητικής” και τρομοκρατικής πρακτικής των σωμάτων ασφαλείας. Οι αναίτιες προσαγωγές, οι προκλητικές συμπεριφορές των υπαλλήλων με “πολιτικά”, η αστυνομική αυθαιρεσία, οδηγούν στην παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων και την απροκάλυπτη στέρηση των ελευθεριών κάποιων συμπολιτών μας.
Το φαινόμενο αυτό κυριαρχεί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά φαίνεται πως προωθείται επιτακτικά και στην περιφέρεια. Το πιθανότερο είναι να προβάλλεται ως ιδεολογικός μηχανισμός κυριαρχίας, μόνο που στην πραγματικότητα δηλώνει ακριβώς το αντίθετο: κρύβει τη βαθιά κρίση και την αμηχανία στην οποία έχει περιέλθει η σύγχρονη κοινωνία. Αποσιωπά την κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος και εικονογραφεί την τρωτότητα μιας εξουσίας, που όσο και να την φωνάζεις, δημοκρατία δεν γίνεται.
Δεν ζητώ απαντήσεις σε γενικά θέματα. Δεν αναφέρομαι στο σκοτεινό νομοσχέδιο για την αστυνόμευση των πανεπιστημίων, τον τρομονόμο (άρθρο 187Α του Π. Κ.) για την ελευθερία της έκφρασης, δεν αναφέρομαι στη λογοκρισία, την ποινικοποίηση των συναθροίσεων (Ν. 4703/2020), τις διώξεις κινημάτων που αγωνίζονται να σώσουν τους τελευταίους υδροβιότοπους και τα τελευταία δάση της χώρας, δεν αναφέρομαι καν στην εγκληματική κρατική και ευρωπαϊκή πολιτική του μεταναστευτικού ενάντια σε ανθρώπους που τα βάζουν με πάνοπλους στρατούς για να εφαρμόσουν στην πράξη το δικαίωμα για ζωή και ελευθερία. Ούτε αναφέρομαι στις προσλήψεις αστυνομικών αντί γιατρών και εκπαιδευτικών, στα απαράδεκτα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, τη χρηματοδότηση των καναλιών και τις πάσης φύσης ψυχολογικές καταστολές που καλούνται να βιώσουν τα νέα παιδιά. Εγώ μιλώ για πράγματα …“υπηρεσιακής ρουτίνας”, σαν τα χτεσινά στη Νέα Σμύρνη, που ξεχειλίζουν τη σταγόνα και καταλύουν κάθε υπομονή.
Θεωρώ λοιπόν χρέος μου, να θέσω κάποια πολύ ειδικά ερωτήματα, που αφορούν τη μικρή κοινωνία του νησιού μας.
1. Πόσοι από τους προσαχθέντες τις τελευταίες εβδομάδες στην Κέρκυρα, δεν είχαν επιδείξει ταυτότητα;
2. Σε πόσους από αυτούς είχε προσαφθεί μομφή ή υπόνοια τέλεσης αξιόποινων πράξεων;
3. Η περιοχές “Σπηλιά” και “Φαληράκι” όπου έγιναν κάποιες από τις εν λόγω προσαγωγές, θεωρούνται περιοχές υψηλής εγκληματικότητας;
4. Η μιάμιση ώρα παραμονής ενός προσαχθέντα στο αστυνομικό κατάστημα θεωρείται “απαραίτητος” χρόνος για την εξακρίβωση στοιχείων;
5. Η μετακίνηση πέντε ατόμων μέσα στο όχημα της Αστυνομίας (μιας εκπαιδευτικού, ενός εργάτη, ενός φοιτητή και δύο ένστολων), όπως έγινε στην μεταγωγή της 22/02/21 [19:50], συνάδει με το νόμο που θεσπίστηκε για τις μετακινήσεις και τα μέτρα προστασίας από την πανδημία;
6. Κάνατε αυθαίρετη χρήση του έτσι κι αλλιώς ασαφούς και ρευστού νομικού πλαισίου περί προσαγωγών;
7. Συνηγορείτε με τις πρακτικές των αναίτιων προσαγωγών που έγιναν το τελευταίο διάστημα την Κέρκυρα;
Η δημόσια απάντηση σε απλά ερωτήματα που θέτει ένας πολίτης, δεν είναι ούτε προσβλητική ούτε υποτιμητική. Απεναντίας σε μια – έστω υποτιθέμενη – δημοκρατία, καλό είναι να γνωρίζουμε όλοι, τις ξεκάθαρες προθέσεις όσων ασκούν κρατική εξουσία. Αν μη τι άλλο, να γνωρίζουμε, για να έχουμε το νου μας.