Tο ΠΑΣΟΚ(Ο)ΚΙΝΑΛ στις Συμπληγάδες του δικομματισμού, στη πορεία εκλογής νέου αρχηγού και ανασυγκρότησης.

Ο απροσδόκητος θάνατος της Φώφης Γεννηματά στις 25 Οκτωβρίου, επισκίασε τις εν εξελίξει διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου στο ΚΙΝΑΛ, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την κατ αρχή απόσυρσή της και την εν τέλει απώλειά της! Μετά ταύτα, οι «μνηστήρες», με την ξαφνική, αλλά όχι τυχαία…, υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου είναι έξι, οι οποίοι τρέχουν στην κούρσα διαδοχής υπό το βάρος της πολιτικής και κομματικής κληρονομιάς που άφησε η Φώφη: Προοδευτική ταυτότητα και ενότητα. Οι τρείς εξ αυτών διεκδικώντας, στις 5 Δεκέμβρη, την πρωτιά με 50% +1, (πράγμα πολύ δύσκολο), ή μία από τις δύο πρώτες θέσεις που οδηγεί στη μάχη του 2ου γύρου. Οι άλλοι τρείς, στοχεύοντας σε «κάποιο ρόλο ρυθμιστή» στις επαναληπτικές της 12ης Δεκέμβρη, και σε «ειδική μεταχείριση – αξιοποίηση» από την επομένη της εκλογής.
Ωστόσο, και οι έξι, με δηλώσεις, άρθρα και ομιλίες στις ανά την επικράτεια επισκέψεις τους, προτρέπουν μέλη και φίλους της Παράταξης να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες, προσκαλούν τα «απολωλότα»… να επιστρέψουν οίκαδε, αναφέρονται στο μεταρρυθμιστικό έργο του πατρογονικού ΠΑΣΟΚ και ομνύουν στην ενότητα, με τη διαβεβαίωση ότι η Παράταξη, υπό την προεδρία τους, θα ακολουθήσει αυτόνομη πορεία, εξορκίζοντας κάθε σκέψη να μετατραπεί σε δεκανίκι της Ν.Δ. του Μητσοτάκη, ή συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΥ-ΣΟΥ του Τσίπρα! Επί του προκειμένου πάντως, κι η κουτσή Μαρία ξέρει ποιόν από τους επικρατέστερους προτιμά έκαστος των Μητσοτάκη, Τσίπρα,
Στην ίδια πορεία προς την κάλπη και ο κόσμος του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που «μετακινηθείς» απογοητεύτηκε, ή που έμεινε «άστεγος κομματικά», αλλά ενεργός πολιτικά, και τώρα θέλει να επιστρέψει στην Παράταξη με την οποίο συνδέθηκε ταξικά, συναισθηματικά, κοινωνικά και αγωνιστικά, στο πέρασμα των χρόνων.
Αυτός, λοιπόν, ο κόσμος που κάποτε γύρισε την πλάτη του στην Παράταξη -όχι άδικα- επιστρέφει με τη βούληση να στηρίξει το όραμα του νέου ηγέτη, για την Παράταξη και τη χώρα. Για τη Νεολαία, για τον εφιάλτη της δημογραφικής κατάρρευσης, για την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, το Ασφαλιστικό, την Ισότητα και την Ισονομία. Για το νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, που προβάλλει σαν αδήριτη ανάγκη για να ξεφύγει η κοινωνία από τη μιζέρια στην οποία τη ρίχνει σήμερα ο Μητσοτάκης και χθες ο Τσίπρας. Επιστρέφει για να στοιχηθεί με όλους εκείνους που ξεκάθαρα θα εκπροσωπήσει, υπό τον νέο ηγέτη της, στη νέα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Επιστρέφει για να στηρίξει μία νέα εθνική στρατηγική, με τα εθνικά συμφέροντα αδιαπραγμάτευτα, με τη χώρα ισχυρή αμυντικά, ενεργειακά αυτάρκη, βιομηχανικά, βιοτεχνικά και τεχνολογικά παραγωγική και εξαγωγική. Μία χώρα ασφαλή, με ανεξάρτητη και αδέσμευτη Δικαιοσύνη. Μια χώρα της ευημερίας των πολλών και όχι των ολίγων.
(Παρένθεση: Είμαι από εκείνους που πιστεύουν -και το έχω υποστηρίξει σε αρθρογραφία μου και σε δημόσιες τοποθετήσεις μου- πως όταν δεν υπάρχει, ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, ένα τρίτο κόμμα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, που να αμφισβητεί την κυριαρχία τους έχοντας δυναμική ανατροπής των ποσοστών τους, τότε θα «βασιλεύει» ο δικομματισμός και το παιγνίδι θα παίζεται «μία σου και μία μου». Έτσι όμως η κοινωνία βγαίνει πάντα χαμένη, μετρώντας απώλειες στο πεδίο των δημοκρατικών της ελευθεριών και δικαιωμάτων και κατ επέκταση στα συμφέροντά της στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, της εργασίας, της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού κ.ο.κ. Αδιαμφησβήτητα όμως πάνω σ αυτή τη λογική πατούσε ανέκαθεν ο δικομματισμός, -όπως βέβαια και σήμερα- με τους εκάστοτε μονομάχους να διαφέρουν -κατά κανόνα- μόνο στις ανεφάρμοστες υποσχέσεις και τις πομφόλυγες που εξαπολύουν προεκλογικά.. Σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής, οι θέσεις και οι απόψεις τους στο μόνο που διαφέρουν είναι το περιτύλιγμα με το οποίο σερβίρουν… τις αποφάσεις τους, ώστε να ικανοποιείται η ανύποπτη… εκλογική τους βάση. Τα ελάχιστα, στα οποία έχουν ουσιώδεις διαφορές, σχετίζονται με ιδεοληψίες και «εγωιστικές εμμονές» σε ειδικής διαχείρισης ζητήματα, που αφορούν -συνήθως- μειοψηφικές κοινωνικές ομάδες, κάθε είδους και χρώματος.
Ιστορικά, στις ελάχιστες περιπτώσεις που τα κόμματα εξουσίας λειτούργησαν με διαφορετικά και διακριτά χαρακτηριστικά ιδεολογίας και ταυτότητας ήταν επί της περιόδου των Κων/νου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Κων/νου Μητσοτάκη. Τότε, τα προγράμματα και οι πολιτικές τους είχαν θεμελιώδεις διαφορές, σαφείς ιδεολογικές και κοινωνικές αναφορές, διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά και ένα άλλο επίπεδο έκφρασης και τοποθετήσεων, επιχειρημάτων και διαφωνιών, εντός και εκτός Βουλής.
Στη βάση αυτών των θεμελιωδών διαφορών, -αλλά και άλλων συνιστωσών-, συσπειρωνόταν το εκλογικό σώμα στα δύο μεγάλα κόμματα, ασφαλώς με κοινωνικούς φανατισμούς και εντάσεις, χωρίς ωστόσο να μετατρέπονται σε πολιτικό χουλιγκανισμό και σε επικίνδυνο κοινωνικό διχασμό. Σε καταστάσεις, δηλαδή, θλιβερές, όπως αυτές που έζησε η χώρα τα τελευταία 15 χρόνια).
Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ(Ο)ΚΙΝΑΛ γίνονται σε μία περίοδο που η χώρα οδεύει σε εθνικές εκλογές -πρόωρα ή στο τέλος της 4ετίας της κυβέρνησης-, με απλή αναλογική. Γιατί απλή αναλογική; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την ψήφισε εν όψει της βέβαιης ήττας του στις εκλογές του 2019, -ως συνέπεια της τραγικής διακυβέρνησης του 2015-2019. Επιδίωξε, έτσι, να εγκλωβίσει τις λεγόμενες προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις του κομματικού τόξου, που μαζί του υπερτερούν αθροιστικά των συντηρητικών συνιστωσών της κοινωνίας, στο δικό του άρμα, ώστε στις επόμενες εκλογές με την απλή αναλογική να συρθούν πίσω του… προκειμένου να αποτραπεί νέα κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση της ΝΔ, με ό,τι δεξιό και συντηρητικό υπάρχει στα δεξιά της. Από την άλλη, ο Μητσοτάκης έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θα προσφύγει σε λογικές συγκυβέρνησης, αλλά θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, με την ενισχυμένη αναλογική, που έχει ήδη ψηφίσει. Αυτά δείχνουν ότι και οι δύο λειτουργούν με λογικές δικομματισμού. Ανεξάρτητα, πάντως, από προτιμήσεις, η εμπειρία της απλής αναλογικής στην Αυτοδιοίκηση, είναι τουλάχιστον τραυματική! «Μειοψηφικές… πλειοψηφίες», μονοπρόσωπες εκπροσωπήσεις συνδυασμών στα Δ,Σ., φαινόμενα συναλλαγών, ύποπτων συνδιαλλαγών, αδιαφάνειας, ακυβερνησίας κλπ. κλπ. Κοινώς, μ π ά χ α λ ο!
Η Φώφη άφησε το ΚΙΝΑΛ στο 6 ή 7%. Σήμερα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και ιδιαίτερα μετά την υποψηφιότητα Παπανδρέου, που τάραξε τα νερά στο χώρο της Παράταξης και όχι μόνο, έχει ανέβει στο 10%+ και το κυριότερο, έχει αποκτήσει δυναμική περαιτέρω αύξησης των ποσοστών του και διεύρυνσης της απήχησής του στο εκλογικό σώμα. Γιατί; Διότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στις εξελίξεις στο Κίνημα, απογοητευμένη, προδομένη και εν πολλοίς αηδιασμένη, τόσο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο και από την αντιπολίτευση Τσίπρα. Εν ολίγοις, ο λαός άργησε, αλλά τους κατάλαβε… Γι΄ αυτό, ενώ ο ένας κατρακυλά, ο άλλος όχι μόνο δεν εισπράττει από τη φθορά της ΝΔ, αλλά χάνει και ποσοστά της δικής του εκλογικής δύναμης, παραμένοντας πίσω της 10 και πλέον μονάδες, σε κάθε νέα μέτρηση! Και οι δύο λοιπόν παρακολουθούν τις εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ με αγωνία, αν όχι με πανικό, μπροστά στο ενδεχόμενο η συμμετοχή να είναι μεγάλη και ο νικητής να μην είναι της επιρροής των. Μπορούν να χειραγωγήσουν το αποτέλεσμα; Είναι βέβαιο ότι θα το επιχειρήσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αλλά δεν έχουν τις οργανωτικές δυνατότητες για να το καθορίσουν. Μ αυτή την έννοια, το ζητούμενο είναι αν στο παιγνίδι, ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΥ ΣΟΥ, συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι υποψήφιοι. Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Ακόμη και στο ντιμπέιτ της Δευτέρας δεν υπήρξαν υπονοούμενα για κάτι τέτοιο. Απεναντίας και οι πέντε υπεραμύνθηκαν της ενότητας και της αυτόνομης πορείας του Κινήματος, ενώ και ο Γ. Παπανδρέου, που απείχε, έχει ξεκαθαρίσει τη στάση του. «Ούτε με τη Ν.Δ., ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΥ ΣΟΥ» που τον χαρακτηρίζει συντηρητικό. Άρα, αν η συμμετοχή την Κυριακή είναι μεγάλη, η πιθανότητα τα ποσοστά του μετεκλογικά να κυμανθούν σε επίπεδα πέραν του 15%, είναι μεγάλη! Τότε είναι σίγουρο ότι θα ανατραπούν οι ισορροπίες σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ο δικομματισμός ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΥ ΣΟΥ θα πάει περίπατο… Το ΚΙΝΑΛ, ή όπως αλλιώς θα λέγεται το ΚΙΝΗΜΑ, από κομπάρσος θα εξελιχθεί σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων, με προοπτική δύναμης εξουσίας, και στόχο κοινωνικής πλειοψηφίας.
Τούτων όλων δοθέντων, το ερώτημα που προκύπτει αυθόρμητα σε κάθε εν δυνάμει ψηφοφόρο στις εκλογές της 5ης Δεκεμβρίου είναι ένα: ποιος από τους τρείς επικρατέστερους μπορεί, 1ον να εξασφαλίσει την πολυπόθητη ενότητα στο Κίνημα μετά τις διαδικασίες και 2ον να τηρήσει την αυτόνομη πορεία και να διευρύνει την εκλογική βάση, απευθυνόμενος στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από έγκυρο προγραμματικό λόγο και στόχους πραγματοποιήσιμους;
Σ΄ αυτό θα απαντήσει κάθε ψηφοφόρος με τα δικά του κριτήρια και με γνώμονα την εξασφάλιση της ενότητας.
Το μείζον είναι η συμμετοχή.
Η ευκαιρία για να ξαναγυρίσει η Παράταξη στο κοινωνικό προσκήνιο, με ελπίδες ανασυγκρότησης και προοπτική εξουσίας είναι τώρα!
Μετά την εκλογή προέδρου, ασφαλώς θα δοκιμαστούν και θα κριθούν όλοι, σε όλα τα επίπεδα. Ηγέτης και ηγετική ομάδα. Μέλη και οργανώσεις.
Την Κυριακή πάμε στην κάλπη!