190 έτη από τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια (27.9.1831)

Συμπληρώθηκαν τις ημέρες αυτές 190 έτη (27 Σεπτεμβρίου 1831) από τη δολοφονία του σπουδαιότερου Έλληνα της νεώτερης ιστορίας μας, του Κερκυραίου Ιωάννη Καποδίστρια. Του πρώτου, αλλά και τελευταίου, Κυβερνήτη της πατρίδας μας, που έμελλε να αλλάξει την πορεία του Έθνους. Διότι, ακριβώς αυτό σημαίνει ηγέτης! Η εμβληματική προσωπικότητα, που δεν ακολουθεί ως μέλος της μάζας τις εξελίξεις, αλλά τις καθορίζει, καθοδηγώντας τον λαό (του), αλλάζοντας άρδην την πορεία της κοινωνίας (του) και δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό τομή στον ιστορικό βίο.
Η ουσιαστική διαφορά που παρατηρείται μεταξύ του μοναδικού αυθεντικού (Νεο)Έλληνα Ηγέτη και των επιγόνων του έγκειται στο γεγονός, ότι ο Καποδίστριας διέθετε το στοιχείο της αυτοπροσφοράς και της αυτοθυσίας χάριν του λαού του σε απόλυτο βαθμό. Κυριολεκτικά μέχρι θανάτου! Όλοι οι επίγονοί του χαρακτηρίζονται μεν «ηγέτες», συγκρινόμενοι δε με το αρχέτυπο του αυθεντικού πολιτικού ηγέτη (Καποδίστρια) καθίστανται «ηγέτες με ποσόστωση». Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, γνώρισαν στιγμές ή και περιόδους αυθυπέρβασης, γεγονός που επέτρεψε στην ιστορία να τους κατατάξει στο πάνθεον των μεγάλων μορφών της. Μ’ αυτό ακριβώς το στοιχείο αναδεικνύεται η ουσιαστική υπεροχή του μοναδικού και ανυπέρβλητου εθνικού ηγέτη Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος από τη στιγμή της έναρξης του δημοσίου βίου του ζούσε σε μόνιμη κατάσταση αυθυπέρβασης, αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας.
Διανύουμε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Μετά την καποδιστριακή περίοδο, άλλοι αποφασίζουν «πριν από εμάς για εμάς». Οι πολιτικοί μας ηγέτες είτε (παρ)ακολουθούν τα τεκταινόμενα είτε, το χειρότερο, (εξ)υπηρετούν πιστά τις εντολές που λαμβάνουν από τους εκάστοτε «δοκούντες άρχειν», όπως τεκμηριώνουν τα διπλωματικά αρχεία. Από τη δολοφονία του Καποδίστρια (27-9//9-10-1831) και μέχρι σήμερα, αναδεικνύονται «ηγέτες» με ημερομηνία λήξης. Μάλιστα, το παγκόσμιο σύστημα αρέσκεται στο να αλλάζει συχνά τους «ηγέτες μίας χρήσεως», αποδεικνύοντας ότι οι τελευταίοι κάθε άλλο παρά ηγέτες είναι. Διότι, ο ηγέτης δεν παύει ποτέ να παραμένει και να είναι ηγέτης. Τραγικότερο όλων, το γεγονός ότι ως λαός έχουμε αλλοτριωθεί τόσο βαθιά, που δεν διαθέτουμε πλέον τα ορθά κριτήρια αναγνώρισης του αυθεντικού ηγέτη. Το ατομικό (μικρο)συμφέρον (ιδιοτέλεια, εξυπηρέτηση ή ρουσφέτι), μας καθιστά άβουλους και βωβούς πολίτες, υποτελείς αχθοφόρους των πολιτικών φιλοδοξιών προκατασκευασμένων «ηγετών». Η τραγική αυτή διαπίστωση επαληθεύεται από την ιστορική πραγματικότητα, αφού έχουν περάσει περίπου δυόμιση αιώνες και δεν ξαναγεννήθηκε μορφή αντάξια του Ιωάννη Καποδίστρια. Αποστολή μας, να προβάλλουμε το αρχέτυπο αυτό, μήπως τυχόν ξυπνήσει και εμπνευστεί κάποιο από τα χιλιάδες ναρκωμένα ελληνόπουλα…