Σταθερός στόχος της κυβέρνησης η αποτυχία της δημόσιας εκπαίδευσης

Εν μέσω πανδημίας και ενώ Γυμνάσια και Λύκεια λειτουργούν ή καλύτερα λειτουργούσαν μέχρι σήμερα δια της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης, τα δημοτικά άνοιξαν μετά της γιορτές, η κυβέρνηση προχωρά χωρίς κανέναν ενδοιασμό στη διαμόρφωση της πολιτικής της με στόχο πάντα τη συρρίκνωση και την απαξίωση της δημόσιας παιδείας και στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης και την παράλληλη εξυπηρέτηση των ιδιωτικών συμφερόντων. Η κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο παιδείας την ώρα που η χώρα αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα στην οικονομία και στην υγεία εξαιτίας της πανδημίας, αντί να θεσμοθετήσει μέτρα για την καταπολέμηση της εκπαιδευτικής ανισότητας και την επίλυση ζητημάτων που δημιουργήθηκαν μέσα στην πανδημία, εισάγει τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια το ένα μετά το άλλο δήθεν για την αναβάθμιση των σπουδών, στην ουσία όμως στόχος της είναι η «αποψίλωση» της δημόσιας παιδείας.
Στο νέο νομοσχέδιο που κατετέθηκε στη Βουλή εισάγεται με πρόσχημα την αναβάθμιση των σπουδών ένας νέος τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια ο οποίος θα περιορίσει τη δυνατότητα πρόσβασης μεγάλου αριθμού υποψηφίων με αποτέλεσμα να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άραγε τόσο καθοριστικός για την ποιότητα στην εκπαίδευση είναι ο τρόπος εισαγωγής; Όχι βέβαια. Το ανήθικο δε στην υπόθεση είναι ότι ο νέος τρόπος εισαγωγής θα ισχύσει από εφέτος αιφνιδιάζοντας χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες της γ Λυκείου την ώρα που κάτω από αντίξοες εκπαιδευτικές συνθήκες καραντίνας βρίσκονται στην τελική ευθεία για τις εξετάσεις.
Η κυβέρνηση μιλά για αναβάθμιση της ποιότητας των σπουδών στα πανεπιστήμια μειώνοντας τα κονδύλια και φροντίζοντας να προσλάβει πανεπιστημιακή αστυνομία και όχι καθηγητές να διδάξουν. Είναι και αυτό μια άποψη.
Το Υπουργείο Παιδείας επαναφέρει, από το 2013-2014 που είχε εφαρμοστεί για πρώτη φορά, την τράπεζα Θεμάτων, ένα σύστημα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να οδηγούνται σε αποτυχία στις εξετάσεις ένα στα πέντε παιδιά, ένα σύστημα που αύξησε κατακόρυφα τη φοίτηση των παιδιών στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα σύστημα που ανάγκασε τον το υπουργείο παιδείας να φέρει πολλές τροπολογίες για την προαγωγή των μαθητών. Τώρα εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούνται να διαχειριστούν και αυτό το σύστημα.
Η κυβέρνηση όμως λειτουργεί με σχέδιο. Έχει ήδη ψηφίσει την ισοτιμία στα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων από τα ιδιωτικά κολλέγια με αυτά των αποφοίτων Πανεπιστημίων. Αλήθεια ποια είναι τα κριτήρια πρόσβασης σε αυτά τα κολλέγια; Μα ασφαλώς η εκπλήρωση των οικονομικών υποχρεώσεων των φοιτητών τους. Πώς αλήθεια επιτυγχάνεις αναβάθμιση στις σπουδές, όταν εξισώνεις επαγγελματικά δικαιώματα πτυχίων κολλεγίων με μικρότερη διάρκεια φοίτησης τα οποία δεν έχουν ποτέ αξιολογηθεί από κάποιον φορέα, με τα επαγγελματικά δικαιώματα πανεπιστημιακών πτυχίων τα οποία έχουν αξιολογηθεί θετικά;
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι μια από τις πρώτες αποφάσεις της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου παιδείας ήταν η κατάργηση των 60 διετών προγραμμάτων που ήταν έτοιμα να λειτουργήσουν κάτω από την ομπρέλα 11 Πανεπιστημίων το ακαδημαϊκό έτος 2019-2020 και που θα έδιναν στους απόφοιτους διπλώματα επιπέδου πέντε  (5) του Εθνικού και Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων. Έτσι άφησε η κυβέρνηση χιλιάδες νέους που έμειναν απ’ απέξω από τα πανεπιστήμια βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα των κολλεγίων και των διαφόρων τύπων ιδιωτικών ΙΕΚ.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα μέτρα θα κάνουν την εκπαίδευση των παιδιών και των οικογενειών τους δυσκολότερη, ακριβότερη χαμηλότερης και αμφίβολης ποιότητας, θα οδηγήσουν πολλούς νέους και νέες έξω από το σχολείο, μακριά από τις σπουδές με αισθήματα αποτυχίας και απογοήτευσης ίσως και ενοχές για την αποτυχία. Όλα αυτά ασφαλώς θα έχουν αρνητικές επιπτώσεις και στην κοινωνία καθώς η ψαλίδα της κοινωνικής ανισότητας θα μεγαλώσει.
Αλήθεια ποιος είναι ή ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος του σχολείου σήμερα; Δεν θα πρέπει να είναι άραγε ένα σχολείο που θα υποστηρίζει το μαθητή να ξεπεράσει δυσκολίες, να κοινωνικοποιηθεί, να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία, να γίνει παραγωγικό άτομο, να καλλιεργήσει τις δεξιότητες και τις κλήσεις του; Γιατί άραγε ένας έφηβος θα πρέπει να αισθανθεί έντονα τα αισθήματα της αποτυχίας και του αποκλεισμού; Και πού θα οδηγήσει αυτό μια κοινωνία που δε στηρίζει τους νέους της;
Μήπως αλήθεια το «όραμα» των «αρίστων» για την παιδεία μας σήμερα είναι η αποτυχία τη δημόσιας εκπαίδευσης και η προτεραιότητα σε μια εκπαίδευση για λίγους και εκλεκτούς;