Η επικαιρότητα δημιουργεί το δίκαιο;

Για άλλη μια φορά τίθεται σε διαβούλευση μια νέα πρόταση για τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα. Η προηγούμενη ήταν ριζική και έγινε μόλις 2 χρόνια πριν.

Στα νέα σχέδια νόμου προβλέπεται γενικά αυστηροποίηση των ποινών κάποιων αδικημάτων, με την πεποίθηση ότι οι αυστηρές ποινές θα οδηγήσουν σε έναν παραδειγματισμό απέναντι στους υποψήφιους δράστες.

Πιο συγκεκριμένα, η ποινή των ισοβίων καθίσταται μοναδική ποινή σε κάποια αδικήματα, μεταξύ των οποίων ο ομαδικός βιασμός η ο βιασμός ανηλίκου. Επίσης προβλέπεται πια ποινή έως 15 χρόνια κάθειρξη (δηλαδή αυστηροποίηση) σε αδικήματα όπως η βαριά σωματική βλάβη και η πρόκληση αναπηριών η παραμόρφωσης, ενώ θα προβλέπεται μεγαλύτερη έκτιση ποινής(4/5 της ποινής και όχι 3/5 που είναι σήμερα), όπως επίσης θα προβλέπεται και σε αλλά αδικήματα πχ στις ληστείες, την τρομοκρατία κλπ. Ακόμα, ο εμπρησμός δάσους γίνεται κακούργημα, ενώ αυστηροποιούνται οι ποινές σε όλα τα αδικήματα περιβάλλοντος που προκαλούν οικολογική καταστροφή, ακόμα και ισόβια όταν από τον εμπρησμό δάσους προήλθε θάνατος έστω και ενός ανθρώπου. Επίσης θεσπίζεται αυτεπάγγελτη δίωξη και αυστηρές ποινές σε σεξουαλικα αδικήματα στο χώρο εργασίας, με πρόβλεψη βαρέων ποινών σε όλα τα εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας και σε όλα τα αδικήματα σεξουαλικης φύσης.

Αλήθεια μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Ασφαλώς όλη την επικαιρότητα και ειδησεογραφία του τελευταίου έτους στην Ελλάδα.

Μάλλον στην θετική κατεύθυνση η πρωτοβουλία της Κυβέρνησης και του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Τσιάρα. Όμως το ερώτημα είναι, το Δίκαιο προσαρμόζεται στην εκάστοτε επικαιρότητα; Γιατί αν είναι έτσι το κίνητρο, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ορθό και οι βελτιώσεις δεν θα λειτουργήσουν. Το σωστό κίνητρο είναι να μελετάμε και να προλαμβάνουμε, δημιουργώντας εγκαίρως δίκαιο ορθολογικό, που θα αποτρέπει την δημιουργία ακριβώς αυτής της δυσάρεστης επικαιρότητας.

Έτσι, για να μην έχουμε πια θύματα με βιτριόλι, βιασμούς ανηλίκων, βιασμούς ανδρών και γυναικών σε χώρους εργασίας, φυσικές καταστροφές δασών, θα έπρεπε να μην περιμένουμε να γίνουν, ώστε μετά να προσαρμόσουμε το δίκαιο πάνω στην καταστροφή. Γιατί ήδη για κάποια θύματα θα είναι αργά. Αλλά αντίθετα πρέπει ο νομοθέτης σοφά και παρατηρητικα, να δημιουργεί δίκαιο που να προλαμβάνει τέτοιες καταστάσεις. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση η «θεραπεία» θα είναι εφήμερη και θα βρισκόμαστε συνεχώς σε ένα φαύλο και αντιπαραγωγικό κύκλο συχνών τροποποιήσεων, δίχως απτό αποτέλεσμα.