Με αφορμή την εορτή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, σκεφτόμουν τη λέξη γυναίκα. Αμέσως, έρχεται στο μυαλό μου η έκφραση «ασθενές φύλο». Ένα κοινωνικό ψεύδος βαθειά χαραγμένο στο DNA μας, που όσο και αν έχει ανατραπεί, εν μέρει, όσοι κοινωνικοί αγώνες και αν έχουν δοθεί, όσο και αν έχει εδραιωθεί στη συνείδησή μας η κατάκτηση κοινωνικών σκαλιών, πεδίων και τομέων που ούτε καν μπορούσε να συλλάβει ο ανθρώπινος νους 164 χρόνια πριν, ακόμη υπάρχουν ψεγάδια έναντι του φύλου μας, που εν πολλοίς μας «οδηγούν» στην καθημερινή μας συμπεριφορά.
Είτε κινούμαστε βάσει του τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, συνήθως στον επαγγελματικό μας χώρο, που υπάρχουν διαβαθμίσεις καθηκόντων και εξουσίας, είτε κινούμαστε αντίθετα, με σκοπό να αποδείξουμε στους άλλους πως αυτό το «λίγο» που πιστεύουν για εμάς, είναι το λίγο το δικό τους. Πάλι δηλαδή για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αυτό που πιστεύουν. Και αυτό είναι η παγίδα. Είναι παγίδα να αναλωνόμαστε στο τι πιστεύουν οι άλλοι ότι μπορούμε ή δε μπορούμε να καταφέρουμε και είναι «άνανδρο» (να ακόμη μια λέξη με την φυλετική διάκριση), να υπάρχει αυτός ο ρατσισμός ανάμεσα στα δυο φύλα. Και μάλιστα, πολλές φορές, αυτός ο ρατσισμός, προέρχεται από τις ίδιες τις γυναίκες προς άλλες γυναίκες. Γιατί το πατριαρχικό πρότυπο καλά κρατεί.
Από τα ίδιες τις οικογένειες μας, μαθαίνουμε πως οι γυναίκες , αν και έχουν πολλαπλούς ρόλους, της συζύγου, της μητέρας, της νοικοκυράς και της εργαζόμενης, είναι εκείνη που θα πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω σε σχέση με τον άντρα της. Είναι εκείνη που θα πρέπει να στηρίζει τον άντρα της σε σπουδαίες θέσεις, είναι εκείνη που θα πρέπει να δώσει αγώνα αν χρειαστεί να κατακτήσει κοινωνικά ή επαγγελματικά, μια μεγαλύτερη θέση εξουσίας από έναν άντρα. Ακόμη υπάρχει το κοινωνικό ψεύδος, πως οι δουλειές του σπιτιού είναι για τις γυναίκες και όχι ο ίσος καταμερισμός με αυτόν.
Η πατριαρχεία καλά κρατεί, ακόμη και στις μέρες μας. Το πρότυπο που δίνουμε στα παιδιά μας ή στους γιους μας, είναι αυτό που θα δρέψει καρπούς στις επόμενες γενιές.
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Δεν θα έπρεπε η διάκριση στην εξουσία να αναφέρεται στο φύλο του κάθε ανθρώπου αλλά στις ικανότητές του και μόνο. Ακόμη προκαλεί, όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε, η γυναίκα στο τιμόνι, η γυναίκα στην πολιτική, η γυναίκα πιλότος, η γυναίκα Πρωθυπουργός.
Μια γυναίκα δεν είναι λιγότερο αυτόνομη ή δυναμική από έναν άνδρα. Μια διάκριση που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και στις μάνες προς τα παιδιά τους. «Έχω ένα παιδί και ένα κορίτσι».
Όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, τόσο παλιά κι όμως τα συναντάμε ακόμη σήμερα, προκαλώντας το κοινό, περί δικαίου, αίσθημα.
Ναι, η βία είναι κατά όλων των φύλων. Κυρίως εκείνων που θεωρούνται αδύναμοι άνθρωποι όμως. Όταν λες βία, αυτομάτως σκέφτεσαι κατά των γυναικών ή των παιδιών, που εξορισμού η μυϊκή δύναμη, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, είναι μικρότερη από αυτού που ασκεί την βία. Ή κατά εκείνων, που η οικονομική ισχύ σε ένα σπίτι, αν πρόκειται για ενδοοικογενειακή βία, είναι ασθενέστερη.
Κατά όλων αυτών των συνθηκών και άλλων τόσων, που δεν χωρούν μέσα σε λίγες γραμμές, πρέπει να παλέψουμε. Κάθε μέρα. Κάθε ώρα.
Εμείς θα αλλάξουμε την αντίληψη για τις γυναίκες. Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο. Αυτό να λες! Από εμένα θα ξεκινήσει η αλλαγή. Και αυτό θέλει πολύ κόπο και πολύ ψυχική δύναμη.
Η γιορτή της γυναίκας, είναι κάθε μέρα, όχι μόνο την 8η Μαρτίου.
Κάθε μέρα!
μμε στο Καλούδης: Στοιχείο ενίσχυσης του πλουραλισμού η ανακήρυξη των τριών συνδυασμών: “Είναι εντιπωσιακο ότι άνθρωποί που ποτέ δεν είχαν κοινωνική δραστηριότατα σήμερα διεκδικούν εκλογή στην διοίκηση του επιμελητήριου για ποιο λογο…” Νοέ 27, 16:10
