«ΗΠΑ – Άμεση ανάγκη αλλαγής σελίδας»

Λίγες ώρες μας χωρίζουν από την αλλαγή σελίδας που πραγματοποιεί η Αμερική, με την ορκομωσία του νέου Προέδρου την Τετάρτη.

Θα είναι όμως πράγματι εύκολη αυτή η αλλαγή σελίδας;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πάντοτε μια κραταιά Δημοκρατία, ένα πολίτευμα, που με τις όποιες αδυναμίες του, κατάφερε να μείνει αδιασαλευτο για αιώνες και που έγινε το λίκνο και το σημείο αναφοράς ολοκλήρου του δυτικού κόσμου.

Στο πολίτευμα αυτό υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν, 2 κοινοβουλευτικά σώματα και μια θαυμαστή, ομολογουμένως, ισορροπία μεταξύ των πολιτειακών παραγόντων, με αυστηρά οριοθετημένες αρμοδιότητες και αλληλοελεγχο, ώστε να αποφεύγεται η κατάχρηση εξουσίας η η παρεκτροπή ακόμα και από τον ίδιο τον Πρόεδρο, που δεν είναι και δεν μπορεί να καταστεί παντοδύναμος.

Όλο αυτό το οικοδόμημα λοιπόν διατηρήθηκε πάντοτε σώο και άτρωτο.

Μόνο απορία λοιπόν προκαλεί το πως έφτασε στις 6 Ιανουαρίου, η Δημοκρατία αυτή να πληγεί τόσο ανεπανόρθωτα, με τη μαζική εισβολή φανατισμένων ετερόκλητων στοιχείων στο Καπιτώλιο.

Αυτό πραγματικά έμοιαζε με εξέγερση κατά της Δημοκρατίας και του Πολιτεύματος.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Τραμπ στην συγκέντρωση που προηγήθηκε προέτρεψε τους οπαδούς του λέγοντας τους «Πολεμήστε για μένα» και τους καθοδήγησε προς το Καπιτώλιο, που εκείνη την ημέρα επικύρωνε την εκλογή Μπαιντεν, με τη φράση «Θα περπατήσουμε μαζί την Λεωφόρο Πενσυλβάνια» (που οδηγεί εκεί).

Όλο αυτό δεν ήταν μια διαμαρτυρία. Ίσως και να μην ήταν μόνο μια εξέγερση. Πολύ προβληματισμό γέννησε η δημόσια παραίνεση όλων των πρώην Υπουργών Άμυνας των ΗΠΑ προς το στράτευμα, με την υπόμνηση ότι έχει ορκιστεί πίστη στη Δημοκρατία και όχι στον Πρόεδρο. Όπως και να’ χει όμως όλο αυτό που συνέβη κόστισε την ίδια την εικόνα των ΗΠΑ διεθνώς και 5 ανθρώπινες ζωές.

Ο Τραμπ δεν είναι μια συνηθισμένη προσωπικότητα. Είναι ένας άκρατος λαϊκιστής που κατάφερε το ακατόρθωτο. Να πλήξει το κυρος της ισχυρότερης Δημοκρατίας του κόσμου και να διχάσει το λαό. Ένας ηγέτης απρόβλεπτος, που έβαλε σε κρίση τις σχέσεις των ΗΠΑ με όλους τους διαχρονικούς συμμάχους τους (Γαλλία, Γερμανία κλπ) και που ανέπτυξε ανορθόδοξες σχέσεις με ηγέτες όπως ο Ερντογαν, ο Πούτιν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν κλπ.

Φαίνεται λοιπόν ότι ζήλεψε και τις «δημοκρατικές αρετές» των ηγετών αυτών και προσπάθησε, εξίσου ανορθόδοξα, να τις μεταλαμπαδεύσει και στη Χώρα του, την οποίαν βρήκε τελικά ανέτοιμη, μέσα σε ένα μίγμα ζάλης που ο ίδιος είχε δημιουργήσει και υπερβολικής αυτοπεποίθησης.

Ο Τραμπ είναι ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που παραπέμπεται 2 φορές σε δίκη όντας εν ενεργεία. Μάλιστα αυτή τη φορά για υποκίνηση εξέγερσης με το ερώτημα της καθαίρεσης, που όπως και να’ χει δεν θα προλάβει να υλοποιηθεί.

Ελπιδοφόρο το ότι, έστω και καθυστερημένα, έστω και απ’ τον ύπνο, το Κοινοβουλευτικό σύστημα επέδειξε ραγδαία αντανακλαστικά και τον παραπέμπει σε δίκη.

Ο Τραμπ είναι ο λαϊκιστής και μισαλλόδοξος ηγέτης που πέταξε τόνους λάσπης σε όποιον ήθελε να εξολοθρεύσει. Είναι αυτός που έφερε σε σημείο τα ΜΜΕ της Χώρας του να τον κόβουν στον αέρα. Που ανάγκασε το Twitter και το Facebook να του σφραγίσουν τους λογαριασμούς. Που προκάλεσε την απόφαση σε μεγάλες εταιρείες όπως η Amazon να δηλώσουν επίσημα ότι δεν θα ξανασυνεργαστούν μαζί του. Που αποσταθεροποίησε την πιο ισχυρή χώρα του κόσμου, «μεθώντας» την στο παραπλανητικό σύνθημα “America First”.

Και όμως κάποιοι τον θεωρούν ήρωα! Μόλις εδώ και 2 μήνες τον ψήφισαν 73 εκατομμύρια άνθρωποι (!!!) και το 20% του Αμερικανικού Λαού (1 στους 5!) τάσσεται υπέρ της εισβολής στο Καπιτώλιο.

Είναι αντιληπτό ότι αυτό το πρόσωπο έχει καταφέρει να δηλητηριάσει την πολιτική ζωή της Χώρας του.

Το ερώτημα όμως είναι, θα ξεμπλέξει η Αμερική απ’ την Τετάρτη με το φαινόμενο Τραμπ;

Πολύ φοβάμαι πως όχι.

Ο ίδιος αποκαλεί ήδη αυτόν και τους φανατισμένους οπαδούς του «κίνημα». Οι Ρεπουμπλικάνοι που τον «υιοθέτησαν» αρχίζουν και τον παρατάνε, αλλά αυτός δεν πτοείται και, παρά την ηλικία του, ήδη ακούγεται ότι στοχεύει με αξιώσεις στις εκλογές του 2024. Τα χρήματα τα έχει. Και έχει απέναντι του έναν Πρόεδρο που, εκ των πραγμάτων (είναι 78 ετών) θα είναι μεταβατικός.

Το κίνημα δεν θέλει και πολύ να μετατραπεί σε κόμμα. Και οι πρώτοι οι οποίοι θα υποστούν το πλήγμα θα είναι οι Ρεπουμπλικάνοι που τον ανέχτηκαν. Αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα, που δεν θα το αφήσει σε χλωρό κλαρί τα επόμενα 4 χρόνια, πολύ φοβάμαι και υπό την συνεχή απειλή κοινωνικών ταραχών.

Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι δεν θα ξεμπλέξουν εύκολα με το φαινόμενο αυτό. Μακάρι να διαψευστώ.

Τέτοιοι άνθρωποι, ηγέτες η ηγετίσκοι, υπάρχουν σε κάθε χώρα και παντού τριγύρω μας. Χρησιμοποιούν το λαϊκισμό και τη λάσπη, όπως οι υγιείς άνθρωποι το νερό. Μειώνουν, καταστρέφουν και λασπώνουν, ότι δεν τους είναι αρεστό. Και δυστυχώς με όπλο το λαϊκισμό, είναι εύκολο να παρασυρεις κόσμο, να χάσει το δρόμο του και να σε υποστηρίξει. Ενίοτε και φανατικά.

Η λύση είναι μια. Αφυπνισμένοι λαοί. Πιστοί στις Αρχές της Δημοκρατίας. Έστω κι αν αυτή δεν είναι ποτέ τέλεια. Και όταν οι δημοκρατίες είναι ισχυρές, πρέπει όχι απλά να περιορίζουν, αλλά να συντριβούν τέτοια φαινόμενα. Μεγάλα η μικρότερα.