Για τον κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα

Ο τίτλος αυτού του σημειώματος είναι ο ακριβής τίτλος που χρησιμοποίησε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων της χώρας στην γνωστή ανακοίνωση – παρέμβαση της, προφανώς για να υπογραμμίσει το αυτονόητο (αν και όχι για όλους – όπως φαίνεται) ότι Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος με ότι σημαίνει αυτό. Δεν είναι ένας όμηρος, είναι ένας κρατούμενος. Επιπρόσθετα ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος – απεργός πείνας που η κατάσταση της υγείας του έφθασε να είναι οριακή και η ζωή του βρίσκεται σαφέστατα σε κίνδυνο, ενώ οι βλάβες που έχουν ήδη υπάρξει στην υγεία του είναι σοβαρές και διαπιστωμένες ιατρικά, με επίσημες ανακοινώσεις.

Στην δική της προσέγγιση, η Ελληνική Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων επισημαίνει πως “η Δικαιοσύνη είναι έννοια σύμφυτη με την επιείκεια και τον ουμανισμό. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων απευθύνει έκκληση στην Πολιτεία να αναθεωρήσει τη στάση της στο ζήτημα της μεταχείρισης του κρατουμένου Δ. Κουφοντίνα, του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας και να λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας του. Τα εγκλήματα που διέπραξε καταδικάστηκαν τόσο από τα Ελληνικά Δικαστήρια όσο και από την συλλογική συνείδηση. Η Δημοκρατία έχει σταθερά θεμέλια και ισχυρούς θεσμούς που της επιτρέπουν να συνδυάζει την απαίτηση συμμόρφωσης στους νόμους με την τήρηση των αρχών του ανθρωπισμού”. Αυτή είναι η θέση της Ένωσης και την παταθέτω ασχολίαστη.

Δεν θα μπώ σε ζητήματα νομοτυπικής φύσης, ούτε σε διαδικαστικά τερτίπια. Στην Ελλάδα ζούμε, όλοι γνωρίζουμε το ειδικό φορτίο αυτής της υπόθεσης και τις διάφορες παραμέτρους της. Ζούμε όμως στην Ελλάδα, γεγονός που δεν εμποδίζει τον ασφαλώς εξαιρετικά ενημερωμένο στα ελληνικά θέματα, πρώην Αμερικάνο πρεσβευτή στην Αθήνα Νίκολας Μπέρνς να παρεμβαίνει δημόσια (στην εφαρμοσμένη πρακτική οι πρώην μιλούν εξ ονόματος των νυν όταν αυτοί δεν πρέπει να μιλήσουν) και με σαφέστατο τρόπο να τοποθετείται προσδιοριστικά στο περίγραμμα των εξελίξεων (και) σε αυτή την εσωτερική υπόθεση της χώρας μας με την παρακάτω δήλωση “Η ελληνική κυβέρνηση έχει δίκαιο να αρνείται να κάνει το χατίρι στον καταδικασθέντα Δημήτρη Κουφοντίνα. Αυτός και η τρομοκρατική ομάδα του, 17 Νοέμβρη, δολοφόνησαν πέντε μέλη του προσωπικού της αμερικανικής πρεσβείας μεταξύ 1975-1991, καθώς και πολλούς Έλληνες. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ”.

Ειναι ξεκάθαρο πως όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μόνο αρνητικές εξελίξεις παράγει και μόνο επικίνδινο διχαστικό κλίμα δημιουργεί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκλωβισμένη στις εξαρτήσεις της από τα ξένα κέντρα και τις εξαρτήσεις της από την σκληρή νεοδεξιά ομάδα στο εσωτερικό της, με τον Μάκη Βορίδη, παλιό αρχηγό της νεολαίας των χουντικών ΕΠΕΝ στην θέση του υπουργού Εσωτερικών και τους γνωστούς υπόλοιπους, λειτουργεί και κινείται εδώ και καιρό σαν “τρελό φορτηγό” εκτός ελέγχου. Προσπαθεί να οικοδομήσει ένα σκληρό αυταρχικό – αστυνομικό καθεστώς παλιού τύπου, που γυρίζει την χώρα πίσω σε μαύρες εποχές.

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η οικογένεια Μητσοτάκη και ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης, έχουν δώσει σκληρές πολιτικές μάχες για την αποφυλάκιση των δολοφόνων χουντικών πραξικοπηματιών που ματοκύλησαν την Ελλάδα και άνοιξαν τον δρόμο στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μάχες στο όνομα της “επιείκειας και του ανθρωπισμού”. Έχουν χαρακτηρίσει το Δημοψήφισμα που κατάργησε την μοναρχία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα ως “άδικο” – unfair, δείχνοντας “αισθήματα” προς την πρώην μοναρχική οικογένεια. Προφανώς κάπου εκεί κλείνει και ο κύκλος των αισθημάτων ..

Εαν έχουμε νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα μόνο καλό δεν θα είναι, ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της υγειονομικής και κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει σήμερα. Αλλά και στην Ευρώπη για 40 χρόνια, μετά την εποχή της αλήστου μνήμης Θάτσερ, τέτοιες εξελίξεις, με απεργό πείνας νεκρό, δεν αφέθηκε να υπάρξουν. Η Ελλάδα δεν είναι και δεν πρέπει να μοιάσει με την Τουρκία του Ερντογάν των νεκρών αγωνιστών στις απεργίες πείνας. Δεν αξίζουμε κάτι τέτοιο.

Το ζήτημα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την γενικότερη αλληλεγγύη που εκφράζεται, πρέπει να βρει μια ψύχραιμη και δημιουργική διέξοδο, με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα του κρατούμενου. Η διάθεση εκδίκησης των ξένων κέντρων που δηλώνουν πως “δεν θα ξεχάσουν ποτέ” δεν μπορεί να μετατραπεί σε μια ακόμα πληγή στο σώμα της Ελλάδας, που φέτος έχει την επέτειο, τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας, αλλά όχι τα 200 χρόνια της πραγματικής ανεξαρτησίας. Αυτό το ζήτημα της μνήμης, το “δεν ξεχνάμε” αφορά πρωτίστως τον δημοκρατικό ελληνικό λαό και το έχει σαν θέμα πρωτίστως ο ελληνικός λαός. Και ο κατάλογος αυτών που δεν μπορεί να ξεχάσει ο ελληνικός λαός είναι μεγάλος. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε καλύτερα ..