Φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

«Κανονικότητα» είναι το σλόγκαν της εποχής. Είναι αυτό που κυριαρχεί διαμορφώνοντας την «αφήγηση» της εξουσίας… Αλλά τα «φύκια» σ’ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας θα σφραγίζουν την ορίτζιναλ εικόνα μιας άθλιας πραγματικότητας… Όμως, πες και ξαναπές, πέρασαν σε κάποια μερίδα την αφηγηματική «κανονικότητα» τους, με αποτέλεσμα πολλοί να βλέπουν τα «φύκια» τους, για μεταξωτές κορδέλες!

Φευγάτος ο μισός Ιούλιος και η μικρούλα ακρογιαλιά του «Αϊ Γιάννη», που γι’ όσους δε γνωρίζουν βρίσκεται δίπλα από την άλλοτε πλαζ «Μον Ρεπό». Αυτή εξυπηρετεί από το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ πλήθος λουόμενων! Μανάδες με μικρά παιδιά, και κάθε ηλικίας ντόπιους, ακόμα και κάποιους αλλοδαπούς παραθεριστές των γύρω ξενοδοχείων, που απλώνουν τις ψάθες τους σ’ αυτή τη μικρούλα, ελάχιστη παραλία…

Αυτό συμβαίνει γιατί η πλαζ του «Μον Ρεπό» στο μεσοκαλόκαιρο είναι ακόμα στολισμένη με φύκια και λογιών σκουπίδια, με την ευγενή φροντίδα του δήμου της κεντρικής Κέρκυρας «μας»! Προχθές, όμως, ξεκίνησε σ’ αργό γύρισμα η μπουλντόζα, ζωντανεύοντας την ελπίδα ν’ αποκατασταθεί, έστω και λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το καλοκαίρι, το τοπίο με την απομάκρυνση φυκιών και άλλων λοιπών περιττών…

Μακάρι στον καθαρισμό να έχουν συμπεριλάβει και τα περσινά φύκια που οι φωστήρες τα στοίβαξαν στο βάθος της ακτογραμμής και πάνω στον ιστορικό μαντρότοιχο της Παλαιόπολης, μπροστά στα μάτια των αρμοδίων, που ήταν παρόντες την ημέρα της εναπόθεσης!

Σήμερα, κομμάτι δύσκολο να τα… εντοπίσουν, γιατί πάνω στους όγκους των περσινών φυκιών έχει φυτρώσει αειθαλής καταπράσινη βλάστηση! Βλέπετε, η μητέρα φύση φροντίζει να καλύπτει με αγριάδες και μολόχες τις περιβαλλοντικές αναισθησίες τους…

Την κατάντια της πλαζ «Μον Ρεπό», πιθανόν να μην την πήραν εγκαίρως χαμπάρι οι εκλεκτοί του λαού, λόγω πολλών ασχολιών… Εξ άλλου ως λύση, οι θαυμάσιες πλαζ, των πεντάστερων ξενοδοχείων, προσφέρουν πολυποίκιλες ανέσεις!

Και εδώ ακριβώς παρουσιάζεται η έλλειψη ουσιαστικής κανονικότητας στη ζωή του πολίτη. Ίσως μιας κανονικότητας που μπορεί να τον μεταβάλει από τηλε-ιδιώτη σε ενεργό πολίτη και αφεντικό των χώρων ιδιοκτησίας του.

Να τον μεταβάλει σε πολίτη ικανό να διεκδικήσει εμβληματικές νησίδες, παραλίες και πλαζ ανοικτές και καθαρισμένες, γιατί είναι δικές του και τις έχει ακριβοπληρώσει…

Ικανό να ενδιαφερθεί για τα ιστορικά κτίρια που καταρρέουν, την ώρα που η «Κέρκυρα μας του Πολιτισμού» διαθέτει ένα κατ’ ευφημισμόν δημοτικό θέατρο όπου στο καταχείμωνο ο θεατής χρειάζεται ομπρέλα και πανωφόρι προκειμένου να παρακολουθήσει κάποια θεατρική ή άλλη εκδήλωση…

Ικανό να ενδιαφερθεί για το ερείπιο κουφάρι του «Φοίνικα», που το «εντάξανε» και παράλληλα το ενταφιάσανε με χίλιους δυο τρόπους και πεισματικά αδιαφορούν…

Ικανό να ζητήσει από τους υπεύθυνους, που παράλληλα έχουν και το ακαταδίωκτο της ανευθυνότητας τους, να δώσουν λόγο για την κατάντια της κάποτε θαυμάσιας υπογεφύριας συνεδριακής αίθουσας του Παλαιού Φρουρίου των 480 θέσεων!

Ίσως οι «παράγοντες του πολιτισμού» και να μη θέλουν επάρκεια αιθουσών για εκδηλώσεις, διαφορετικά θα ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας. Το ελιτίστικο πως «η ποσότητα δεν εγγυάται απαραίτητα και την ποιότητα…», λειτουργεί και σαν προκάλυμμα μιας διάχυτης αντιπάθειας, για ό,τι αναδεικνύει τη λαϊκή συμμετοχή στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου…

Αυτό εξηγεί και την αφωνία για πολλά και καυτά προβλήματα του πολιτισμού, με την ευρεία έννοια! Η σιωπή, άλλωστε, είναι χρυσός και είναι γεγονός πως την εκτιμά διαχρονικά η εξουσία και ευκαιρίας δοθείσης την ανταμείβει δεόντως…

Η συνταγή της «κανονικότητας» των νεοφιλελέ είναι ακριβώς το αντίθετο ενός κανονικού κόσμου. Είναι το ψευδεπίγραφο που περιγράφει στο βιβλίο του, «Ένας Κόσμος Ανάποδα» ο πολυβραβευμένος Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο! Όμως οι Λαοί, ιστορικά προχωρούν μέσα σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες, με σκληρές αντιπαραθέσεις και διεκδικήσεις ανατροπών, διαμορφώνοντας το νέο τοπίο!