«Η Βίκυ δεν θα σπουδάσει»*

Καθόλου δεν με ενδιαφέρει πού θα σπουδάσει η μικρή κόρη του Πρωθυπουργού. Εξάλλου και στο Yale, όπως και στο Χάρβαρντ και στο Κολούμπια και σε άλλα, πάει καιρός που δεν σπουδάζουν μόνο πλούσιοι, αλλά και παιδιά της «μεσαίας» τάξης με εισόδημα ακόμα και 50-60.000 δολάρια το χρόνο. Ούτε μάθαμε τώρα, ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας πλούσιος άνθρωπος. Ούτε μπορεί να είναι θέμα συζήτησης το ότι θα συνοδεύσει την κόρη του στην εγκατάστασή της στις ΗΠΑ και θα λείψει τέσσερις μέρες. Σιγά μην κλάψουμε. Εξάλλου την είδαμε την καταλυτική παρουσία του κι όταν είναι εδώ. Ούτε η ημερομηνία μπορεί να είναι θέμα, το timing που λέμε εμείς οι μορφωμένοι. Είναι πιθανό η ημερομηνία εισόδου των νέων φοιτητών σε αυτά τα ιδρύματα να είναι πολύ αυστηρά καθορισμένη. Ο θυμός μου σε άλλες αιτίες οφείλεται. Άλλο με ενδιαφέρει.
Η επίδειξη και η εμφατική υπενθύμιση της ταξικής διαφοράς, της ανισότητας ευκαιριών: Είμαστε πλούσιοι, ωραίοι και ευτυχείς, καμαρώστε μας και ψηφίστε μας. (Και καλλιεργημένοι βεβαίως βεβαίως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Η εφαρμοσμένη πολιτική της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που την κοινωνική ανισότητα θέλει να την ενισχύσει και να την διευρύνει (υδραυλικούς πρέπει να βγάζει το Περιστέρι, το θυμάστε;) με επιχειρήματα του στιλ «να μην εγκλωβιστούν στο πανεπιστήμιο οι μαθητές και μαθήτριες», «να μην πληρώνουμε τους τεμπέληδες», «να ανεβάσουμε το πανεπιστημιακό επίπεδο» και άλλα τέτοια.
Η βίαιη κοινωνική αναδιάρθρωση που επιχειρείται μέσω της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της Ν. Δημοκρατίας, η βίαιη διακοπή της κοινωνικής κινητικότητας που ίσχυε μέχρι σήμερα (έστω και περιορισμένη τα τελευταία χρόνια) από την εποχή της μεταρρύθμισης του Παπανούτσου και της δωρεάν εκπαίδευσης, η οποία οδήγησε τόσους και τόσες νέες από φτωχές οικογένειες να γίνουν επιστήμονες και να βελτιώσουν την κοινωνική και οικονομική τους θέση.
Σε μια εποχή που σε όλον τον κόσμο η ζήτηση για σπουδές βάζει σε αμφισβήτηση το προνόμιο των ανώτερων τάξεων να καρπώνονται τις διευθυντικές θέσεις, ενώ συγχρόνως η οικονομική και παραγωγική καπιταλιστική ανάπτυξη έχει συρρικνωθεί, η ισότητα ευκαιριών, έστω αυτή η κουτσουρεμένη που βιώσαμε τις τελευταίες πέντε-έξι δεκαετίες, δεν είναι αποδεκτή. Με λίγα λόγια οι «ιδιοκτήτες» του κράτους και της εξουσίας επιβάλλουν το προνόμιό τους να νέμονται μόνο αυτοί τις καλές επιστημονικές ειδικότητες και να καταλαμβάνουν μόνο αυτοί τις καλές θέσεις στην παραγωγή ή στην διοίκηση. Κι όχι μόνο αυτό. Ούτε στις «παρακατιανές» σχολές δεν επιτρέπουν την πρόσβαση. Ανειδίκευτο προσωπικό θέλουν, αυτό χρειάζονται, με χαμηλούς μισθούς, απλήρωτες υπερωρίες, και ιδιωτική ασφάλιση. Για να μειωθεί επιτέλους το περίφημο εργατικό κόστος, η πρώτη και κύρια επιθυμία όλου του νεοφιλελεύθερου «ανφάν γκατέ» .Αυτό είναι το κοινωνικό όραμα αυτής της κυβέρνησης. «Αυτά που ξέρατε εσείς οι πλεμπαίοι, που βλέπατε τα παιδιά σας να φεύγουν από το χωριό και να γυρνάνε γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί, ξεχάστε τα. Αλλάξανε οι εποχές, δεν έχει θέσεις για όλους, Τελειώσαμε». Αυτά μας λένε.
Λοιπόν η Δάφνη θα σπουδάσει στο Yale. Η Βίκυ όμως δεν θα σπουδάσει. Γιατί είναι τεμπέλα και δεν μπορεί να την πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος. Κι ας έχει μεγαλώσει μόνη της δύο μικρές αδελφές μετά το θάνατο του πατέρα της. Αυτά όμως τα λένε τα τραγούδια. Και αφορούν τους φτωχούς, που έμειναν φτωχοί «από δικές τους επιλογές. Σιγά μην τους πληρώσουμε κιόλας για να σπουδάσουν». Όλα τα επιχειρήματα της απανταχού δεξιάς από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα ξεδιπλώνονται με αφορμή την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τις σπουδές της Δάφνης. Να είναι καλά το κορίτσι, το γλωσσοφάγαμε.

*Τίτλος τραγουδιού του Κώστα Λειβαδά.