Γιαννιώτης: Γι’ αυτό έκανα τατουάζ το “You ‘ll never swim alone”

Ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν είναι απλά φανατικός φίλος της Λίβερπουλ. Είναι από το Λίβερπουλ, μέσω της Αγγλίδας μητέρας του. Γι’ αυτό έχει πολλούς λόγους να χαίρεται γι’ αυτό το πρωτάθλημα των ‘κόκκινων’, όπως εξηγεί στο Contra.gr.

Στο Μερσεϊσάιντ, δεν γιορτάζουν όλοι την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Λίβερπουλ, καθώς στην κομητεία υπάρχουν και συνοικίες βαμμένες με το μπλε της Έβερτον. Όμως, στο Μέρσεϊσάιντ γιορτάζουν και για λογαριασμό των νεκρών των “κόκκινων”. Δεν πρόκειται για κάποια συγκινησιακή υπερβολή. Αυτή είναι η οπαδική κουλτούρα τους. Τραγουδούν, πίνουν μπίρες και για τους πιστούς -που όσο ζούσαν- δεν την άφησαν μόνη της. Αν υπάρχει Παράδεισος, κάηκε κι αυτός απ’ όσους οπαδούς της Λίβερπουλ βρίσκονται εκεί.

Εδώ κάτω, περισσότερο στο Νησί, γιορτάζουν και για όσους καρτερούσαν έναν τίτλο από το 1990 κι έπειτα, αλλά δεν πρόλαβαν να το ζήσουν. Πανηγυρίζουν και για εκείνους που “έφυγαν”. Έχουν παρέλθει 31 Απρίληδες από την τραγωδία του “Χίλσμπορο”. Κι όμως, κάποιοι αφήνουν λουλούδια κι άλλες ημέρες -εκτός από τη δραματική επέτειο της 15ης Απριλίου- στο μνημείο, έξω από το “Άνφιλντ”. Αυτά δεν είναι για τους 96 οπαδούς που σκοτώθηκαν στο περιθώριο του ημιτελικού του Κυπέλλου Αγγλίας με τη Νότιγχαμ, αλλά για τους πολύ φανατικούς φίλους της Λίβερπουλ που έχουν χάσει τη ζωή τους τα τελευταία χρόνια. Είναι μέρος του τελετουργικού της κηδείας τους. Ο Σπύρος Γιαννιώτης, δηλωμένος οπαδός των “κόκκινων”, έχει ζήσει τέτοιο τελετουργικό. Και εξυπακούεται ότι έχει ζήσει και τη Λίβερπουλ. Έντονα.

Στεφάνι για τη γιαγιά και τον ξάδερφο στο Μνημείο του Χίλσμπορο

Ο αργυρός Ολυμπιονίκης της κολύμβησης -και κατά πολλούς κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών (εντός κι εκτός νερού)- γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, απ’ όπου κατάγεται η Αγγλίδα μητέρα του Μπρέντα. O παππούς του, Λέναρντ, τον πήγε πρώτη φορά στο γήπεδο, όταν ήταν 5 χρόνων και με τη γιαγιά του, Όλιβ, συζητούσαν για τα παιχνίδια της αγαπημένης ομάδας τους, τις μεταγραφές και τους τραυματίες. “Αρρωστάκι” Λίβερπουλ ήταν η γιαγιά. “Όλες οι συζητήσεις μαζί της περιστρέφονταν γύρω από τη Λίβερπουλ. ‘Ευτυχώς που έφυγε ο Φερνάντο Τόρες!’, μου είπε μια φορά. Βέβαια, δεν έπαιζε και πολύ καλά. Να ‘ναι καλά ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς που έδωσε τα ωραία λεφτάκια του και πήρε το ‘παλτό’! (γέλασε) Όταν πια είχε μεγαλώσει, ο θείος μου -ο γιος της- την πείραζε και της έλεγε να της πάρει εισιτήριο διαρκείας, για να πηγαίνουν παρέα στο ‘Άνφιλντ’. Πάντως, μου είχε δώσει μία φωτογραφία του. Υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Τόρες. Την είχαν τα παιδιά της ξαδέρφης μου, αλλά είναι Έβερτον. Την είδε η γιαγιά και τους είπε ‘εσείς θα την πετάξετε! Φέρτε την, να τη δώσουμε σε κάποιον που θα την κρατήσει'”.

Η οικογένειά του στην Αγγλία είναι μοιρασμένη στα δύο. “Στην περιοχή, οι οπαδοί είναι Λίβερπουλ ή Έβερτον. Παίζει ρόλο η συνοικία που μένεις. Έτσι πάει. Αυτό συνέβαινε πιο έντονα στο παρελθόν. Με τον καιρό, πολλοί έκαναν οικογένεια, μετακόμισαν και μπλέχτηκαν μεταξύ τους”. Το σπίτι της φαμίλιας βρίσκεται ανάμεσα στο “Άνφιλντ” και το “Γκούντισον Παρκ”.

“Με τον παππού μου, που ήταν οπαδός της Έβερτον, είχα πάει στο ‘Γκούντισον Παρκ’ για να δούμε Έβερτον-Λίβερπουλ. ‘Έφυγε’ από τη ζωή όταν ήμουν 9-10 ετών. Στο ‘Άνφιλντ’ πήγα επίσης μικρός. Όταν ακόμα τα πέταλα είχαν όρθιους οπαδούς και όχι καθίσματα. Τότε, με τα καγκελάκια. Η γιαγιά Όλιβ ‘έφυγε’ τον Δεκέμβριο που μας πέρασε. Της αφήσαμε ένα στεφάνι με λουλούδια στο Μνημείο του Χίλσμπορο. Συνηθίζεται αυτό, όταν πεθαίνει ένας φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ. Ένας από αυτούς που την ακολουθούν σε όλα τα παιχνίδια της. Στο ίδιο μνημείο αφήσαμε στεφάνι και για τον ξάδερφό μου. Πέθανε το 2005. Είχε πάει στον τελικό του Champions League, στην Κωνσταντινούπολη. Κι αμέσως μετά, μετέβη σ’ ένα θέρετρο στη Βουλγαρία. Δεν ένιωθε καλά και την επόμενη ημέρα δεν ξύπνησε. Πέθανε από μηνιγγίτιδα. Ήταν 22 ετών. Η μεγάλη χαρά του συνδυάστηκε με τον θάνατό του. Πάντα αυτόν σκέφτομαι, όταν μιλάω για την ομάδα. Θα πήγαινα κολυμπώντας στην Κωνσταντινούπολη για να δω το 3-3 με τη Μίλαν!” Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο για τον Σπύρο. Για τον Σπύρο, όχι για εμάς.

“Εκείνη τη χρονιά κατάλαβα ότι είμαι πιο πολύ Ολυμπιακός απ’ ό,τι Λίβερπουλ. Έπαιζαν οι δύο ομάδες μου και πριν από τον αγώνα έλεγα όποια κι αν νικήσει δεν θα έχω πρόβλημα. Έλα, όμως που κατά τη διάρκεια του αγώνα ήθελα να νικήσει ο Ολυμπιακός. Αυτή είναι πρώτη χρονιά -απ’ όσες θυμάμαι- που παίρνουν πρωτάθλημα και οι δύο ομάδες μου. Όμως, θέλω το νταμπλ με τον Ολυμπιακό”. Είναι λογικό να μην έχει τέτοια ανάμνηση ο Γιαννιώτης, που έχει γεννηθεί το 1980. Αυτή είναι η 7η φορά που οι Πειραιώτες κι οι Άγγλοι στέφονται πρωταθλητές την ίδια χρονιά. Είχε συμβεί επίσης τις χρονιές 1947, 1966, 1973, 1980, 1982 και 1983.

“Ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα ο Κλοπ”

“Πριν από τον κορονοϊό, σκεφτόμουν να πάω στο ‘Άνφιλντ’, για να δω κάποιο από τα τελευταία παιχνίδια. Για να είμαι μέσα και να το ζήσω. Θα ήθελα να έχει κόσμο στον τίτλο, αλλά προέχει το κοινό καλό κι η προστασία όλων”. Το προηγούμενο διάστημα δεν απέφυγε τα σχόλια για την γκαντεμιά της ομάδας του: “Η περίοδος του εγκλεισμού ήταν δύσκολη και προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε. Λέγαμε ‘μια φορά παίρναμε πρωτάθλημα κι αυτό θα διακοπεί’. Η Λίβερπουλ ξεκίνησε καλά αυτήν τη σεζόν και πριν από τα Χριστούγεννα ήμουν σίγουρος ότι θα πάρει το πρωτάθλημα. Βέβαια, με τη Λίβερπουλ ποτέ δεν ξέρεις, αλλά έβγαζε μια σιγουριά η ομάδα”.

Απέρριψε αμέσως τα περί “Looserpool” και “Neverpool”: “Δεν υπάρχουν αυτά που λένε. Δεν υπάρχουν καθόλου! Η Λίβερπουλ δεν είναι μια ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω. Η Λίβερπουλ είναι ιδέα”.

Οι οπαδοί των “κόκκινων” έχουν χαρακτηριστεί υπερόπτες από τους υπόλοιπους στο Νησί. “Αυτό προέκυψε, επειδή τα χρόνια που δεν έπαιρναν πρωτάθλημα έγιναν στόχος καζούρας και απαντούσαν στους επικριτές τους ‘κοιτάξτε το παρελθόν μας’. Όμως, στην Αγγλία ο τίτλος που μετράει είναι το πρωτάθλημα. Μετράει περισσότερο κι από το Champions League. Η Λίβερπουλ είχε ευρωπαϊκές διακρίσεις, αλλά όχι τον τίτλο στην Premier League. Είναι το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο, επειδή μπορεί να το κατακτήσει ακόμη κι ένα αουτσάιντερ. Η Λέστερ είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα”.

Από χθες, γράφονται ύμνοι για τον Γιούργκεν Κλοπ και τη συμβολή του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος: “Έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτόν τον τίτλο. Είναι ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα! Μετράει η τακτική, η ομαδικότητα κι η φιλοσοφία του για τη ζωή. Μ’ αρέσει ως προπονητής, αλλά και οι απόψεις που έχει. Επειδή έχει εκτόπισμα στην κοινωνία, προσέχει τι λέει. Βοήθησε την ομάδα να συσπειρωθεί, να παίζουν όλοι για όλους. Είναι από τις λίγες φορές που μεγάλοι παίχτες δεν έπαιξαν μόνο μια χρονιά, αλλά έμεναν στη Λίβερπουλ. Ο Κλοπ έχει παίξει ρόλο και σε αυτό. Είναι καλό το κλίμα που έχει διαμορφώσει. Αν κάποιος έχει πολύ δελεαστική πρόταση, πιθανότατα θα φύγει. Αλλά, τώρα δεν γίνεται το ίδιο συχνά, όπως στο παρελθόν. Και η αλλαγή της χημείας ήταν ένα από τα προβλήματα της Λίβερπουλ. Και ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι καλός προπονητής κι έχει περάσει από μεγάλες ομάδες, αλλά ο Κλοπ είναι διαφορετικός. Νομίζω επιλέγει ομάδες με βαθιά ιστορία. Δες και την Ντόρτμουντ”.

Δυο παίχτες έχει στο μυαλό του. “Ο μουστάκιας μαζί με τον Κένι Νταλγκλίς είναι οι προσωπικότητες της ομάδας. Όταν ακούω για τη Λίβερπουλ, τον Ίαν Ρας σκέφτομαι πρώτα. Υποθέτω έχει παίξει ρόλο το γεγονός ότι αυτόν πρωτοείδα ως παιδί”.

Ο Σπύρος κολυμπούσε μόνος του, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκε έτσι. “Γι’ αυτό έκανα τατουάζ το ‘You ‘ll never swim alone’ (σ.σ. παραλλαγή του εμβληματικού ‘You ‘ll never walk alone’). Φαινόμουν μόνος μου στο νερό, αλλά δεν ήμουν μόνος στην προσπάθεια. Κι έπειτα, συνδέεται και με τη μισή καταγωγή μου”.