Πόσοι «φασισμοί» υπάρχουν; – μέρος 2ο

*Το αρχικό κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Corfupress το 2016. Σήμερα, μετά και την καταδίκη των ναζιστών – εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, εμπλουτίστηκε και επικαιροποιήθηκε.

Μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής βγήκε στο σεργιάνι των τηλεοπτικών παραθύρων, και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, ένα ετερόκλητο πλήθος, ακροδεξιών από τη μια, και «φιλελευθέρων», οπαδών του «ακραίου κέντρου», από την άλλη και οι οποίοι, φορώντας το προσωπείο της μετριοπάθειας, μας δίνουν μαθήματα για τους «πολλούς φασισμούς». Συστημικοί δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες, αντιδραστικοί πολιτευτές κτλ παλεύουν να μας πείσουν ότι ο Φασισμός δεν είναι ένας. Οι αντιφασίστες «που συγκεντρώθηκαν έξω από το εφετείο είναι φασίστες», μας είπε ο Άρης ο Πορτοσάλτε. «Ο φασισμός δεν είναι μόνο μαύρος αλλά και κόκκινος» δήλωσε ο «πατριώτης» Κυριάκος Βελόπουλος.

Όλοι οι «ισαποστάκηδες» και οι λάτρεις της «θεωρίας των δυο άκρων», συνεπικουρούμενοι και από τους ίδιους τους ακροδεξιούς μας μιλάνε για τον «μαύρο φασισμό», αυτόν δηλαδή που καταδικάστηκε στο δικαστήριο, και ζητάνε το ίδιο να γίνει και για τον άλλο φασισμό ..τον κόκκινο! Αυτή η προσέγγιση βέβαια δεν είναι πρωτόγνωρη, ούτε εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά μετά την ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής.. αρκεί να θυμηθούμε την προ τετραετίας αχαρακτήριστη δήλωση του Θ. Τζήμερου ότι «Ο Φύσσας ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του..»!

Πάμε τώρα όμως σε ένα μάθημα πολιτικής παιδείας for dummies : Ο Φασισμός είναι μια συγκεκριμένη ιδεολογική θεώρηση με συγκεκριμένα ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. «Οι κύριες εκφάνσεις του φασισμού ήταν η Ιταλία του Μουσολίνι και η Γερμανία του Χίτλερ. Ο φασισμός αντιτίθεται στον …. κομμουνισμό. Ο φασισμός έχει σαν ιδεώδες έναν άνθρωπο ο οποίος είναι έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του για το έθνος ή τη φυλή…» (Andrew Heywοod, Εισαγωγή στην Πολιτική). Αφού λοιπόν ο φασισμός έχει συγκεκριμένο επιστημονικό ορισμό, και ο Φύσσας σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί οπαδός του φασισμού, τότε γιατί ο Τζήμερος τον λέει φασίστα; Αφού οι συγκεντρωμένοι έξω από το εφετείο ζητούσαν την καταδίκη της φασιστικής Χρυσής Αυγής γιατί ο Πορτοσάλτε τους λέει φασίστες; Αφού ο Φασισμός είναι ένας γιατί όλο το συστημικό κατεστημένο μιλάει για «πολλούς φασισμούς»; Είναι τόσο «αδιάβαστοι»; Μπερδεύτηκαν; Προφανώς και όχι. Απλά ακολουθούν την τακτική που και άλλοι «φιλελεύθεροι» και «δημοκράτες», αλλά και πολλοί ακροδεξιοί πιο πρόσφατα, ακολουθησαν.

Αρχίζοντας με τους ακροδεξιούς, η προσφιλής τους τακτική, των ίδιων των φασιστών δηλαδή, είναι να «κουμπώνουν» διπλά από κάθε παράνομη, ανήθικη, καταπιεστική, ή μη αρεστή πράξη, τη λέξη -φασιστο- . Οι νέες ευφάνταστες λέξεις όπως «ισλαμοφασίστες», «φασιστερά» κτλ άρχισαν να διοχετεύονται στο διαδίκτυο παράλληλα με την άνοδο της ακροδεξιάς στη χώρα μας από τους ίδιους του φασίστες. Η ιδέα του φασίστα είναι πονηρή και απλή. Κάθε συμπεριφορά παράνομη, κατακριτέα κτλ, ή κάθε συμπεριφορά που δε μου αρέσει, θα της κοτσάρω και ένα «-φασιστο-» δίπλα. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα σιγά σιγά να απαλλαγεί η λέξη «φασισμός» από το συγκεκριμένο, επιστημονικά καθορισμένο, νόημά της και να απενοχοποιηθεί στα μάτια του κόσμου. Κάθε πράξη παράνομη, ή ανήθικη, και κάθε ιδέα μη ανεκτή βαφτίζεται «φασιστική» από τον ίδιο το φασίστα, και έτσι ο όρος «φασισμός», από την συγκεκριμένη κτηνώδη ιδεολογία, εξαιτίας της οποίας αιματοκυλίστηκε ο πλανήτης, καταλήγει να ταυτίζεται απλά με κάτι το παράνομο, το ανήθικο ή με κάτι το απλά «κακό», μέσα στα πολλά «κακά» που υπάρχουν γύρω μας.

Οι πιο mainstream πολιτικοί και δημοσιολογούντες δε χρησιμοποιούν αναγκαστικά και μόνο τα παράγωγα της λέξης φασισμός, με σκοπό να τον απενοχοποιήσουν, αλλά χρησιμοποιούν και τις ίδιες τις λέξεις «φασισμός» και «φασίστας». Το σημαντικό είναι όμως ότι, κόντρα σε κάθε επιστημονική ορολογία, έχουν ανακαλύψει «δυο φασισμούς». Τον κόκκινο και τον μαύρο! Σύμφωνα με αυτό το αντιεπιστημονικό και ανήθικο πολιτικό «τρυκάκι» ο φασισμός δεν είναι μόνο η κτηνώδης ιδεολογία που άνθισε στο μεσοπόλεμο, αλλά φασισμός βαφτίζεται τεχνηέντως και οτιδήποτε άλλο διαφέρει από την πολιτική ιδεολογία της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Ο φασισμός λοιπόν με αυτόν τον τρόπο δεν ταυτίζεται μόνο με την ακροδεξιά, όπως και θα έπρεπε, αφού αυτή είναι επιστημονικά και εξ’ ορισμού ο φυσικός εκφραστής του φασισμού, αλλά και με οτιδήποτε άλλο αντιτίθεται στο σημερινό σύστημα με σκοπό να αμαυρωθεί, όπως πχ ο Φύσσας, που έγραφε «προκλητικούς» στίχους στα τραγούδια του , όπως μας είπε ο Τζήμερος, ή οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα που ζητάνε με δυναμισμό υψηλότερους μισθούς και καλύτερους όρους εργασίας.

Έτσι λοιπόν οι λεγόμενοι «φιλελεύθεροι», χέρι χέρι με τους ακροδεξιούς, βάζουν στο «ίδιο τσουβάλι» τους οπαδούς της πιο απάνθρωπης ιδεολογίας που έχει γνωρίσει ο πλανήτης με αυτούς που παλεύουν για την κοινωνική αλλαγή. Τοποθετούν στο ένα «άκρο» τους μαχαιροβγάλτες και στο άλλο «άκρο» αυτούς που ονειρεύονται την κοινωνική και οικονομική ισότητα. Τοποθετούν τον εαυτό τους στο «κέντρο» και κρατάνε «ίσες αποστάσεις» τόσο από δολοφόνους τους Φύσσα όσο και από αυτούς που ζητάνε την παραδειγματική τιμωρία τους … εξισώνοντας δηλαδή ουσιαστικά τους πραγματικούς φασίστες με αυτούς που θέλουν να τσακίσουν τον Φασισμό. Καμία έκπληξη βέβαια για αυτή τη σύμπλευση αφού ο Καπιταλισμός ( η λεγόμενη «φιλελεύθερη οικονομία» δηλαδή) είναι αυτός που γέννησε, εξέθρεψε, και χρησιμοποίησε το Φασισμό σαν συστημικό μαντρόσκυλο. Δικό του τεκνό είναι ο Φασισμός , δικά του τεκνά και οι φασίστες … και όσες «ενδοοικογενειακές» διαμάχες και να έχουν ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν ούτε την στενή τους σχέση, ούτε το κοινό μίσος που έχουν απέναντι σε οτιδήποτε προοδευτικό μπορεί να απειλήσει το σύστημά τους..