Μονόλογος ενός Δημάρχου

Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να σας πω για αυτά που με βαραίνουν, για αυτά που πρέπει να αναλάβω την ευθύνη και για αυτά που νιώθω ότι με αδικείτε.

Προσπάθησα, πάλεψα, αγωνίστηκα όσο πιο πολύ μπορούσα να σηκώσω το Δήμο μας ψηλά και να τον κρατήσω όρθιο. Αφήνω πολλά πράγματα πίσω μου ως παρακαταθήκη στους επόμενους. Στην πραγματικότητα, τίποτα από όσα γίνονται σήμερα δε θα μπορούσε να γίνει, αν δεν τα είχαμε προετοιμάσει εμείς. Ναι, εγώ και οι συνεργάτες μου.

Όμως με τα σκουπίδια δεν τα καταφέραμε. Το φταίξιμο μπορεί να απλώνεται σε πολλούς και σε πολλά χρόνια πίσω, όμως εγώ πρέπει να αναλάβω την ευθύνη για όσα συνέβησαν. Για τα «ναι» και τα «όχι» που είπα ή δεν είπα, όταν έπρεπε και περισσότερο για τα «ίσως» τα «μπορεί», τα «θα δούμε». Για τις ολιγωρίες μου, τις καθυστερήσεις μου, τις αναβολές μου τότε που έπρεπε να σηκώσω το ανάστημα για να καταλάβουν όλοι με ποιον έχουν να κάνουν. Για την τάση μου να διαφεύγω, όταν σκούραιναν τα πράγματα. Τώρα είναι αργά. Δεν μπορώ να το διορθώσω.

Ούτε τους ανθρώπους που έκανα να απομακρυνθούν από κοντά μου μπορώ να φέρω πίσω. Θα ήταν μικρότερη η μοναξιά. Και για αυτό είναι αργά. Ίσως μπορέσω κάποτε να τους το πω από κοντά. Κι ας μη διορθώνει τίποτε αυτό.

Και πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους στάθηκαν δίπλα μου μέχρι το τέλος. Και σε αυτούς που ακόμα με αγαπάνε είτε μου το δείχνουν είτε όχι. Ναι, τους το χρωστάω. Αυτοί δε μου το χρωστούσαν.
Και θα πω και μια κουβέντα σε όσους μου κούνησαν το δάχτυλο με κακία, με ειρωνεία, με μίσος. Σε όσους με απείλησαν, με πρόγκηξαν, θέλησαν να με φοβίσουν. Τους εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ στη ζωή τους να αντιμετωπίσουν ό τι αντιμετώπισα εγώ. Και να μη βρουν ποτέ μπροστά τους, απέναντι τους τόση κακομοιριά, τέτοιους ανθρώπους.

Ίσως μετά από πολύν καιρό μπορέσουμε να πούμε περισσότερα για αυτές τις λεπτομέρειες που έπαιξαν ρόλο, αυτές που μέσα τους κρύβουν το διάβολο. Για επαναστάτες «πράσινους, κόκκινους, μπλε», για κατεστημένα και κατεστημένους, για κόμματα και κινήματα. Δεν είναι τώρα η ώρα. Κανείς δεν έχει τις αποστάσεις που χρειάζονται από αυτά τα γεγονότα. Τώρα θέλω μόνο να πω «δική μου η ευθύνη» και για τα καλά και για τα κακά.

Μακάρι να μπορέσουν να το πουν κι άλλοι εκτός από μένα.

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα της πραγματικότητας είναι απολύτως συμπτωματική.