Εκπαιδευτικά… σκόρπια

Άνοιξαν και τα Δημοτικά. Η πρώτη παρτίδα με τα Λύκεια και Γυμνάσια σώθηκε, γιατί οι γονείς πήραν πάνω τους την ευθύνη και δεν έστειλαν τα παιδιά τους, δεν αποδέχτηκαν το περιττό ρίσκο. Έτσι μπόρεσαν να εφαρμοσθούν οι αποστάσεις ασφαλείας και τα υπόλοιπα. Το Σεπτέμβρη όμως ξεκινάμε ξανά από την αρχή, γιατί τότε θα είναι όλοι οι μαθητές στο σχολείο. Δεν προετοιμαστήκαμε για τίποτε, ήταν εικονική πραγματικότητα και τίποτε άλλο. Από σήμερα πάλι ας προσευχηθούμε στη θεά τύχη και στην επιθυμία του Covid να κάνει διακοπές, αν δεν του ανοίξει η όρεξη με αυτά που βλέπει.

Το ανέκδοτο με τις κάμερες στα σχολεία έμεινε ανέκδοτο, γιατί το πήραν στην πλάτη τους οι εκπαιδευτικοί και είπαν ένα αποφασιστικό «όχι» χωρίς αστερίσκους. Και η υπουργός έκανε μεγαλοπρεπώς πίσω, αφού είχε φάει και ένα ηχηρό χαστούκι από την Ομοσπονδία των ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών ενώσεων, που αριθμεί μερικά εκατομμύρια μέλη.

Τώρα σειρά παίρνει η συζήτηση στη Βουλή για το νέο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση. Δείγματα της εκπαιδευτικής αντίληψης της Νέας Δημοκρατίας έχουμε ήδη δει.

Έτσι είδαμε ότι το να αφήνουν τις τσάντες τους τα παιδιά του Δημοτικού στο σχολείο την Παρασκευή, δε χωράει στη σκέψη της. Δεν πρέπει τα παιδιά να εθίζονται σε τέτοιες αντιλήψεις περί ελεύθερου χρόνου.
Η θεματική εβδομάδα, που καταργήθηκε κι αυτή ,εισάγει στο σχολείο καινά δαιμόνια, την κουλτούρα κατά των διακρίσεων , την προστασία του περιβάλλοντος , τη βιωματική μάθηση.

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ταμπού και για την προηγούμενη κυβέρνηση, φοβίζει, οι νέοι, στη μεγάλη τους πλειονότητα, θα συνεχίσουν να μυούνται στην σεξουαλική ζωή, όπως πάντα: από την πορνογραφία και από τις τερατολογίες των μεγαλυτέρων της παρέας. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν, το θέμα είναι να καλλιεργηθεί η πίστη στην ορθοδοξία, αυτό θα τα λύσει όλα.
Όσο για την αριστεία και τους «αρίστους» έχουμε ήδη γελάσει πολύ.

Θα δούμε λεπτομέρειες για το νέο νομοσχέδιο σε επόμενα σημειώματα, όμως ας έχουμε υπόψη μας προκαταβολικά δυο τρία πράγματα.

Το σχολείο σήμερα δεν πάσχει από αυστηρότητα και πειθαρχία, αλλά από κίνητρο για την σκληρή μάχη της γνώσης, σε μια κοινωνία που στην πράξη χλευάζει τη γνώση, αν αυτή δε φέρνει χρήμα, όπως και την τέχνη και τους καλλιτέχνες, αν γίνονται ενοχλητικοί, για να δοξάζεται έτσι στο τέλος «η σοφία του καφενείου». Κι έτσι τα καφενεία απόκτησαν δύναμη να λένε και να διαδίδουν ό τι θέλουν. Και σιγά- σιγά έγιναν όλοι καφενείο, με πρώτα και καλύτερα τα Μ.Μ.Ε.

Το κίνητρο δεν μπορεί να είναι άλλο από την επαγγελματική αποκατάσταση, τη βελτίωση της ζωής του καθενός Αυτό απαιτεί με τη σειρά του αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου. Άρα, ας μιλήσουμε καλύτερα για την οικονομία και μετά για την εκπαίδευση.

Απαιτεί επίσης ένα σχολείο ελκυστικό σε όλες τις παραμέτρους του. Στις εγκαταστάσεις, τον τεχνολογικό του εξοπλισμό, τις μεθόδους του, το περιεχόμενό του, την καθημερινή του ζωή. Δηλαδή ας μιλήσουμε για τον προϋπολογισμό για την εκπαίδευση και μετά για τις αποβολές.

Κι ας μιλήσουμε για τα μοντέλα διδασκαλίας και όχι για τις εξετάσεις, γιατί αν το κάνουμε ανάποδα, τα εξεταστικά μοντέλα θα διαμορφώσουν τα μοντέλα διδασκαλίας, όπως δηλαδή γινόταν μέχρι σήμερα και τα πάντα τελικά θα ρυθμίζονται από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Δηλαδή δεν θα έχουμε κάνει ούτε βήμα μπροστά, αλλά πολλά πίσω.