Αυτοί μόνο να χαμογελούν ξέρουν

Η διαμάχη για τις επενδύσεις σε σχέση με το περιβάλλον κρατάει χρόνια. Σίγουρα από το 1990-95 και μετά, όταν πια είχαν αποκαλυφθεί επαρκώς τα προβλήματα στασιμότητας της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τα προβλήματα του περιβάλλοντος. Ίσως και πιο πριν. Νομίζω μάλιστα ότι η διαμάχη αυτή τέμνει οριζόντια πολιτικά κόμματα και σχηματισμούς κι ας έχουν όλα στις προγραμματικές τους διακηρύξεις μπροστά-μπροστά, βιτρίνα, την περιβαλλοντική προστασία. Δεν είναι, όμως, ίδιο το ποσοστό σε κάθε κόμμα, που θεωρεί και λίγο υπερβολή την προτεραιότητα για το περιβάλλον σε σχέση με την αναπτυξιακή δύναμη των επενδύσεων. Η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι ο Ερημίτης έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα καιγόταν, άρα καλά κάνουμε και προχωράμε, δείχνει, εκτός από αμηχανία και προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του και να φανεί σίγουρος στους ακροατές του, ότι στη Νέα Δημοκρατία η αντίληψη αυτή είναι κυρίαρχη. Το πόσο πανηγυρικά εξάλλου ήρθαν με γέλια, χαρές, ενθουσιασμό και ανάταση για να σφραγίσουν, όπως νομίζουν, την καταστροφή της τελευταίας παρθένας περιοχής του νησιού, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Και μάλιστα με ενεργή μπροστά στα μάτια τους την αντίδραση της κοινωνίας στην πόλη και στις Σινιές, με πολύ υψηλή για την εποχή και τις συνθήκες συμμετοχή. Αυτή η αντίληψη έχει αποτυπωθεί και νομοθετικά στο νόμο Χατζηδάκη, αποδεκτός κι από διάφορους εκτός Νέας Δημοκρατίας, που θεωρούν ότι διορθώνονται στρεβλώσεις του παρελθόντος, αίρονται καθυστερήσεις και γραφειοκρατικά εμπόδια που αναστέλλουν τη διάθεση των επενδυτών.

Ανοησίες. Απλά, κάνουν την επιλογή τους και διαμορφώνουν τις προτεραιότητές τους. Εξάλλου το κοσμοπολίτικο και το glamour, κι όχι το φυσικό και αυθεντικό, είναι η δική τους αντίληψη για τα πράγματα, ταυτοτικό στοιχείο της ατομικής και συλλογικής τους συγκρότησης, που μπορεί να εκφράζεται καθ’ υπερβολή με τα χαζά και το κιτς του ζεύγους Πατούλη, στην πιο μετριοπαθή του, όμως, διάσταση, αυτή της κυρίας Μητσοτάκη, το αποδέχεται η συντριπτική πλειονότητα της Νέας Δημοκρατίας. Πώς λέμε σεμνότητα; Καμία σχέση. Και μετά έρχεται ο Άδωνης να το τερματίσει με τρόπο λίγο vulgaire και αγροίκο, και διάφοροι άλλοι, όπως το Protagon, η Athens Voice, η iefimerida να το υποστηρίξουν ιδεολογικά και μάλιστα ως ακραιοκεντρώα άποψη.

Η συνέχεια του ΚΛΙΚ, του Νitro και των άλλων ανάλογων περιοδικών της δεκαετίας του 1990 είναι εδώ. Μόνο που αυτό το λούστρο του αστραφτερού χαμόγελου μπροστά σε ονειρικά ηλιοβασιλέματα (ποτέ ανατολές, είναι πολύ νωρίς για όσους γυρνάνε από πάρτι) τώρα πια έρχεται να κρύψει την εικόνα μιας κοινωνίας που, μόλις είχε αρχίσει να ορθοποδεί, ξαναμπαίνει στο γύψο της ύφεσης, χωρίς οι χαμογελαστοί ηγέτες της να νιώθουν καμιάν ανάγκη να κάνουν κάτι για αυτό. Δεν είμαστε στο 1990. Το ξέρουν; Προφανώς ναι. Όμως το βασικό για αυτούς είναι να χαμογελάνε, να περνάει μακριά τους η φτώχεια και η μιζέρια της πλέμπας, να μην τους αγγίξει, να μη τους χαλάσει την ευδαιμονία. Κάτι σα διαφήμιση: η μέρα φεύγει… η Ν.Δ έρχεται. Αυτό θέλουν, να ζήσουν το όνειρό τους, τώρα που ξαναγύρισαν στη «φυσική τους» θέση, αυτήν του ιδιοκτήτη. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες άνευ αξίας.