Το ΕΑΚΚ στην περίοδο της πανδημίας

Καθώς προχωράμε προς τον χειμώνα και λαμβάνοντας στα υπόψιν μια γενικότερη δύσκολη κατάσταση, όπως αυτή δείχνει να διαμορφώνεται, γίνεται σαφές πως η προσοχή πρέπει να ενταθεί, εαν θέλουμε να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, στις περίπλοκες, ιδιόμορφες και ασφυκτικές συνθήκες που προκαλεί η πανδημία. Στην περίπτωση του ΕΑΚΚ αυτό σημαίνει ουσιαστική εξυπηρέτηση του πολύ μεγάλου αριθμού των χρηστών του δημόσιου αθλητικού συγκροτήματος της Κέρκυρας, δηλαδή της ευρείας αθλητικής κοινότητας των Σωματείων, των μικρών ηλικιών και των γονιών τους, της νεολαίας και κάθε αθλούμενου που διαθέτει το δικαίωμα στην άθληση με βάση το χρονοδιάγραμμα και τις προυποθέσεις, μέσα σε συνθήκες ανθρωπιάς, λογικής και κυρίως ασφάλειας, στο μέτρο και στο βαθμό φυσικά που αυτό είναι εφικτό στις παρούσες συνθήκες.

Είναι σήμερα, μπροστά στον χειμώνα, αναγκαία προυπόθεση να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο και να κυριαρχήσει μια ψύχραιμη, υπεύθυνη και σοβαρή συλλογική αντίληψη αλληλοπροστασίας και συνευθύνης, που να μεταφέρεται από όλους προς όλους, χωρίς στοιχεία της υποτίμησης του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, χωρίς ελαφρότητα αλλά και χωρίς σπασμωδικές ενέργειες, χωρίς εκνευρισμούς και πανικό. Οφείλουμε όλοι μαζί – και ο καθένας από την πλευρά του – να συνεισφέρουμε σε μια τέτοια κατάσταση αλληλοπροστασίας, σε μια συλλογική κατάσταση που ώριμα και υπεύθυνα θα κατανοεί ότι εκεί, στο σημείο που αυτή θα υποτιμηθεί και θα “σπάσει”, εκεί – και τότε – είναι πιθανό να αρχίσει το πρόβλημα.. Ενας γενικότερος συναγερμός λοιπόν, όλων, είναι από τις συνθήκες επιβεβλημένος.

Μπροστά στο χειμώνα όμως – τουλάχιστον τώρα και ιδιαίτερα τώρα, καθώς αυξάνει κατά πολύ ο όγκος των χρηστών του αθλητικού συγκροτήματος και το πρόγραμμα λειτουργίας του βαραίνει, υπο την ιδιαιτερότητα μάλιστα των χειμωνιάτικων συνθηκών, πρέπει να δούμε σαν απόλυτα αναγκαία και λογικη εξέλιξη, η ίδια η δημόσια υπηρεσία που λέγεται ΕΑΚΚ, να διαταχθεί και να οργανωθεί επιτέλους με τέτοιο τρόπο, ανάλογο των σοβαρών συνθηκών και αναγκών, να διαταχθεί λοιπόν έτσι που να υπηρετεί – στο μέγιστο δυνατό βαθμό – ουσιαστικά και υπεύθυνα την σημερινή δύσκολη έκτακτη κατάσταση και να εξυπηρετήσει, επίσης στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, αποτελεσματικά την αποστολή που έχει. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν επαρκούν λόγια και σπασμωδικές φωνές για τους κινδύνους της πανδημίας, χωρίς να συνοδεύονται με αντίστοιχο πρακτικό περιεχόμενο. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το κεντρικό και επείγον πρόβλημα διαχείρισης τώρα, είναι ο χρόνος, οι ώρες και οι ημέρες που το συγκρότημα δέχεται τον μεγάλο όγκο των χρηστών του, οι ώρες και οι ημέρες που συστηματικά πραγματοποιούνται οι προπονήσεις Συλλόγων, αθλητών, ακαδημιών και κοινού, που εξελίσσεται συνεχής ροή κόσμου, που οι εγκαταστάσεις λειτουργούν ασταμάτητα με πυκνή συμμετοχή, όπως και οι ημέρες των αγωνιστικών εκδηλώσεων. Δηλαδή οι απογευματινές – βραδινές καθημερινές ημέρες και τα Σαββατοκύριακα με αγωνιστικό πρόγραμμα. Εκεί πρέπει να δοθεί το ανάλογο βάρος, με την καλύτερη δυνατή, συστηματική και ορατή σε όλους εποπτεία όλων των κτηρίων – εγκαταστάσεων και μαζί, την μέγιστη δυνατή παροχή υπηρεσιών καθαριότητας – υγιεινής.

Είναι αντιπαραγωγικό και ανορθολογικό, ειδικά σε σχέση με τις παρούσες συνθήκες και τις προτεραιότητες που αυτές καθορίζουν, η απογευματινή λειτουργία του ΕΑΚΚ να καλύπτεται με 1 εως 2 εργαζόμενους στην κεντρική πύλη του συγκροτήματος, χωρίς άλλη ενισχυμένη παρουσία, εποπτείας – καθαρισμού κλπ, ενώ ο μεγάλος όγκος εργαζομένων του ΕΑΚΚ (ενισχυμένος, μάλιστα, πλέον, με εποχικό προσωπικό, δηλαδή άλλοι 11) να είναι κατανεμημένος και να ασχολείται στην πρωινή βάρδια του ουσιαστικά αδειανού συγκροτήματος, εκτελώντας εργασίες, όποιες και ότι και αν είναι αυτές, εξαιρουμένων φυσικά των απολύτως απαραίτητων λειτουργικά. Επίσης, αντιπαραγωγική και ατελέσφορη αντίληψη και πρακτική θα ήταν η μετακίνηση προς την κατεύθυνση των Σωματείων και γενικότερα των χρηστών του συγκροτήματος, ευθυνών και καθηκόντων πέρα από τις καθορισμένες, γιατί το κατεπείγον ζήτημα τώρα είναι να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε και να εξαντλήσουμε περιθώρια για το καλό, το θετικό αποτέλεσμα, σε σχέση με το οποίο πρέπει να είμαστε στρατευμένοι και να εργαζόμαστε όλοι μαζί, συλλογικά, ο καθένας όμως – φυσικά – στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του, από την δική του συγκεκριμένη θέση ευθύνης και με το δικό του μερτικό ευθύνης. Έτσι, το δικό μου κάλεσμα προς τα Σωματεία και γενικότερα στους αθλητικούς φορείς και παράγοντες που δραστηριοποιούνται στο ΕΑΚΚ είναι, το επαναλαμβάνω, συναγερμός προσοχής και ευθύνης, χωρίς χαλάρωση.

Επειδή όμως έχει συμβεί να έχω την πραγματική εικόνα, καθώς όλο αυτό το διαστημα των έκτακτων μέτρων της πανδημίας βρίσκομαι στις ώρες αιχμής συνεχώς εκεί, μπροστά, θεωρώ ότι οφείλω αυτό το κάλεσμα συλλογικής εγρήγορσης να συνοδεύεται και από μια δημόσια έκφραση ικανοποίησης για τις διαρκώς και πιό βελτιωμένες προσπάθειες Σωματείων – προπονητών, παραγόντων, για θετική και δημιουργική συμβολή στην αντιμετώπιση της κατάστασης, με μέτρα που λαμβάνουν και επίσης με καλή συμβολή στην καθημερινή διαδικασία καταγραφής (ιχνιλάτισης). Έχω την γνώμη πως οι προσπάθειες τους πρέπει και μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτερες, προσαρμοσμένες και σύμφωνες στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της χειμερινής περιόδου.

Είναι πολλοί και σίγουρα θα ξεχάσω αρκετούς, θα ήθελα όμως να αναφερθώ στην Αλέκα, την Κωσταντίνα, την Χρύσα, την Μαρία, την Εύα, την Φωφώ, την Άντζελα – της Ρυθμικής, τον Κώστα και τα παιδιά της Ξιφασκίας, τα παιδιά της πυγμαχίας, τον Χρήστο, τον Μάκη, τον Παναγιώτη, την Έλενα και τους άλλους του κρίκετ, τους προπονητές και παράγοντες όλων των αθλημάτων που κάνουν χρήση του κλειστού Γυμναστηρίου, που όμως είναι πάρα πολλοί και – ας με συγχωρήσουν – δεν είναι εύκολο να τους αναφέρω εδώ ονομαστικά, όμως τους βλέπω και παρακολουθώ τις προσπάθειες τους καθημερινά, του Κολυμβητηρίου, την Χαρά, τον Τέλη, τον Σπύρο, τον Πήτερ, τον Αποστόλη, τον Κώστα, την Όλγα, την Αγγελική, την Πόπη, την Ιριάννα, την Κωσταντίνα, τον Άγγελο, τον Άκη και άλλους, του Εθνικού Σταδίου, τον Παύλο, τον Μάκη, τον Θάνο, τον Χρήστο, τον Σάκη, τον Βασίλη, τον Σταμάτη, τον Δημήτρη, την Ελένη, τον Νίκο, τον Φίλιππο, τον Σπύρο, και βέβαια τον κ.Νίκο, τον Ηρακλή, τον Μάκη και άλλους της Άρσης Βαρών και αρκετούς ακόμα. Να πούμε και για τον χώρο της δημοσιογραφίας, την Ματούλα, τον Λυκούργο κλπ που από τον ρόλο του γονέα και όχι μόνο, ζουν και βιώνουν την καθημερινότητα του συγκροτήματος. Όλοι βοηθούν, πρέπει να συνεχίσουν να βοηθούν, ακόμα περισσότερο, αλλά πρέπει και αυτοί να βοηθηθούν όσο αυτό είναι δυνατό, για να υπάρχει, για να εξασφαλιστεί και εύρυθμη αθλητική λειτουργία και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο μεγάλο πρόβλημα της πανδημίας.

Παράλληλα με τα παραπάνω, όμως, πρέπει να παρατηρήσουμε και ορισμένα σημαντικά ζητήματα, που απορρέουν από την οκτάμηνη πλέον εμπειρία των έκτακτων μέτρων της πανδημίας, ζητήματα που συζητιούνται άλλωστε και τροφοδοτούν τον δημόσιο προβληματισμό. Είναι νομίζω χρήσιμο να ξεκαθαρίσουμε προς κάθε κατεύθυνση τα αυτονόητα, πως αυτό που βιώνουμε και αυτά που εφαρμόζονται σήμερα είναι σαφώς και αποκλειστικά, έκτακτα υγειονομικά μέτρα. Έκτακτα μέτρα, όχι κανονική, όχι φυσιολογική κατάσταση. Θα ήταν απαράδεκτο λάθος εαν ορισμένοι υπεύθυνοι και “υπεύθυνοι” φαντασιόνονται τα έκτακτα μέτρα της πανδημίας σαν πρόπλασμα και προάγγελο μόνιμης κατάστασης, σαν μια περίσταση που θα εργαλειοποιηθεί, σαν ορμητήριο και σαν βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί ένα άλλο μοντέλο, δήθεν “ανταποδοτικό”, μοντέλο αυταρχικό και αντικοινωνικό, που μεθοδικά θα υπονομεύει και θα καταργεί τον ρόλο των δημόσιων αθλητικών υποδομών σαν κοινωνικό αγαθό, ανοιχτό και ελεύθερα προσβάσιμο.

Το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο της Κέρκυρας, με τα πολλά και γνωστά προβλήματα, με τις παλιές εγκαταστάσεις του, με τις μεγάλες ανάγκες του, που μέχρι σήμερα δεν έχουν αντιμετωπιστεί όπως πρέπει στην Κέρκυρα και όπως αξίζει στον αθλητισμό της, δηλαδή στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου εκσυγχρονισμού με την ανάλογη οικονομική στήριξη, παρόλα αυτά συνεχίζει να είναι ένα και μοναδικό στον τόπο μας, χρήσιμο και συστατικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής και κυρίως της αθλητικής ζωής, να είναι ο χώρος δημιουργίας της σύγχρονης αθλητικής ιστορίας της Κέρκυρας. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν για να ξανακουστεί, το ΕΑΚΚ με τα τόσα πολλά προβλήματα, είναι ακόμα και σήμερα το ένα και μοναδικό στο νησί, ένας δημόσιος οργανισμός που έχει πληρώσει και πληρώνει ο λαός για πολλές δεκαετίες, ουσιαστικά αποτελεί κοινωνική ιδιοκτησία πλέον, άρρηκτα δεμένη με τον τόπο μας, την ζωή και την εξέλιξη του. Δεν αποτελεί – με την στενή έννοια – ιδιοκτησία κανενός, δεν είναι στρατιωτικό στρατόπεδο και φυσικά δεν μπορεί να λειτουργεί σαν στρατόπεδο. Αυτό το δημιουργικό, κοινωνικό και ελεύθερο πνεύμα του δημόσιου αθλητικού συγκροτήματος, που οικοδομήθηκε μέσα στο χρόνο και από γενιά σε γενιά, που η κάθε γενιά έγραψε εδω την δική της ιστορία, οφείλουμε να το προασπίζουμε, διεκδικώντας παράλληλα μια ριζική, μεγάλη και κυρίως αληθινή – ειλικρινή αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων του. Ας μη ξεχνάμε όμως πως αυτή τη στιγμή, χωρίς επανάπαυση, μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της πανδημίας, που είναι προβλήματα δημόσιας υγείας, με την ελπίδα και την ευχή αυτή η κακή περίοδος να τελειώσει γρήγορα, χωρίς να αφήσει πίσω της μεγάλα “κουσούρια” και “ουρές” κοινωνικές..