Ο δικός μας Χριστός

Θα διαβάσατε ίσως σε αυτές εδώ τις στήλες, προ ημερών, το θαυμάσιο και σεμνό και θαρραλέο συνάμα άρθρο «Το στασίδι και το μετερίζι», το γραμμένο από τον Αριστερό συμπολίτη μας Κώστα Παπικινό, υποψήφιο βουλευτή με το ΚΚΕ στο νησί μας το 2012 και το 2015 και υποψήφιο περιφερειακό σύμβουλο με τον συνδυασμό «Λαϊκή Συσπείρωση Ιονίων Νήσων» το 2019.

Δεν απορούμε με το γεγονός ότι, όπως μαθαίνουμε, εκδήλωσαν… ιερή αγανάκτηση για το άρθρο αυτό κύκλοι προσκείμενοι στον αξιότιμο Δεσπότη μας και στην αξιότιμη δήμαρχό μας.

Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι λίγο να τολμά κάποιος να σε καλεί να σκεφτείς μήπως πρέπει να παραιτηθείς.

Αντιλαμβανόμαστε άλλωστε ότι πέραν των άλλων είναι και πολλά τα χρήματα και πολλές οι κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που διακυβεύονται.

Είναι φαιδρό όμως το επιχείρημα ότι οι κομμουνιστές και οι ριζοσπάστες αριστεροί δεν έχουν καμιά δουλειά να εκφέρουν λόγο για τη διαχείριση υποθέσεων που έχουν να κάνουν με τον Χριστό μας και τα σχετιζόμενα με Αυτόν ιερά παραδοσιακά πασχαλινά, λαϊκά κι εκκλησιαστικά έθιμα του τόπου μας.

Αντί άλλου απαντητικού σχολίου, θεωρούμε υπεραρκετό να παραθέσουμε στίχους από το ποίημα με τίτλο «Στο Χριστό», το γραμμένο από εκείνον τον κομμουνιστή Ποιητή που έγραψε και τον στίχο «Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
(ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)
Χριστέ, που καταδέχτηκες να γεννηθείς σ’ ένα παχνί,
στ’ άχυρα που χρυσώσανε, στα κόπρια που εωδιάσαν,
κοντά σε βόδια, σε νοσκούς που σ’ έβλεπαν με την αχνή
καλή ματιά _ στων τυράννων το στέμμα σε θρονιάσαν.

Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,
στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης-
σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά
να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις.
Χριστέ, που εδιάβης κι άνθισαν κρίνα οι ευλογίες σου λευκά
κ’ ήπιες νερό στου πένητα την ταπεινή παράγκα
κ’ έφεγγε η νύχτα ως έστρεφες γύρω τα μάτια σου γλαυκά,
τώρα φρουρό σε βάλανε μπρος στων πλουσίων τη μπάγκα.
Θάπρεπε να σε βλέπουνε τ’ αθώα παιδιά με σκιερά
μάτια στην κούνια στην κούνια γείρανε και σώπασαν στον ύπνο
κι όμως σε βλέπουν οι κλητοί σου μες στον κύκλο του παρά
να στρώνεις, δούλος ταπεινός, των τυράννων το δείπνο.
Και τ’ όνομά σου θάπρεπε να ψιθυρίζουν ν’ απαντούν
στάχυ στο στάχυ, καλαμιές που δείχνουν το φεγγάρι.
Τώρα τα μαύρα στόματα των πυροβόλων το βροντούν,
και στίβεις μες στα χέρια σου τις νέες καρδιές σφουγγάρι.
Χριστέ, η καρδιά σου ήταν καρδιά όλου του κόσμου
μα έμεινε στην υποταγή δεμένη για να δένει
κι αν τρόμαξαν ποτέ οι εχθροί για την πλατιά σου τη φωνή
οι ίδιοι σου στεφανώσανε την όψη αντεστραμμένη.
Μα ο πόνος τώρα ωρίμασε κ’ έκφραση δίκιου βρήκε η οργή,
σπάνε οι αλυσίδες της σκλαβιάς κ’ η υπομονή σου εχάθη,
και σε θωρώ στο νέο σταυρό, Χριστέ, στη ρόδινη αυγή,
απ’ το στερνό σου θάνατο η ζωή χαρά να πλάθει.

Αντί επιλόγου, παραθέσαμε ήδη σωζόμενη φωτογραφία από λιτάνευση του Αγίου Σπυρίδωνα εξήντα περίπου χρόνια πριν, με πρώτον αριστερά τον αείμνηστο βουλευτή της ΕΔΑ Μεμά Πρίφτη.