Για την ηλεκτρονική ψηφοφορία των αιρετών

Για όσους δεν άκουσαν ή δεν έχουν καταλάβει: Το Υπουργείο Παιδείας φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία, καταργεί (λόγω, λέει, covid) την πραγματοποίηση των εκλογών αιρετών αντιπροσώπων των εκπαιδευτικών με φυσική τους παρουσία (άρα και τις αντίστοιχες συνελεύσεις) και επιβάλλει τη διεξαγωγή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και μάλιστα Σάββατο (το ακατανόητο του ότι γιατί, αφού είναι να γίνουν ηλεκτρονικά, πρέπει να γίνουν και Σάββατο εξηγείται, για μένα, από το ότι προσπαθεί με ένα σμπάρο να χτυπήσει δυο τρυγόνια…. τώρα που γυρίζει….)

ΔΕΝ είμαι κατά της χρήσης της τεχνολογίας ΚΑΙ σε εκλογικές διαδικασίες κάθε είδους. Το αντίθετο μάλιστα, και μη φανεί παράξενο. Εξηγώ: Πάντα ήθελα και θέλω να μας επιτρεπόταν (χάρη ακριβώς στη δυνατότητα που δίνει σήμερα η τεχνολογία) να ψηφίζαμε ακόμα και κάθε μέρα για ένα σωρό μικρά ή μεγάλα ζητήματα που μας αφορούν, σε τοπικό (και όχι μόνο κλαδικό) ή σε εθνικό επίπεδο. Αλλά όχι να μας στερείται η δυνατότητα ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ, να συζητάμε, να βλεπόμαστε, να έχουμε ανθρώπινη, ουσιαστική επαφή.

Το ένα δεν (θα έπρεπε να) αποκλείει το άλλο. Θα μπορούσαμε πχ να κάνουμε τις συνελεύσεις μας, να βρισκόμαστε, να τα λέμε και να ψηφίζουμε (γιατί όχι;) ηλεκτρονικά επί τόπου, με φυσική παρουσία (χάριν ταχύτητας, μεγαλύτερης εγκυρότητας, δυνατότητας επεξεργασίας στοιχείων για στατιστικούς λόγους κλπ). Θέματα μυστικότητας και εγκυρότητας τεχνικά μπορούν να λυθούν. Και όποτε, εάν και για όποιο ζήτημα ΕΜΕΙΣ αποφασίζαμε να μπορούμε να ψηφίσουμε ΚΑΙ εξ αποστάσεως. ΟΧΙ όμως να μας επιβάλλεται ως η μοναδική διαδικασία που ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ μάλιστα και ΚΑΤΑΡΓΕΙ τη ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ και ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ των ανθρώπων (συνελεύσεις κλπ).

Προκαλεί γέλιο και οργή η δήλωση πριν λίγες μέρες της Υπουργού ότι εκπαιδευτικοί (ποιοι και πόσοι άραγε, δε μας είπε….) τηλεφωνούν στο Υπουργείο (!…χαχαχα) και δηλώνουν χαρούμενοι που «επιτέλους, τώρα θα ψηφίσουμε για πρώτη φορά»….! Και αναρωτιέται εύλογα κανείς, αν βέβαια πιστέψει την υπουργό: Γιατί δηλαδή θα πάνε τώρα; Ποιος και τι τους εμπόδιζε να πάνε τόσα χρόνια να ψηφίσουν; Ενώ είχαν δηλαδή εκπαιδευτική άδεια για αυτόν ακριβώς το λόγο, αυτοί πήγαιναν για καφέ ή για ψώνια και δεν έκαναν το κόπο να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα; Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Γι’ αυτούς δηλ. το Υπουργείο καταργεί τις συνελεύσεις; Για να δείξει τι καλά που έκαναν όλοι αυτοί που δεν πάταγαν το πόδι τους εκεί; (καλά της τα είπε ο Τσούχλος στην tv….) Είναι φανερό τι θέλουν: να «επιβραβεύσουν» και να ενθαρρύνουν τους «ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ». Με αφορμή και δικαιολογία το φόβο του covid, όπως βλέπουμε να γίνεται και σε μια σειρά άλλων τομέων και θεμάτων, θέλουν να χτυπήσουν και να καταργήσουν τις κάθε είδους (όχι μόνο των εκπαιδευτικών) ζωντανές συλλογικές διαδικασίες και συνευρέσεις. Φυσικά δεν πρόκειται να μας πουν ότι αυτός είναι ο απώτερος σκοπός.

Μη μας κοροϊδεύουν όμως. Ποιος πιστεύει ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος εξάπλωσης του ιού από μια 3μελή εφορευτική επιτροπή σε μια μεγάλη αίθουσα στην οποία θα μπαίνει ένας-ένας για να ψηφίσει τηρώντας όλα τα μέτρα (μάσκες, αποστάσεις), όταν καθημερινά συνυπάρχουν πολλοί περισσότεροι μαθητές-καθηγητές σε πολύ μικρότερες αίθουσες για πολλές ώρες; Ή ακόμα και από το αν μαζευτούν (τηρώντας πάλι τα μέτρα) σε ένα μεγάλο κλειστό ή ανοιχτό/στεγασμένο χώρο να ανταλλάξουν δυο κουβέντες; Πόσοι δηλ. θα μαζεύονταν; Φέτος θα γινόταν η κοσμοσυρροή που δεν έχει γίνει εδώ και χρόνια στις συνελεύσεις;

Ναι, είναι απαξιωμένες οι συνελεύσεις μας. Είναι γνωστό και λυπηρό το γεγονός, αν και ευεξήγητο. Θα έπρεπε όμως να συζητάμε το πώς θα τις ξαναζωντανέψουμε, όχι το πώς θα τις καταργήσουμε. Αλλά άλλες οι δικές μας επιδιώξεις και άλλες του Υπουργείου, μη γελιόμαστε. Ξέρω, φταίνε πολλά γι’αυτή την απαξίωση. Έπαιξε ρόλο και το ότι κάπου γύρω στα ’80s «ο αγώνας δικαιώθηκε»… Και συνήθως έτσι γίνεται: η κοινωνική «πλάστιγγα» πάει από το ένα άκρο στο άλλο. Και από τις απαγορεύσεις, διώξεις και αποκλεισμούς δεκαετιών (μην πω αιώνων….) φτάσαμε στο άλλο άκρο της απαξίωσης και της «εκδίκησης» του πρώην διωκόμενου (αχ, αυτή η «δικαίωση του αγώνα»…..).

Πίστευα πάντα και πιστεύω, όσο κι αν διαφωνούν μ’αυτό πολλοί (καλοπροαίρετα) «αγκυλωμένοι» συνάδελφοί μου, ότι δεν είναι απαραίτητο να χάνεται μια ολόκληρη μέρα μαθημάτων για να κάνουμε τις εκλογές μας. Θα έπρεπε να γίνονται το απόγευμα μιας καθημερινής (όχι το σ/κ, γιατί υπάρχουν και μετακινούμενοι συνάδελφοι). Θα έπρεπε ΕΜΕΙΣ να το είχαμε κάνει αυτό και όχι να μας το επιβάλλει τώρα το Υπουργείο, αξιοποιώντας τη δικαιολογημένη, στο θέμα αυτό, δυσφορία της πλειοψηφίας της κοινωνίας εναντίον μας (στο ερώτημα «γιατί να χάνονται 1-2 μέρες μαθημάτων το χρόνο για τις εκλογές σας;» τι πειστικό, εκτός από τη «δικαίωση του αγώνα» και την «εκδίκηση», έχουμε να απαντήσουμε αλήθεια;).

Πάνω σ’αυτή την απαξίωση από εμάς και τη δυσφορία της κοινωνίας «πατάει» σε μεγάλο βαθμό (πέρα από τις δικαιολογίες περί covid) το Υπουργείο για να αρχίσει να παίρνει πίσω πράγματα. Γιατί ακόμα και απαξιωμένες και με λίγη συμμετοχή, οι συνελεύσεις είναι οι εναπομείναντες πυρήνες της όποιας συλλογικής έκφρασης και δράσης. Και γι’αυτό δεν τις θέλουν. Και τώρα βρήκαν την καλύτερη ευκαιρία να τις διαλύσουν χωρίς πολλές αντιδράσεις και το επιχειρούν. Και ακόμα και όταν (και εάν) ο φόβος του covid θα έχει περάσει (ποιος ξέρει σε πόσον καιρό;….), άντε να ξαναπάρεις πίσω ό,τι έχασες…

Μπροστά στην επιμονή του Υπουργείου, οι παρατάξεις απέσυραν τις υποψηφιότητες. Και είναι πραγματικά απίστευτη και πρωτόγνωρη η αντίδραση του Υπουργείου σ’αυτό: Δεν κάνει δεκτές τις αποσύρσεις υποψηφιοτήτων! Υποψήφιοι με το ζόρι….! Που ξαναέγινε αυτό; Το τραβάνε στα άκρα…

Νομίζω ότι σ’αυτή τη φάση η αντίδραση των εκπαιδευτικών πρέπει να είναι η ΑΠΟΧΗ.

Ναι, αλλά, θα μου πείτε, «τι θα γίνει πρακτικά»; Δε μπορώ να προβλέψω και νομίζω δεν είναι αυτό το κύριο που θα πρέπει να μας απασχολεί. Πιστεύω ότι κύριο είναι να μην ακολουθήσουμε το δρόμο που μας δείχνει το Υπουργείο, παραιτούμενοι αδιαμαρτύρητα από το δικαίωμα της συμμετοχής μας στις συλλογικές διαδικασίες. Και ένας τρόπος είναι, σε πρώτη φάση, η άρνηση της συμμετοχής μας. Από κει και πέρα, πολλά ενδεχόμενα είναι, όπως πάντα, ανοιχτά και θα τα δούμε. Οι ελάχιστοι που θα ψηφίσουν ίσως, δε θα αρκούν για να νομιμοποιήσουν ηθικά και πολιτικά ως εκπροσώπους του κλάδου αυτούς που θα εκλέξουν. Απ’ την άλλη, ας δούμε απαξιωμένους αιρετούς να παίρνουν αποφάσεις μαζί με τη διοίκηση που θα βάζουν τον κλάδο απέναντι. Τι να πω; Ίσως ξυπνήσουν και κινητοποιηθούν «κοιμισμένα» αντανακλαστικά του κλάδου και της κοινωνίας. Ίσως μόνο έτσι να δούμε να μαζεύεται ξανά κόσμος έξω από τα γραφεία τους και να φωνάζει. Για να «σφίξουνε οι κ……», που λέμε.

Πιστεύω ότι μια μαζική αποχή μας θα είναι ένα πολιτικό μήνυμα που το Υπουργείο και θα το πάρει και θα το χρεωθεί. Και όπως κι αν το χειριστεί επικοινωνιακά (δίνοντας ίσως ψευδή στοιχεία συμμετοχής, με συκοφαντικές και απαξιωτικές, ως συνήθως, δηλώσεις εις βάρος μας κλπ). την κοινή γνώμη δεν τη διαμορφώνουν μόνο τα επίσημα-κυρίαρχα ΜΜΕ με ό,τι διατυμπανίζουν, αλλά και τα μηνύματα που δίνουν και οι (έστω και σιωπηλές) πλειοψηφίες, ενίοτε και με την εκλογική τους συμπεριφορά (βλ. εκλογικές αποχές στην ιστορία).

Αφού το Υπουργείο τραβάει το σκοινί, να το τραβήξουμε κι εμείς: ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΧΗ.

Η σύγκρουση μάλλον, ως συνήθως, θα γεννήσει πράγματα. Ίσως όχι ευχάριστα, αλλά ενδιαφέροντα. Η επίθεση σε δικαιώματα είναι συνολική, όχι μόνο κλαδική. Φαίνεται ότι η κοινωνική «πλάστιγγα» αρχίζει να ξαναπαίρνει την αντίθετη πορεία. Πρέπει να ξαναρχίσουμε να διεκδικούμε τα, μέχρι τώρα θεωρούμενα, αυτονόητα. Εύχομαι, αφού πρώτα καταλάβουμε πού πάει το πράγμα, να προλάβουμε, ως κοινωνία και ως κλάδος, να ανασυνταχτούμε πριν να είναι αργά. Καλά κουράγια…