Ένα συνεχές γιατί, για τούτο τον τόπο

Μια «ένεση αυτογνωσίας» με αιτία την πρόσφατη ανείπωτη τραγωδία στην άσφαλτο με θύμα ένα μικρό παιδί.

«Βλέπω τον εαυτό μου δυναμικά λυπημένο» και « σκεπτόμενα θυμωμένο» .

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Υπάρχουν μερικές εικόνες-« διάσημα σημάδια θα τα ονόμαζα» – που χουν γίνει ένα με το τοπίο σ όλη την Κέρκυρα, σ όλη την Ελλάδα . Εικόνες που τώρα τις προσπερνάμε απλά, γιατί το μάτι μας τις συνήθισε.
Είναι κείνες που εμπεριέχουν τα εικονοστάσια –τα εκκλησάκια στην άκρη του δρόμου.
Του κάθε δρόμου. Αυτού που βρίσκεται στην πόλη, στο χωριό, σε χωματόδρομο.
Αμέτρητα εικονοστάσια, σκουριασμένα ή καινούργια αναπόσπαστα κομμάτια των διαδρομών μας. Μερικά είναι προσφορά σωτηρίας κι ευγνωμοσύνης. Τα πιο πολλά όμως είναι ο βωμός της θυσίας, των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο.
Τα σύγχρονα εικονοστάσια –μικρογραφίες εκκλησιών με λουλούδια και φωτογραφίες. Όλα αντικατοπτρίζουν την προσπάθεια έκφρασης του ανθρώπινου πόνου. Το πιο σπαρακτικό θέαμα το παρουσιάζουν τα εκκλησάκια που είναι αφιερωμένα σε νέους ανθρώπους, με τις φιγούρες των τραγικών μανάδων και των συγγενών να ανανεώνουν τα φρέσκα λουλούδια πριν προλάβουν ν μαραθούν, αφού η ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία με το αγαπημένο πρόσωπο εκφράζεται συνεχώς έστω και στην άκρη του ψυχρού πεζοδρομίου.

Αγαπητοί μου δεν έχουν τέλος τα τροχαία δυστυχήματα στην Κέρκυρα, σ έναν ακήρυχτο «οδικό πόλεμο» να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη .
Ως Νομάρχης Κέρκυρας την περίοδο 2002-2006 ,προσπάθησα να πατήσω το «φρένο» στο δρομολόγιο ζωής- θανάτου με διάφορες κινήσεις, πέρα από τις συσκέψεις. Χρησιμοποίησα κάθε μέσο πίεσης στην τότε Κυβέρνηση να δοθεί χρηματοδότηση για την βελτίωση- εκσυγχρονισμό τόσο του οδικού δικτύου του Νομού μας και της ασφάλειας που πρέπει να το διέπει τόσο για τους οδηγούς όσο και τους διερχόμενους πολίτες αλλά και των υποδομών.
Είχαν μάλιστα ενισχυτικά καταμετρηθεί και φωτογραφηθεί όλα τα εκκλησάκια του δρόμου σ όλη την Κέρκυρα. Το άλμπουμ με τις φωτογραφίες είχε κοινοποιηθεί σ όλους τους αρμόδιους τότε υπουργούς καταδεικνύοντας την άθλια κατάσταση του οδικού δικτύου και τον τραγικό απολογισμό των θυμάτων. Βρεθήκαμε μπροστά σε κλειστές πόρτες και αντιμετωπιστήκαμε με πρωτοφανή αλαζονεία. Το θέμα έφτασε μέχρι τον Αξιότιμο κ. Πρωθυπουργό.

Δημιουργήθηκε από την τότε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση -το 2005 –πρωτοποριακά-ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΠΡΕΠΙΣΜΟΥ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ που μόνο του καθήκον ήταν οι παρεμβάσεις για τη βελτίωση και αναβάθμιση των υφιστάμενων οδών με ενέργειες όπως : εξοπλισμό του οδοστρώματος με ανακλαστήρες (μάτια γάτας), ανανέωση των διαγραμμίσεων, συντήρηση της υφιστάμενης σήμανσης, αντικατάσταση φθαρμένων και τοποθέτηση νέων σημάτων, σήμανση επικινδυνότητας , τοποθέτηση προστατευτικών στηθαίων και μπαρών ασφαλείας κ.α.
Ο Οργανισμός αυτός συνέχισε με λιγότερη δράση στην επόμενη Νομαρχιακή Αρχή , μέχρι που ατόνησε και απενεργοποιήθηκε. Σήμερα ο μηχανολογικός του στόλος έχει «διαμελιστεί». Κάποια οχήματα ευρίσκονται παροπλισμένα πλήρως στο γηπεδικό χώρο πλησίον του Νεκροταφείου Γαρίτσας και κάποια σε συνεργεία στη Θεσσαλονίκη .Θα μπορούσε ναχει δημιουργηθεί ένα μόνιμο συνεργείο με τις παραπάνω αρμοδιότητες. Ή να λειτουργούν τρεις εργολαβίες (μια για κάθε Δήμο) στη κατεύθυνση αυτή.

Επίσης σίγουρα θυμούνται όλοι, πως εκείνη την περίοδο είχε χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος εξ αιτίας μιας λακκούβας στους Βελονάδες και οι συγγενείς –κληρονόμοι του διεκδίκησαν τότε από τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση μέσω αγωγής το ποσό των 600.000 δρχ περίπου διαφορετικά θα προχωρούσαν σε κατασχέσεις.
Μπροστά στην αγωνία να προαχθούν άμεσα τα συμφέροντα του νησιού δε δίστασα να μιλήσω για συμφέροντα που επιδιώκουν να συντηρούν την παθογένεια αντί να παλεύουν για την ανάπτυξη του τόπου. Λοιδορήθηκα και αντιμετώπισα υπέρμετρα σκληρή κριτική που πολλές φορές έφτασε στα όρια της συκοφαντίας.
Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δε δείχνει να βελτιώνεται δραστικά. Συνεχίζουμε να μετράμε δρόμους καρμανιόλες και αμέτρητους θανάτους.

Και κάθε φορά ανακαλύπτουμε κάποια αντανακλαστικά μέχρι να παγώσει το αίμα στην άσφαλτο και μετά πάλι η απόλυτη σιωπή που σπάει από τον εκκωφαντικό κρότο, που προκαλεί άλλη μια ανθρώπινη απώλεια.

Η Κέρκυρα για μια ακόμα φορά σε καιρό ειρήνης μετρά νεκρούς στην άσφαλτο.
Όσο λοιπόν εμείς παρακολουθούμε απλά τις εξελίξεις θα μετράμε ανθρώπινες ζωές .
Όσο εμείς δεν ενώνουμε τις δυνάμεις μας να διεκδικήσουμε τις συνθήκες ποιότητας -πολιτισμού και ασφάλειας που πρέπει να διέπουν τη ζωή των πολιτών, των παιδιών μας, θα μετράμε ανθρώπινες ζωές.

Και θα δικαιώνονται οι ποιητές… «Έχει θλιμμένο φεγγάρι απόψε …..έχει οργή ο ουρανός ….έχει σύννεφα ανταριασμένα η πλάση», γιατί και χθες χάθηκε ένα παιδί ο Σπυράκος και λίγους μήνες πριν ένα 8χρονο κοριτσάκι.