Η μοναδική συναυλία των “Τερμιτών” στην Κέρκυρα το 1985

Ήταν καλοκαίρι του 1985, όταν οι περίφημοι Τερμίτες του Λαυρεντη Μαχαιρίτσα εμφανίστηκαν για πρώτη και τελευταία φορά στην Κέρκυρα και, μάλιστα, προτού γίνουν γνωστοί με τη “Σκόνη”.

Όπως θυμάται αναγνώστης του CorfuPress.com, η συναυλία είχε δοθεί στο Παλαιό Φρούριο, χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση (άλλωστε, τα διαφημιστικά μέσα της εποχής τότε ήταν κυρίως οι αφίσες και, για τα… μεγάλα γεγονότα, οι τοπικές εφημερίδες).

Οι Τερμίτες, άλλωστε, δεν έπαιζαν ακόμα σε μεγάλο βαθμό τραγούδια με ελληνικό στίχο και προσδιοριζόντουσαν κυρίως στο χώρο της rock και της underground rock.

Βία 200 άτομα, παρακολούθησαν το live του συγκροτήματος με “φρέσκο” μέλος τον Αντώνη Μιτζέλο, ο οποίος αποτελούσε το πιο πρόσφατο μέλος του γκρουπ και ήταν γνωστός στους κύκλους των μουσικών της ροκ σκηνής. Τα άλλα μέλη, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (φωνή, κιθάρα), ο Παύλος Κικριλής (μπάσο), και ο Τόλης Σκαμάτζουρας (ντράμς). Η “σκόνη” με το Γιώργο Νταλάρα που τους άνοιξε τις πόρτες στο ευρύ κοινό και τη μετάδοση των τραγουδιών τους στα ραδιόφωνα της ΕΡΤ και τους τότε “ραδιοπειρατές” θα ερχόταν την επόμενη χρονιά…

Η συναυλία δεν είχε δα και μεγάλη επιτυχία. Στο Φρούριο προσήλθαν 150 με 200 άτομα. Όπως θυμάται ο αναγνώστης μας, στους θεατές και μία μάλλον ηλικιωμένη κυρία η οποία έδειχνε να κοιμόταν κατά τη διάρκεια του live. Είχε έρθει για να συνοδεύσει κάποιο παιδί; Ποιος ξέρει;

Οι Τερμίτες δεν ξαναήρθαν ποτέ Κέρκυρα. Ωστόσο, ο Λαυρέντης τιμούσε τους χιλιάδες φίλους του στο νησί σχεδόν κάθε χρόνο. Πότε σε συναυλία ανοικτού χώρου, πότε στον 7 Τεχνών Τόπος, ακόμα και στο Corfu Beer Festival, πάντα γέμιζε τους χώρους που εμφανιζόταν. Τελευταία (κυριολεκτικά) φορά, πριν από μερικές εβδομάδες. Και όπως ο ίδιος είχε πει πολλές φορές, το νησί των Φαιάκων ήταν ένας από τους αγαπημένους του προορισμούς και είχε κάνει πολλούς φίλους εδώ.

Φίλοι που θα τον αγαπάνε για πάντα.

*Στη φωτογραφία, οι Τερμίτες στις αρχές του 1985

Την εποχή των (άγνωστων) live

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την ιστορία των Τερμιτών, όπως την έγραψε ο μπασίστας τους Παύλος Κικριλής στην ιστοσελίδα τους termitesband.com (δυστυχώς, πλέον, δεν υπάρχει στον αέρα του διαδικτύου).

“Η ηχογράφηση είχε τελειώσει και είχαν μείνει μόνο οι φωνές. Οι ώρες στο στούντιο τώρα ήταν πρωινές, γιατί τότε οι τραγουδιστές έχουν καλύτερη χροιά. Ο Λάρρυ πανέτοιμος τελείωσε τις φωνές πολύ γρήγορα και άρχισε αμέσως το remix για το τελείωμα. Ο καινούργιος μας δίσκος θα είχε το νέο αλλά και το παλιό όνομα του συγκροτήματος, σαν μια μεταβατική φάση από όνομα σε όνομα. Θα ονομαζόταν ΤΕΡΜΙΤΕΣ και σε παρένθεση P.L.J. band. Δελτία τύπου στάλθηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, τηλεόραση και όπου αλλού νόμιζε η εταιρεία ότι θα ήταν καλύτερα. Ο δίσκος είχε επιτέλους κυκλοφορήσει και περιμέναμε με αγωνία τη πορεία που θα είχε με τη καινούργια αυτή αλλαγή που είχαμε κάνει με τους στίχους και το όνομα.

Οι κριτικοί στα μουσικά περιοδικά ήταν επιφυλακτικοί και μάλλον θετικοί εκτός φυσικά από τον αντιπαθή σε μένα Αργύρη Ζήλο που ήταν πάλι καυστικός όπως και στο προηγούμενο δίσκο μας. Πολύ μου την έσπαγε η κριτική από ανθρώπους που από την άνεση της πολυθρόνας τους μπορούσαν να μας κριτικάρουν έτσι απλά με πέντε σειρές, ενώ εμείς δίναμε και τη ψυχή μας γι’ αυτό το σκοπό. Αργότερα φυσικά σταμάτησε να με απασχολεί το θέμα, γιατί τους κατέταξα μέσα μου σε βολεμένους και ατάλαντους ανθρώπους, που επειδή δεν είχαν τίποτα δικό τους να παρουσιάσουν, έβγαιναν στην επιφάνεια χρησιμοποιώντας δουλειές άλλων, κριτικάροντας αρνητικά ή θετικά ανάλογα με τα συμφέροντα τους.

Ο δίσκος πούλησε πιο πολύ από τον προηγούμενο αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Μερικές εμφανίσεις στο Κύτταρο (club), στο Λυκαβηττό μαζί με διάφορα άλλα συγκροτήματα της εποχής και αλλού. Οι μονοί φανατικοί μας τότε ήταν οι φίλες μας και οι κολλητοί από την πλατεία. Τότε ήταν που έπιασα δουλειά σε ένα γουναράδικο κάτω από το σπίτι μου στην ίδια πολυκατοικία γιατί η κατάσταση οικονομικά δεν οδηγούσε πουθενά.

Ο Λάρρυ (Λαυρέντης) έφτιαχνε δερμάτινα κολιέ και σκουλαρίκια που μετά τα πουλούσε σε τουριστικά μαγαζιά με το κομμάτι. Πραγματικά τα άλλα παιδιά της παρέας ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως ζούσαν! Όχι ότι εμείς είχαμε αρκετά χρήματα. Είχαμε ίσα ίσα να πάμε κανένα κινηματογράφο (φανατικοί του είδους).

Τι θα γινόταν όμως με το συγκρότημα; Κανείς μας δεν ήξερε. Πραγματικά ήταν μια μεγάλη και νεκρή περίοδος.

Μετά από αρκετό καιρό καινούρια τραγούδια είχαν ετοιμαστεί και όλοι μας κάναμε μια συμφωνία τότε από κοινού. Να μην γράφουμε το όνομα του σύνθετη στους καινούργιους μας δίσκους, αλλά το όνομα του συγκροτήματος για να μας κρατάει πιο δεμένους και πιο μετριοπαθείς. Αυτή η συμφωνία κράτησε για πολύ καιρό, βολεύοντας κατά κάποιο τρόπο άλλους και κρατώντας κάτω κάποιους άλλους. Και φυσικά αιτώ που λέω δεν είναι υπονοούμενο αλλά η αλήθεια. Όμως έκανε καλό στη φιλία μας και στο δέσιμο που είχαμε μεταξύ μας, τουλάχιστον για εκείνη τη στιγμή”.