Όσο υπάρχουν άνθρωποι…

Η μαζική ανοικτή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης στο κηποθέατρο του Φλαγγίνειου Πολιτιστικού Συλλόγου του Ανεμομύλου που διοργανώθηκε από τη διοίκηση του, υπήρξε από κάθε άποψη, απολύτως επιτυχημένη! Μέσα από τις εισηγήσεις αλλά και από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό παρουσιάστηκε μια άκρως ενδιαφέρουσα διαδρομή παλιά και νέα του “ΦΟΙΝΙΚΑ”, ενός εμβληματικού πολιτιστικού μνημείου που σήμερα κατάντησε ένας τραγικός ερειπιώνας, κατατοπίζοντας έτσι και τους πλέον τυχόν ανημέρωτους…

Αναπάντητα ερωτηματικά που αφήνουν πικρή γεύση για την εγκληματική δεκαετή εγκατάλειψη ενός ζωτικού έργου, που έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια. Ίδια γεύση και ακόμα πιο πικρόχολη για την αδιάφορη σιωπή κυρίως ιστορικών πολιτιστικών και πνευματικών φορέων του νησιού μας όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθούν την ερημοποίηση ιστορικών κτιρίων αδιαμαρτύρητα… Η ασφυκτική έλλειψη κατάλληλων χώρων προκειμένου να παρουσιάσουν το έργο τους δεκάδες μουσικά, χορωδιακά, χορευτικά ακόμα και θεατρικά σωματεία είναι καταφανής. Αγωνιούν κυριολεκτικά πολιτιστικοί φορείς, ιδιαίτερα στη χειμερινή περίοδο προκειμένου να εξασφαλίσουν μια ημερομηνία στο παγωμένο και ενίοτε βρεχάμενο δημοτικό θέατρο…

Ναι ήταν θαυμάσια η βραδιά της Τετάρτης και όχι μόνο για την υπόθεση του “ΦΟΙΝΙΚΑ” αλλά και γιατί εκεί μαζεύτηκαν πολλοί άνθρωποι γενικότερα προβληματισμένοι για τη κατάντια της “Κέρκυράς μας του πολιτισμού”, στο κηποθέατρο του Φλαγγίνειου! Ήταν μια αρχική νίκη στο λήθαργο του δε βαριέσαι αδελφέ, δεν γίνεται τίποτα… Και γύρισε ο θυμόσοφος ο Αγησίλαος και μου ψιθύρισε στ’ αφτί, την ώρα που ο βιντεοπροβολέας έδειχνε στο κοινό της εκδήλωσης του Φλαγγινείου, πως θα ‘ταν ο “ΦΟΙΝΙΚΑΣ” ετοιμοπαράδοτος αν κάποιες υπόγειες δυνάμεις δεν γκρέμιζαν για μια ακόμα φορά τ’ όνειρο… “Φίλε μου φαντάζεσαι τι σάλος θα γίνονταν αν οι μπάντες πασχαλιάτικα έκαναν αποχή από όλες τις εκδηλώσεις σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εν γένει κατάρρευση των κτιρίων του πολιτισμού και ειδικότερα του “ΦΟΙΝΙΚΑ…” Σώπα ονειροπαρμένε αυτά δεν γίνονται στην Κέρκυρα μας του πολιτισμού…

Το ‘χουμε από έθιμο όπως και με τους αναστάσιμους μπότηδες, να γίνονται συντρίμμια και θρύψαλα εμβληματικά κτίρια και όχι μόνο αυτά αλλά και τα νεότερα, όπως η υπέροχη κάποτε υπογεφύρια αίθουσα των 480 θέσεων που, κατασκευάστηκε το 1994 για τις ανάγκες της συνόδου κορυφής και μέχρι και το 1998 βρίσκονταν εν ζωή! Σήμερα τα κλειδιά αυτής της χωματερής τα έχει το υπουργείο πολιτισμού, που παρακολουθεί επιμελώς τη συνεχή κατάρρευσή αυτής της πανάκριβης υπογεφύριας… Η διαφορά είναι πως οι αναστάσιμοι μπότηδες θρυψαλιάζονται υπό τους ήχους εμβατηρίων, χειροκροτημάτων και πανηγυρικών ιαχών ενός εκστασιασμένου πλήθους, ενώ αντιθέτως τα εν λόγω εμβληματικά κτίρια καταρρέουν κάτω από μια διαχρονική εκκωφαντική σιωπή αρμοδίων αιρετών και μη παραγόντων και της εγχώριας διανόησης…

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιστέκονται, που θα επιμένουν, που το ενδιαφέρον τους για μια Κέρκυρα του πολιτισμού με ευκαιρίες για τους πολλούς θα υπάρχει ελπίδα… Και είναι εύσημο γι’ αυτούς να χαρακτηρίζεται η δράση τους αφοριστικά “πρεμούρα” από κάποιους που το “εσώψυχό” τους περί άλλων μάλλον…πρεμουριάζει! Όσο υπάρχουν άνθρωποι κυρίως με μνήμη, μακριά από σκοπιμότητες και εξουσιομανίες και υπάρχουν τέτοιοι, είναι δυνατόν να κινήσουν και άλλους και τότε θα υπάρξει συνέχεια! Δύσκολο εγχείρημα αλλά γοητευτικό και με πολύ ενδιαφέρον! Εξ άλλου η ζωή έχει δείξει πως κυνηγώντας τα δύσκολα αυτή αποκτά νόημα… Είναι γνωστό πως ότι σπέρνει ο καθένας θερίζει… Και αυτό εκτός άλλων το αποδεικνύουν τα βουνά των απορριμάτων που ως έμβλημα του νησιού τείνουν να αντικαταστήσουν διεθνώς την “Απήδαλο Ναύν”!